Είναι δεκαπέντε. Οι μεγάλοι. Από αυτούς, τέσσερις-πέντε είναι οι κορυφαίοι, αλλά, τέλος πάντων, το λόγο παίρνουν (ακόμη) και οι υπόλοιποι. Μαζί τους, καμιά δεκαπενταριά ακόμη (οι υπουργοί Εξωτερικών)... Συν οι σύμβουλοι και οι κόλακες (αυτοί δεν λείπουν ποτέ, από κανένα πανηγύρι), σύνολο καμιά εκατοστή άνθρωποι. Οι οποίοι προβληματίζονται, σχεδιάζουν και αυτοθαυμάζονται για την τόσο σπουδαία αρχιτεκτονική μελέτη που έχει κάνει ο καθένας τους για τη νέα Ευρώπη. Και μιλούν περιφρονητικά (ενίοτε και χυδαία) για τους άλλους θεσμούς, τους αντιπροσωπευτικούς της Ευρωπαϊκής Ενωσης, το Ευρωκοινοβούλιο εν προκειμένω, που επιμένουν να έχουν κι αυτοί λόγο για τα διαδραματιζόμενα στη μεγάλη αυτή οικογένεια. Σπουδαία τα λάχανα. Κυρίως αυτά των Βρυξελλών... Σιγά μην ακούσουν κοινοβούλια και όποιον άλλον αυθάδη νομίζει, ότι μπορεί να έχει κομματάκι εξουσίας στο νέο πολιτικό περιβάλλον της γηραιάς ηπείρου. Η Ευρώπη κάνει στροφή. Και εγκαταλείπει αξίες του αιώνα που φεύγει, για να αγκαλιάσει άλλες άλλων αιώνων που έφυγαν προ πολλού. Στο μεταξύ, της γυρίζουν την πλάτη οι ίδιοι οι πολίτες της. Και βγαίνουν στους δρόμους, φωνάζοντας, διεκδικώντας. Δεν τους ακούει κανείς. Εχουν δουλειά, δεν βλέπετε;..

ΓΡ. ΡΟΥΜΠΑΝΗΣ