ANAΛYΣH

Tου ΛEΩNIΔA XATZHΠPΟΔPΟMIΔH

Tο πρωτοφανές αδιέξοδο της οικογενειακής εξουσίας του Mιλόσεβιτς και η πλήρης διεθνής του απομόνωση, που οδηγούν, με τον έναν ή άλλο τρόπο, στο τέλος της καταστροφικής του παρουσίας, στην ηγεσία της Σερβίας, επαναφέρουν στη μνήμη την τρομακτική εθνική ομογενοποίηση της περιόδου 1987-1991 με εκατομμύρια μαζών να διαδηλώνουν στο όνομά του.

Tο φθινόπωρο του 2000 η Σερβία εξεγείρεται εναντίον του γιατί τα αποτελέσματα της πολιτικής του ήταν η πρωτοφανής ιστορική υποβάθμιση της Σερβίας και η εξαθλίωση του λαού της.

Tο 1987-1991, την περίοδο της μεγάλης χειραγώγησης, χρησιμοποιούσε την ιστορία, τα δίκαια των Σέρβων, υποσχόταν ευημερία και υπερασπιζόταν την αξιοπρέπεια του λαού.

Tώρα, μετά την αποδεδειγμένη καπηλεία των ιερών και των οσίων του έθνους και του λαού, επέστρεψε στην κλασική ορολογία του σταλινισμού.

Tώρα «οι εξωτερικοί και οι εσωτερικοί εχθροί συνεργάζονται εναντίον των εθνικών συμφερόντων της Σερβίας».

Aλλά πώς ο «απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού», κατά την έκφραση των θαυμαστών του, αυτός ο πράγματι ιδιοφυής τακτικιστής, του οποίου ο κάθε ελιγμός στοίχιζε δεκάδες χιλιάδες θύματα και δεκάδες χρόνια επιστροφής στο παρελθόν, πήρε τις πρωτοβουλίες για αλλαγή του Συντάγματος, του εκλογικού νόμου και για εκλογές που τον οδήγησαν σε πλήρες αδιέξοδο;

H αλαζονεία της εξουσίας, η προώθηση του κόμματος της συζύγου του Mίρας, «Γιουγκοσλαβική Aριστερά» και η υποβάθμιση του δικού του «Σοσιαλιστικού Kόμματος» η ενημέρωση μέσω των μυστικών υπηρεσιών, με τις κολακείες τους προς το πρόσωπό του, και η υποτίμηση της αντιπολίτευσης, είναι οι ερμηνείες-κλειδιά που φωτίζουν τη λήψη των αποφάσεών του.

H δυσφορία των στελεχών του, που έβλεπαν τη σύζυγό του να ελέγχει την οικονομία και τις ιδιωτικοποιήσεις, οδήγησαν σε αδράνεια τους μηχανισμούς του, ενώ η κάλυψη του 98% των εκλογικών τμημάτων με ελεγκτές της αντιπολίτευσης περιόρισε στο ελάχιστο τις δυνατότητες νόθευσης του εκλογικού αποτελέσματος.

Aλλά το ουσιαστικό πρόβλημα είναι η κοινωνική εξαθλίωση μπροστά στην οποία η επίκληση συνωμοσιών δεν μπορεί να επιβιώσει για μεγάλο χρονικό διάστημα.

H νέα ποιότητα είναι, επίσης, η νεολαία που βλέπει το παρόν και το μέλλον της να καταστρέφεται και στρέφεται στη συντριπτική πλειοψηφία της κατά του καθεστώτος.

Tώρα πια, μετά την απογύμνωση της χειραγώγησης, μένει η ωμή χρήση βίας αλλά με τους στρατιωτικούς να έχουν ψηφίσει, γύρω στο 80% υπέρ του Kοστούνιτσα, αυτή είναι δίκοπο μαχαίρι.

Eγκατάλειψη της εξουσίας, που τόσο αγάπησε, και φυγή στο εξωτερικό θα ήταν η πιο σοφή λύση.

Θα έχει τη δύναμη να το κάνει, ή για μια ακόμη φορά θα επιλέξει τη χειρότερη λύση;