Οχι που θα άφηνε το δολάριο τον άθλιο «χασάπη των Βαλκανίων» να κάνει όπως του γουστάρει. Ηταν θέμα «αρχών», ήταν θέμα «δημοκρατίας» να ολοκληρώσει τη δουλειά που άνοιξε πριν από μια δεκαετία. Αξιοποιώντας κάθε παράλογη, κάθε άστοχη και κάθε παρακινδυνευμένη κίνηση ενός καθεστώτος που ολοένα τα περιθώρια γύρω του στένευαν απελπιστικά... Το Βελιγράδι του 2000 συναντά το Βουκουρέστι του 1989. Μια κοινωνία συμπιεσμένη στα όρια των βουλήσεων ενός και μόνο άρχοντα, βουλήσεις που παρά τον αρχικό ενθουσιασμό δεν έφεραν τα ποθούμενα αποτελέσματα, είναι εύκολο να εκραγεί, έστω και σε ένα τμήμα της. Σημαντικό τμήμα. Εκεί είναι που ποντάρει και η Δύση. Εκείνο που ενδιαφέρει είναι ο σημαντικός αυτός κόμβος των Βαλκανίων να απελευθερωθεί, για να αποτελέσει μέρος του μαγικού κόσμου της παγκοσμιοποίησης. Ετσι που σε λίγο ουδείς να ασχολείται με τη Γιουγκασλαβία. Ούτε καν πολλοί Γιουγκοσλάβοι, που, μετά τον πρώτο ενθουσιασμό, θα αναγκαστούν να πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς προς αναζήτηση των στοιχειωδών μέσων προς το ζειν, θύματα της απελευθέρωσης των αγορών. Οποιες από τις δομές της οικονομίας δεν κατέστρεψαν οι πύραυλοι της περσινής ΝΑΤΟϊκής επέμβασης, θα το καταφέρουν οι νόμοι της ελεύθερης αγοράς.

ΓΡ. ΡΟΥΜΠΑΝΗΣ