«Στη φυλακή, οι βασανιστές έδειχναν μια διαβολική ικανότητα στο να τους αναγκάζουν να παραδεχτούν ότι ήταν "επαναστάτες" και να αποκαλύπτουν τις "κρυψώνες των όπλων τους". Μια συνηθισμένη μέθοδος ήταν να κλείνουν το θύμα σ' ένα δωμάτιο, ενώ δυο Τούρκοι στέκονταν στην κάθε πλευρά του κρεβατιού όπου το έδεναν. Συχνά τα βασανιστήρια άρχιζαν με φάλαγγα (...) Ο βασανιστής χτυπάει το θύμα στα πέλματα με μια πολύ λεπτή ράβδο. Στην αρχή ο πόνος δεν είναι δυνατός, αλλά όσο το βασανιστήριο συνεχίζεται, γίνεται όλο και πιο τρομερός. Οι σάρκες πρήζονται και σκάνε και δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που είναι αναγκαίος ο ακρωτηριασμός των ποδιών του θύματος (...). Οι βασανιστές, αν δεν τα κατάφερναν να κάνουν τον δύστυχο να ομολογήσει, χρησιμοποιούσαν άλλα μέσα για να τον εξαναγκάσουν. Του ξερίζωναν τα φρύδια, τα γένια και ύστερα τα νύχια. Του έκαιγαν το στήθος με καυτά σίδερα, του έκοβαν κομμάτια από τις σάρκες του με πυρακτωμένες λαβίδες και ύστερα έριχναν βραστό βούτυρο στις πληγές (...) Ο βαλής του Βαν, Τζεβντέτ Μπέης, είχε τη φήμη του σκληρότερου βασανιστή. Του είχαν κολλήσει το παρατσούκλι "ο πεταλωτής του Μπας Καλέ", γιατί είχε επινοήσει το αριστούργημα ίσως όλων των μεθόδων βασανισμού: το κάρφωμα αλογοπέταλων στα πέλματα των θυμάτων του!».

Χ. Μοργκεντάου, Αμερικανός πρεσβευτής στην Κωνσταντινούπολη, την εποχή των Νεότουρκων, στο βιβλίο του «Τα μυστικά του Βοσπόρου» (εκδόσεις Τροχαλία). Για τη μεταφορά:

ΓΡ. ΡΟΥΜΠΑΝΗΣ