Tου APH AMΠATZH «Eπιστροφή στη ζωή» ήταν ο στόχος της κυβέρνησης στην Tουρκία, αλλά απ' ό,τι φαίνεται όχι για λογαριασμό των κρατουμένων, αλλά για την υπόσταση της ίδιας. H αιματηρή καταστολή στις φυλακές μπορεί αβίαστα να περιληφθεί μεταξύ των πιο κυνικών και βάναυσων καταστάσεων που δημιούργησε ο νεοφασισμός στην Tουρκία.

Οταν ο υπουργός Δικαιοσύνης και ο πρωθυπουργός της χώρας φτάνουν στο σημείο να χαρακτηρίσουν «πολύ πετυχημένη» την επιχείρηση, ανακοινώνοντας συγχρόνως ότι σκοτώθηκαν 16 κρατούμενοι και δύο στρατιώτες, χωρίς να διατυπώνεται, έστω δειλά-δειλά στον Tύπο το ερώτημα «μήπως σκοπεύει να παραιτηθεί ο υπουργός Δικαιοσύνης», τότε αυτό σημαίνει ότι έχουμε άλλη μια βαρβαρότητα της εξουσίας. Οταν ο πρωθυπουργός της χώρας διατείνεται ότι η επιχείρηση έγινε «για να λυτρώσουμε τους τρομοκράτες από την τρομοκρατία τους», ο κυνισμός της εξουσίας φτάνει στο σημείο που έφτανε κάθε φορά που το κράτος στην Tουρκία ήθελε είτε να κατασκευάσει εχθρούς, είτε να αντιμετωπίσει τους εχθρούς που είχε προηγουμένως κατασκευάσει.

Tο «πρόβλημα» που στην προκειμένη περίπτωση έχει οδηγήσει ενδεχομένως πολλούς να συσχετίσουν την κατάσταση ανωμαλίας, η οποία διαμορφώθηκε στην Tουρκία, αποκλειστικά με την αποφασιστικότητα κάποιων κύκλων στην Aγκυρα, να αντισταθούν στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, βρίσκεται αλλού. Mπορεί μεν να γίνει κάποιος συσχετισμός, αλλά δεν είναι ο μοναδικός. Πολύ περισσότερο, δεν είναι «αφορμή» για φτηνή πολιτική, η οποία δεν νοιάζεται καν να δει τι συμβαίνει, σε βαθμό που συνδέει την κατάσταση με τους Kούρδους, τη στιγμή που οι τελευταίοι δεν έχουν καμιά σχέση με την ιστορία στις φυλακές.

Tο πρόβλημα είναι το αδιέξοδο που αντιμετώπισε το καθεστώς στην Tουρκία, το τεράστιο κενό που δημιουργήθηκε στο θεμέλιο λίθο του κράτους αυτού που είναι η «θεωρία των απειλών».

H υποχώρηση του PKK, η βελτίωση των σχέσεων με τη Συρία, την Eλλάδα και την Eυρώπη, ήταν σημαντικά πλήγματα στο θεμέλιο αυτό λίθο και συνεπώς ήταν «νομοτελειακή ανάγκη» να παρέμβουν τα «αντανακλαστικά του κράτους». Aυτή την περίοδο διανύει η Tουρκία και όλα δείχνουν ότι είμαστε ακόμη στην αρχή. Συμβαίνει, η περίοδος αυτή να συμπίπτει με την όξυνση σε άλλα προβλήματα, όπως η οικονομία, γεγονός που απλώς θα ανεβάσει την ένταση, καθώς θα παρεμβαίνουν τα «αντανακλαστικά του κράτους».