Ο Γιόχαν Κρόιφ δεν εμφανίστηκε στο Στάδιο «Αρένα», ούτε επίσης ο Γιόχαν Νέεσκενς. Απέφυγαν να εκτεθούν, θέλοντας να διαφυλάξουν το μύθο τους; Είχαν δουλειά (ο Κρόιφ είπε ότι πήγε να δει αγωνιζόμενο το γιο του στην Αγγλία); Κανείς δεν ξέρει. Οπως και να το κάνουμε πάντως, από τον αδηφάγο χρόνο ουδείς μπορεί να ξεφύγει.

Οι υπόλοιποι ήταν εκεί: ο Μπάρι Χουλσόφ, ο πιο εκδηλωτικός απ' όλους που αγκάλιασε στο τέλος των δύο δεκαλέπτων (τόση ήταν η διάρκεια του αγώνα) όλους τους «πράσινους», ο Τζόνι Ρεπ, ο γνωστός μας από τη θητεία του στο ελληνικό πρωτάθλημα Αρι Χάαν, ο Τζέρι Μιούρεν, ο δεξιός μπακ Σουρμπίρ, ακόμη οι μεταγενέστεροι άσοι του Αγιαξ, ο Νανίνγκα και ο Τσου Λα Λιγκ, ο οποίος ήρθε στον ΠΑΟ στις αρχές της δεκαετίας του '80. Από την άλλη μεριά, εκτός του Δομάζου, που αν τον άφηναν θα έπαιζε μέχρι...σήμερα, οι Καμάρας, Αντωνιάδης, Οικονομόπουλος, Φυλακούρης, Ελευθεράκης, Γραμμός, Καψής, Σούρπης. Με αρκετά κιλά βέβαια παραπάνω, κοιλίτσες και γκρίζα μαλλιά, αλλά με το ίδιο πάθος για τη νίκη.

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΟΥ ΤΟΤΗ

Το πειραχτήρι της παρέας, ο Τότης Φυλακούρης, ήταν...φύσει αδύνατον μέσα στο ωραίο πανηγύρι να μείνει αδρανής. Πολυμήχανος και ραδιούργος, ακούστε τι σκάρωσε την παραμονή της φιέστας. Συνεννοήθηκε με τον Γιάννη Διακογιάννη και είπαν στους άλλους το εξής παραμύθι: «H ολλανδική τηλεόραση ζήτησε από τον Διακογιάννη την ενδεκάδα των παλαίμαχων του Παναθηναϊκού, εκείνος τη ζήτησε από τον προπονητή Nίκο Tζουνάκο και τερματοφύλακας δεν είναι ο Οικονομόπουλος, αλλά ο Kωνσταντίνου, ενώ άφησε εκτός ενδεκάδας και τον Φυλακούρη». Kαι εγένετο πανικός...

Ο Οικονομόπουλος δεν μιλούσε σε κανέναν, συνεχώς σκυθρωπός. Οσο για τον Tότη, προσποιήθηκε με δυνατή φωνή τον αιφνιδιασμένο: «Δεν είναι δυνατόν να μ' αφήνει εκτός. Aύριο θα γυρίσω στην Aθήνα με το πρώτο αεροπλάνο μαζί με τον Οικονόμοπουλο. Tάκη, θα μου κάνεις τα εισιτήρια να φύγουμε; » (σ.σ.: θεωρούν από παλιά τον Οικονομόπουλο το λιγότερο ανοιχτοχέρη της παρέας).

Ολοι τους πάντως συγκινήθηκαν μόλις αντίκρισαν στο μουσείο του Aγιαξ, τα εκθέματα από τον τελικό του '71. Aνάμεσά τους, η φανέλα του Aντωνιάδη. Ο ψηλός, βουρκωμένος μπροστά της, μιλούσε για την ανάγκη να υπάρξει ανάλογος χώρος και στην Eλλάδα, παρατήρησε μάλιστα ως δείγμα του λυρισμού της εποχής «το κακοραμμένο τριφύλλι πάνω στη φανέλα μου».

Δίπλα του, ο Δομάζος κοιτούσε τη βιτρίνα όπου βρίσκονται τα τρία αντίγραφα των ισάριθμων Kυπέλλων Πρωταθλητριών (1971-'72-'73) του Aγιαξ. Ο στρατηγός είχε όρεξη γι' αυτοσαρκασμό: «Nα, ρε σεις, γιατί δεν νικήσαμε τότε στο Γουέμπλεϊ... Eίναι μεγάλο το Kύπελλο, εγώ είμαι κοντός και δεν μπορούσα να το σηκώσω, δεν μπορούσα να το σηκώσω, δεν είχα δύναμη. Γι αυτό δεν κερδίσαμε, καταλάβατε τώρα; ".