Tου ΓIΩPΓΟY KAPEΛIA

Γ ιατί έχει σκυλιάσει ο Χριστόδουλος στο θέμα των ταυτοτήτων; Τι τον έπιασε και βλέπει «πραξικοπήματα» και «δικτάτορες» (Θου Κύριε...), αμφισβητεί το Σύνταγμα, σκέφτηκε να ζητήσει την παραίτηση του Προέδρου της Δημοκρατίας κι εντέλει να ρίξει την κυβέρνηση; Το κάνει επειδή πιστεύει ότι «κινδυνεύουν η πίστη και η Ορθοδοξία, τα ιερά και τα όσια της φυλής και του έθνους»; Επειδή βλέπει «ξένα κέντρα» να συνωμοτούν σε βάρος της Εκκλησίας και της χώρας;

Γιατί ο Αρχιεπίσκοπος κόβει όλες τις γέφυρες με την κυβέρνηση; Και τις κόβει, όταν λέει «διστάζουμε να δεχτούμε -όπως λέγεται και γράφεται- ότι ξένα κέντρα έξω από την Ελλάδα επιβάλλουν κινήσεις και αποφάσεις, επειδή θέλουν να εξασθενήσουν τις αντιστάσεις του ελληνικού λαού». Τι μας λέει, δηλαδή, ο Προκαθήμενος της Eκκλησίας; Οτι ο πρωθυπουργός, που πήρε αυτήν την απόφαση για τις ταυτότητες, στην καλύτερη γι' αυτόν περίπτωση δεν καταλαβαίνει ποια απόφαση του επέβαλαν τα ξένα κέντρα, δηλαδή είναι ανίκανος. Και στη χειρότερη, ότι είναι όργανο αυτών των κέντρων. Δηλαδή, έχουμε να κάνουμε μ' έναν ηλίθιο ή εξωνημένο πρωθυπουργό;

Οσοι γνωρίζουν, έστω και λίγο, τον Σημίτη ή καταλαβαίνουν ότι αν έχει ακούσει ή διαβάσει αυτή τη φράση από την προχθεσινή ομιλία του Χριστόδουλου, δεν θα θέλει να τον δει ούτε ζωγραφιστό. Ευλόγως. Διότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με τον πρώτο τυχόντα λαϊκιστή αρχηγό κάποιου κομματίδιου ή κόμματος. Αυτόν είναι υποχρεωμένος να τον συναντήσει ο πρωθυπουργός. Εχουμε να κάνουμε μ' έναν μη πολιτικό ηγέτη (έτσι, τουλάχιστον, αυτοπροσδιορίζεται), ο οποίος δεν τηρεί ούτε τους στοιχειώδεις κανόνες πνευματικής συμπεριφοράς. Επιδιώκει το φανατισμό και τη σύγκρουση.

Γιατί το κάνει, λοιπόν; Εξυπνος καθώς είναι, ο κ. Χριστόδουλος θα πρέπει να γνωρίζει (αλλιώς ο χαρακτηρισμός «έξυπνος» διαγράφεται) ότι η απάλειψη του θρησκεύματος από τις ταυτότητες, που θα ξεχαστεί σε λίγες βδομάδες, δεν συνεπάγεται κανέναν από τους κινδύνους που επικαλείται. Ούτε έχουν καμιά όρεξη στην κυβέρνηση να προχωρήσουν στ' άλλα που λέει η Εκκλησία ότι φοβάται. Μεγάλο πονοκέφαλο έχουν ήδη ν' αντιμετωπίσουν. Αλλωστε, αν οι φόβοι του Χριστόδουλου ήταν πραγματικοί, δεν θα ήταν έτοιμος να υποχωρήσει, μόλις τον δεχόταν ο Σημίτης, έστω κι αν δεν άλλαζε ούτε κατά κεραία την απόφασή του.

Διαβάζοντας λέξη προς λέξη τον προχθεσινό λόγο του, νομίζω ότι το «κλειδί» της συμπεριφοράς του βρίσκεται σε μια φράση με αυτόχρημα ψευδές περιεχόμενο. Λέει για τη στάση του ίδιου και των άλλων μητροπολιτών στο θέμα των ταυτοτήτων: «Εμείς ως πρόσωπα δεχτήκαμε τον κόλαφο της ταπείνωσης με ταπείνωση και υπομονή, επειδή έτσι μαθαίνουμε στην Εκκλησία, να συγχωρούμε και να υπομένουμε». Ψέμα από την αρχή ώς το τέλος. Με ποια «ταπείνωση και υπομονή» δέχτηκε την απόφαση της κυβέρνησης; Kαι αν οι αντιδράσεις που όλοι γνωρίζουμε, περιγράφονται με τις λέξεις «ταπείνωση και υπομονή», με ποιες περιγράφονται οι εξαλλοσύνες, η αλαζονεία και η επιδίωξη της σύγκρουσης; Κι αν, τελικά, αντιδρούσαν χωρίς «ταπείνωση και υπομονή», τι θα έκαναν, αντάρτικο;

Tο ψευδές του ισχυρισμού, όμως, δεν είναι το σημαντικότερο. Η φράση αυτή, δοσμένη στη σωστή διάστασή της, ερμηνεύει τα πάντα και κυρίως απαντά στο ερώτημα που θέσαμε στην πρώτη φράση του κειμένου αυτού. Οσοι παρακολουθούν από κοντά τους λόγους και τη δράση του, αντιλαμβάνονται ότι ο κ. Χριστόδουλος θεωρεί εαυτόν πανίσχυρο. Τον έχουν μεθύσει οι δημοτικότητες του 80% και η χωρίς φειδώ και μέτρο τηλεοπτική προβολή, είτε λέει ανέκδοτα είτε εξορκίζει το Σατανά και τις αιρέσεις είτε συμφωνεί με πλευρές της παγκοσμιοποίησης (ναι, κι αυτό το είπε προχθές) είτε κατακεραυνώνει άλλες. Και, προφανώς, είναι γλυκό αυτό το μεθύσι. Και οδηγεί σε υπερεκτίμηση και των πραγματικών δεδομένων και των δικών του ορίων και δυνατοτήτων. Αλήθεια, πόσο θα γίνει το 80% της δημοτικότητάς του αν συνεχίσει τη σύγκρουση και η κυβέρνηση τολμήσει να θέσει ανοιχτά το ερώτημα: «Ποιος κυβερνά, ο Σημίτης ή ο Χριστόδουλος;».

Οταν, λοιπόν, ο πρωθυπουργός τον αγνόησε (και δεκτές πολλές ενστάσεις για το «άκομψο» των ενεργειών, αλλά είναι άλλης τάξεως πρόβλημα αυτό), ο κ. Χριστόδουλος αισθάνθηκε να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Αισθάνθηκε προσβεβλημένος και ταπεινωμένος, που βρέθηκε άνθρωπος (έστω κι αν είναι ο πρωθυπουργός) να του πάει κόντρα. Κατάλαβε πολύ καλά ότι αν χάσει αυτή τη μάχη (και δεν μπορεί να την κερδίσει, αν ο κ. Σημίτης δεν έχει αποφασίσει να εξευτελιστεί), τότε ο μύθος του, τον οποίο κατασκεύασαν κάποια από τα γνωστά και άλλα διαπλεκόμενα, θα καταρρεύσει. Ποιος θα πιστεύει τότε τον παντοδύναμο (όχι Θεό, αλλά) Χριστόδουλο;

Ιδού , λοιπόν, η εξήγηση για την έξαλλη στάση του Μακαριότατου, ο οποίος, βεβαίως, την επενδύει τεχνηέντως με αναφορές σε έννοιες και σύμβολα που συγκινούν κι έχοντας την ανοχή ή την υποστήριξη κομμάτων (όπως η Ν.Δ. και το ΚΚΕ και για διαφορετικούς λόγους το καθένα) και κάποιων γραφικών ή απλώς ψηφοθήρων βουλευτών του ΠΑΣΟΚ. Ο κ. Χριστόδουλος «γαργαλάει» ευαισθησίες μεγάλων στρωμάτων του ελληνικού λαού, που εξ αντικειμένου δεν έχουν τη δυνατότητα να είναι ουσιαστικά ενημερωμένοι. Λέει, για παράδειγμα, στην ηλικιωμένη γυναίκα ότι κάποιοι αντίχριστοι θα ...της πάρουν τις εικόνες, σε κάποιους άλλους πετάει τον μπαμπούλα αλλαγής της σημαίας, σε άλλους επισείει τον κίνδυνο να αλλοτριωθούν τα παιδιά τους.

Επιστρέφει, δηλαδή, ο κ. Χριστόδουλος στα κλασικά συνθήματα της παλιάς Δεξιάς: Κινδυνεύουν, δήθεν, η πατρίδα, η θρησκεία και η οικογένεια. Τότε κινδύνευαν από κάποιους μη Ελληνες (τα «μιάσματα»), σήμερα ο κίνδυνος είναι οι διανοούμενοι, οι «ευρωλιγούρηδες», εντέλει ο Σημίτης! Το μοναδικό που δεν είπε ακόμη ο Αρχιεπίσκοπος, είναι ότι κινδυνεύει η δραχμή μας, αλλά, πού θα πάει, θα το πει, τώρα που έρχεται το ευρώ, αυτό το κατακεύασμα των Δυτικών ...εχθρών του έθνους!

«Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια», λοιπόν. Κατά το αλήστου μνήμης «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» των δικτατόρων. Και αφήνουμε στην άκρη τη θρησκεία, για την οποία αυτονοήτως νομιμοποιείται να μιλάει ο κ. Χριστόδουλος. Αλλα μέχρις εκεί. Δεν δικαιούται ο Aρχιεπίσκοπος να θεωρεί εαυτόν τον αποκλειστικό υπερασπιστή της πατρίδας. Δεν κινδυνεύει η πατρίδα από τη μη αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Δεν συνωμοτούν ξένα κέντρα για να την καταστρέψουν. Το πρώτο λέγεται πατριδοκαπηλία. Και το δεύτερο, κλειστοφοβία ή ξενοφοβία.

Κι ας πάψει ο κ. Χριστόδουλος να παριστάνει τον προστάτη της οικογένειας και ειδικά των νέων. Γιατί, όπως εύστοχα παρατήρησε ο πρόεδρος της Βουλής, οι αρχιεπίσκοποι επέλεξαν να μη σηκώνουν οικογενειακά βάρη. Σεβαστή η επιλογή τους. Αλλά όσοι έκαναν άλλη επιλογή, μπορεί και να εξοργίζονται όταν ακούν άσχετους να τους συμβουλεύουν αφ' υψηλού πώς θα μεγαλώσουν τα παιδιά τους και να τους θέτουν διλήμματα.

Και ας πάψει ο Αρχιεπίσκοπος να μιλάει για δημοκρατία. Είναι σαν να προκαλεί όσους έχουν ελάχιστη μνήμη. Οταν η δημοκρατία είχε αναιρεθεί, ο κ. Χριστόδουλος δεν μιλούσε. Οταν Ελληνες υπέφεραν, οι ιεράρχες της εποχής και ο κ. Χριστόδουλος δεν ύψωσαν φωνή διαμαρτυρίας. Συνέτρωγαν, συνέπιναν κι ευλογούσαν τους δημίους τους.

Ευπρόσδεκτη, τέλος, η ανάλυση του κ. Χριστόδουλου για την περίφημη παγκοσμιοποίηση, την καραμέλα της εποχής. Μόνο που πρέπει να αποφασίσει αν τη βλέπει θετικά ή αρνητικά. «H παγκοσμιοποίηση, ως οικονομική και αναπτυξιακή επιδίωξη, μας βρίσκει σύμφωνους. Αλλά ως ισοπέδωση πολιτισμών είναι επικίνδυνη και απόβλητη», είπε προχθές στη Θεσσαλονίκη. Ομως, αν για κάτι συνιστά απειλή η παγκοσμιοποίηση, είναι για την ασύδοτη αγορά της, που έχει τρομάξει ακόμη και τους υποστηρικτές της, όπως έδειξε η πρόσφατη σύνοδος του Βερολίνου.

Καμία παγκοσμιοποίηση δεν μπορεί να ισοπεδώσει τον πολιτισμό μιας χώρας ή πολύ περισσότερο μιας ηπείρου ή να εξαναγκάσει τους πολίτες να απαρνηθούν την όποια πίστη τους. Αυτό διδάσκει η Iστορία. Ομως, μπορεί κάλλιστα να εξουθενώσει μια χώρα που κλείνει τα μάτια στην πραγματικότητα κι έχει εγωκεντρικούς θρησκευτικούς ηγέτες, που κινδυνολογούν ασύστολα. Kινδυνολογούν, χωρίς να λένε στους πιστούς ότι, αν ξοδέψουμε τις δυνάμεις μας στη σύγκρουση για τις ταυτότητες, το Διαφωτισμό ή την Ορθοδοξία, το Βυζάντιο ή τη Δύση, η παγκοσμιοποίηση θα μας καταπιεί πριν το καταλάβουμε...