Οταν ο γκουρού του διεθνούς καπιταλισμού, σούπερ τραπεζίτης Αλαν Γκρίνσπαν διαπιστώνει ότι οι παγκοσμιοποιημένες κοινωνίες δεν μπορούν να πετύχουν, όταν σημαντικοί τομείς τους θεωρούν τη λειτουργία τους άδικη. Οταν ένα έντυπο, βασικός υπερασπιστής της παγκοσμιοποίησης, όπως ο Economist, διαπιστώνει ότι οι «σημερινοί αμφισβητίες έχουν δίκιο, όταν διαβεβαιώνουν ότι το περισσότερο επείγον ηθικό, πολιτικό και οικονομικό ζήτημα της εποχής μας είναι η εξαθλίωση του Tρίτου Kόσμου». Οταν ο πρόεδρος μιας παγκοσμιοποιημένης εταιρείας-κολοσσού, όπως είναι η Κράισλερ, διαπιστώνει ότι ο ανταγωνισμός είναι κτηνώδης και τον αναγκάζει να θυσιάσει 26.000 εργαζόμενους για επιβιώσει. Ε, τότε γίνεται φανερό και για τους πλέον φανατικούς οπαδούς της παγκοσμιοποίησης, ότι το σκηνικό κάπου μπάζει για τα καλά, ότι οι φωνές αντίστασης, που όλο και πυκνώνουν, δεν μπορούν μονίμως να αγνοούνται και να συκοφαντούνται...

•••Γι' αυτό και η φωνή λογικής που ακούστηκε από το παγκόσμιο κοινωνικό φόρουμ στο Πόρτο Αλέγκρε έχει μια ιδιαίτερη σημασία. Πολύ περισσότερο, που το φόρουμ δεν στάθηκε μόνο σε έναν καταγγελτικό λόγο, αλλά προσπάθησε, όπως επισήμανε και ο Ιγνάσιο Ραμονέ, με «θετικό και εποικοδομητικό πνεύμα να διαμορφωθεί ένα θεωρητικό και πρακτικό πλαίσιο, το οποίο επιτρέπει να ελπίσουμε σ' έναν κόσμο λιγότερο απάνθρωπο και περισσότερο αλληλέγγυο.

••• Είναι σημαντικό γεγονός, ότι η συζήτηση για την παγκοσμιοποίηση εγκαταλείπει τη λογική του άσπρου-μαύρου, που επικρατεί δυστυχώς μονίμως στη χώρα μας. Γιατί η ψυχή μας είναι αυτονόητα πολύ πιο κοντά στη λογική των εξεγερμένων του Πόρτο Αλέγκρε, αλλά από την άλλη μεριά δεν μπορούμε να αγνοούμε ή να διαγράφουμε ότι η παγκοσμιοποίηση είναι ένα αναπόφευκτο ιστορικό στάδιο. Από κει και πέρα το θέμα είναι, πώς αντιδρούν σ' αυτήν -ή για την ακρίβεια πώς υποτάσσονται άνευ ορων ώς τώρα- οι εθνικές πολιτικές. Το κρίσιμο διακύβευμα είναι, πώς θα υπάρξει μια ρύθμιση και ένας έλεγχος με πολιτικές παρεμβάσεις στη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης, ώστε ελάχιστοι διεθνείς οργανισμοί ή μερικές παγκοσμιοποιημένες επιχειρήσεις και αγορές να μην επιβάλλουν τον παγκόσμιο παραλογισμό, που καταργεί κάθε ανθρώπινη και κοινωνική πραγματικότητα.

ΣΗΦΗΣ ΠΟΛΥΜΙΛΗΣ