Η επόμενη μέρα. Απαρχή μια νέας εποχής. Με μια σύγκρουση που μόλις άρχισε και, όπως όλα δείχνουν, θα είναι και μακρά και σκληρή. Δύο διαφορετικοί κόσμοι. Ο ένας σπρώχνει προς τα πίσω. Στο μακρινό και αραχνιασμένο Mεσαίωνα. Στα χρόνια που ο ελληνικός πολιτισμός, έγκλειστος πίσω από τους ψηλούς τοίχους των μοναστηριών και των ανακτόρων της Βασιλεύουσας, έχανε τη συνάντηση με την Αναγέννηση και έμπαινε στην πιο σκοτεινή περίοδο της ιστορίας του. Ο άλλος κόσμος, αιφνιδιασμένος από την αναχρονιστική ανταρσία -μολονότι επί μακρόν την έτρεφε, με την ελπίδα ότι θα την αποκοιμίσει(!)- αναζητεί διεξόδους προς τα εμπρός. Να κρατήσει την Eκκλησία στα του οίκου της και να απελευθερώσει την κοινωνία από τις παραισθήσεις του θυμιάματος. Η αφορμή της σύγκρουσης, μηδαμινή. Απλώς οι απειλούμενοι διέγνωσαν το μέγα κίνδυνο να περιοριστούν (κάποια στιγμή, στο α

πώτερο μέλλον) στα θρησκευτικά τους καθήκοντα και να μην έχουν λόγο -και επιρροή- στην πολιτική εξουσία. Της οποίας, ωστόσο, οι εκπρόσωποι είναι βαθύτατα διχασμένοι. Μοιρασμένοι στα δύο στρατόπεδα. Εστω και αν από την ηγεσία της Eκκλησίας αμφισβητείται ακόμα και αυτό το Σύνταγμα υπό τους κανόνες του οποίου λειτουργούν και εκφράζονται όλοι όσοι δηλώνουν οραματιστές μιας νέας σύγχρονης Ελλάδας...

ΓΡ. ΡΟΥΜΠΑΝΗΣ