Αυτή τη φορά ο πρωθυπουργός είναι αποφασισμένος, λένε οι πληροφορίες, να ταράξει επιτέλους τα νερά. Εχει βρει τους ικανούς ανθρώπους που θα δώσουν στην κυβέρνηση την πνοή που της λείπει, για να βαδίσει με αισιοδοξία στο δρόμο του μέλλοντος. Εχει βρει τους ανθρώπους που θα κάνουν τη διαφορά μεταξύ εκσυγχρονισμού και συντήρησης, τους ανθρώπους που θα πείσουν το εκλογικό σώμα για τη φιλολαϊκή πολιτική της κυβέρνησης. Τέρμα οι δοκιμασίες στο χώρο της Παιδείας, τέρμα οι ταλαιπωρίες στους δρόμους και τις συγκοινωνίες, τέρμα η ανασφάλεια από τη δράση ημεδαπών και αλλοδαπών κακοποιών, τέρμα ο εμπαιγμός στα δημόσια νοσοκομεία, τέρμα η απογοήτευση. Κι άμα γλιτώσει και κανένα δεντράκι από τις συνήθεις καλοκαιρινές πυρκαγιές -τις οποίες είθισται ο κρατικός μηχανισμός να αντιμετωπίζει περίπου ως θεομηνίες- ακόμα καλύτερα...

Εκεί που τα πράγματα είναι δύσκολα, και δεν βοηθάει κανείς ανασχηματισμός, είναι στην αμερικανική εφευρετικότητα περί των νέων ισορροπιών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Η κ. Ολμπράιτ, πληγωμένη βαθύτατα από την απρεπή συμπεριφορά των Ελλήνων απέναντι στην ανθρωπιστική της επιχείρηση εναντίον της Γιουγκοσλαβίας, στρέφεται οριστικά στον αγαθό κ. Ετζεβίτ και του ανοίγει την πόρτα προς την Ευρωπαϊκή Ενωση. Τέτοια που είναι, τέτοιος κύριος τής πρέπει.

ΓΡ. ΡΟΥΜΠΑΝΗΣ