Mόνον όσοι εθελοτυφλούν δεν βλέπουν ότι το τουρκικό καθεστώς αποτελεί μια μόνιμη ανοιχτή πληγή σε θέματα δημοκρατίας και ανθρώπινων δικαιωμάτων. Μια πληγή που δεν κλείνει δυστυχώς με ευχολόγια, ούτε με παραινέσεις χωρίς αντίκρισμα. Κι είναι πραγματικά απογοητευτικό να παρακολουθεί η Ευρώπη περίπου απαθής μια τρομακτική επίδειξη βίας, αλλά και να μένει ασυγκίνητη μπροστά στο συγκλονιστικό γεγονός της αυτοπυρπόλησης δεκάδων ανθρώπων, που δεν διστάζουν να θυσιαστούν με τον πιο επώδυνο τρόπο προκειμένου να αποκτήσουν οι συμπατριώτες τους στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα. Κι ακόμα χειρότερο είναι ότι την απάθεια αυτή των επίσημων οργάνων της Ευρώπης ακολουθούν ουσιαστικά κι αυτοί που θα έπρεπε να είναι πιο ευαίσθητοι, πιο άμεσοι στις αντιδράσεις τους, οι πνευματικοί άνθρωποι, οι διανοούμενοι...

–––Ο κ.Σημίτης δείχνει να πιστεύει -και μαζί του αρκετοί εκ των Eυρωπαίων ηγετών- ότι η εταιρική σχέση μπορεί να αποτελέσει ένα μέσο πίεσης για να οδηγηθεί κάποια στιγμή η Τουρκία σ' ένα κράτος δικαίου. Μόνο που ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι μπορεί να λειτουργήσει έτσι αυτή η σχέση, χρειάζονται κάποια πολύ συγκεκριμένα πρακτικά μέτρα πίεσης. Μέτρα, που δεν θα μπαίνουν βέβαια κάτω από τη δαμόκλειο σπάθη των πολιτικών σκοπιμοτήτων ή των στενών οικονομικών συμφερόντων, όπως κατά κανόνα γίνεται...

–––Είναι πραγματικά ανεξήγητο χώρες με μεγάλη παράδοση και ευαισθησία στους αγώνες για τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως είναι οι σκανδιναβικές και κάποιες χώρες της Βόρειας Ευρώπης, να μην παίρνουν συγκεκριμένες πρωτοβουλίες για την περίπτωση της Τουρκίας. Γιατί αν μας ενδιαφέρει μια ουσιαστική και αποτελεσματική παρέμβαση, αν θέλουμε να μη μένουμε μονίμως σε κάποιες οργισμένες δηλώσεις, οφείλουμε να αποδεχτούμε ότι δεν πρέπει να έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων η ελληνική κυβέρνηση. Γιατί τότε γινόμαστε το μόνιμο άλλοθι των μεγάλων της Eυρώπης, που βλέπουν την Τουρκία ως μια μεγάλη αγορά και με περισσή υποκρισία εντάσσουν την όποια δική μας ευαισθησία στις ...συνήθεις ελληνοτουρκικές διενέξεις.

ΣΗΦΗΣ ΠΟΛΥΜΙΛΗΣ