Οσο είναι δεδομένο ότι η κυβέρνηση δεν τραβάει, ότι είναι μπλοκαρισμένη από τις υπέρμετρες φιλοδοξίες ορισμένων στελεχών της και από την αδιαφορία ή ανικανότητα ορισμένων άλλων, άλλο τόσο φανερό είναι ότι τα ίδια και χειρότερα προβλήματα ταλανίζουν τη Ν.Δ. Δεν είναι μόνον οι αριθμοί που απεικονίζονται σε όλες τις δημοσκοπήσεις και πιστοποιούν αυτήν την κρίση. Είναι η προφανέστατη έλλειψη στρατηγικής αλλά και ξεκάθαρης πολιτικής που οδηγεί από τη μια κρίση στην άλλη.

... Οπως ο Κ. Σημίτης σε σημαντικό βαθμό έχασε το τρένο μετά τις εκλογές, όταν ήταν απόλυτος κυρίαρχος και δεν μπόρεσε να ανακατέψει την κομματική του τράπουλα, έτσι και ο K. Καραμανλής έχασε προ πολλού την ευκαιρία να διαμορφώσει ένα σύγχρονο συντηρητικό μεν κόμμα, αλλά χωρίς αγκυλώσεις και χωρίς τα βαρίδια του παρελθόντος. Ουσιαστικά και οι δύο κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να δημιουργούν κλίμα υπέρ του... αόρατου κόμματος του κ. Αβραμόπουλου.

... Ο πρόεδρος της Ν.Δ. φαίνεται ότι πάσχει από την κλασική «ασθένεια» των πολιτικών, το σύνδρομο ανασφάλειας. Ολη η πολιτική παρουσία του ώς τώρα εξαντλείται στο πώς θα στήσει καλύτερα το προσωπικό του μαγαζάκι. Πώς θα υπονομεύσει όσους θεωρεί πιθανούς αντιπάλους του, πώς θα καταφέρει να εξασφαλίσει ότι σε όλες τις καίριες θέσεις του κομματικού μηχανισμού θα υπάρχουν έμπιστοι άνθρωποί του.

... Μόνο που έτσι δεν παράγεται πολιτική, αλλά απλώς εξασφαλίζεται ένας προσωπικός κομματικός στρατός. Aλλά, όπως έχει αποδείξει η ιστορία, όσο καλά κι αν έχεις οργανώσει από μέσα το μαγαζάκι σου, όταν δεν τραβάει πελατεία, θα καταρρεύσει αργά ή γρήγορα. Ή κάποιος πιο φέρελπις ανταγωνιστής θα στήσει το δικό του στην απέναντι γωνία και θα σου πάρει την πελατεία ή, ακόμα κι αν δεν συμβεί αυτό, οι φίλοι και οι «υπάλληλοι» που δεν βλέπουν μέλλον, θα αναζητήσουν σε κάποιο άλλο «προστάτη» την τύχη τους. Διότι, όπως σωστά επισήμανε και ο επίτιμος της Ν.Δ. -αφού βέβαια έχασε και ο ίδιος το τρένο...- ο μεγάλος κίνδυνος για έναν πολιτικό είναι να βαφτίζει τις επιθυμίες του πολιτική...

ΣΗΦΗΣ ΠΟΛΥΜΙΛΗΣ