Ενα ταρακούνημα, την ώρα που ο κόσμος έχει επιστρέψει ή επιστρέφει από τη δουλειά του, ένα άσχημο παιχνίδι της τύχης και όλα έρχονται ανάποδα. Αλλοι που βρίσκονταν ακόμη στους χώρους που τους εξασφάλιζαν την καθημερινή τους ζωή, στην ίδια τραγική ειρωνεία. Εγκλωβισμένοι στους σωριασμένους τοίχους. Ο αγώνας για τη διάσωση, η επόμενη σκηνή. Με τους άνδρες της ΕΜΑΚ κι από κοντά τους στρατιώτες να δίνουν μαθήματα αυταπάρνησης. Και να προσφέρουν έργο που δεν μετριέται με λόγια, αλλά ανταμείβεται με ένα βλέμμα ευγνωμοσύνης. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Δεν υπάρχει περισσότερο...

Βεβαίως, είναι και τα ερωτηματικά. Τα όποια ερωτηματικά που ζητούν απάντηση. Αν μπορούσε να έχει αποφευχθεί ο φόρος σε ζωές. Αν ο κρατικός μηχανισμός λειτούργησε, όταν έπρεπε, προληπτικά. Αν έλεγξε, όπως όφειλε, όλες τις κατασκευές. Για να διαπιστώσει την αντοχή τους, καθώς ο χθεσινός σεισμός δεν είναι ο μεγαλύτερος που περιμένουν στην Ελλάδα. Υπάρχουν ερωτηματικά, αν οι αρμόδιες αρχές δεν περιορίστηκαν απλώς σε θεαματικές επιχειρήσεις κατεδάφισης τσίγκινων αυθαιρέτων, αλλά ήλεγξαν και τα μη αυθαίρετα. Ολα είναι ανοικτά. Και οι απαντήσεις θα πρέπει να είναι πειστικές.

ΓΡ.ΡΟΥΜΠΑΝΗΣ