–––Η απρόσωπη πόλη αποκτά ξαφνικά μια απρόσμενη οικειότητα, ο φόβος μπροστά στο άγνωστο γίνεται ο συγκολλητικός ιστός μιας αποσαθρωμένης κοινωνίας που λίγα λεπτά πριν αδιαφορούσε για το τι συνέβαινε γύρω της. Ομως ο σεισμός, όπως όλα τα φυσικά φαινόμενα άλλωστε, δεν κάνει διακρίσεις, δεν αφήνει κανένα να ξεχάσει τα όρια και τις δυνατότητές του. Κάτι που το νιώσαμε όλοι χθες το μεσημέρι όταν βρεθήκαμε ξαφνικά να συμπάσχουμε και ν' αγωνιούμε στους δρόμους και τα πάρκα της Αθήνας. Κρεμασμένοι από κάποιο ραδιόφωνο -που οφείλουμε να το πούμε, μ' όλες τις υπερβολές και τις κοτσάνες που ακούγονταν, ήταν μια αίσθηση οικειότητας, μια ένδειξη ότι η ζωή συνεχίζεται- παγιδευμένοι από τα «νεκρά» κινητά, αναζητούσαμε μια πληροφορία για το τι ακριβώς συμβαίνει, για το πώς αντιμετώπισαν το σεισμό συγγενείς και φίλοι...

––– Οσο περνούσε η ώρα βέβαια το σκηνικό του φόβου ξεκαθάριζε, αλλά έδινε τη θέση του στην αγωνία για τα θύματα του εφιάλτη, για κείνους που βρέθηκαν παγιδευμένοι στα ερείπια που άφησε πίσω του ο E§γκέλαδος. Μια αγωνία που δυστυχώς δεν είχε τελειωμό παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των σωστικών συνεργείων, αλλά και πολλών συμπολιτών μας που η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη τους έμεινε αλώβητη από το σεισμό. Κι αυτό το διάχυτο αίσθημα ανθρωπιάς που έφερε στην επιφάνεια ο εφιάλτης, είναι το μόνο στοιχείο του που θα 'πρεπε να κρατήσουμε ζωντανό...

ΣΗΦΗΣ ΠΟΛΥΜΙΛΗΣ