«Το να είσαι πιτσιρικάς και να πρέπει να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων, κρύβει μεγάλη αγωνία. Οι τολμηρές σκέψεις που δεν γίνονται πράξη, οι πρώτες εμπειρίες και οι προσδοκίες σού βάζουν φωτιά που πρέπει να εκτονωθεί», σημειώνει ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος, που η νέα ταινία του, «Πίσω πόρτα», βγαίνει σήμερα στις αίθουσες. Φιλμ εποχής, που δεν επικεντρώνεται στη νοσταλγία, αλλά στη ζωή του μικρού Δημήτρη: μέσα από το βλέμμα του και τις αλλαγές της ζωής του διαγράφονται τα γεγονότα που σημάδεψαν τη δεκαετία του '60.

Ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης, άλλοτε «ψυχή» του συγκροτήματος «Αγαμοι Θύται», υποδύεται τον εστέτ θείο του πιτσιρικά και μιλάει για τον πιο απρόσμενο ρόλο της καριέρας του.

*Υποδύεστε έναν γκέι, χωρίς η σεξουαλική του προτίμηση να είναι το βασικό στοιχείο του ρόλου...

«Η ταινία αφορά την υποκειμενική ματιά ενός εφήβου και τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τον κόσμο καθώς μεγαλώνει και κάνει την επανάστασή του μέσα από το σπίτι του. Ο χαρακτήρας που υποδύομαι είναι ο μοναδικός σύμμαχος κοντά σε αυτό το παιδί στη δύσκολη εποχή της εφηβείας. Είναι ένας άνθρωπος σνομπ, καλλιεργημένος, με ιδιαίτερο χιούμορ και ειρωνεία απέναντι στον κατεστημένο χώρο των μεγάλων. Πρόσωπο τρυφερό, με κατανόηση, που λίγο έως πολύ όλοι έχουμε συναντήσει στη ζωή μας. Το ότι είναι γκέι, δεν είναι καθοριστικό. Ο ρόλος δεν έχει σχέση με γνωστά κωμικά κλισέ ή εκείνα της θηλυπρεπούς συμπεριφοράς που βλέπουμε συνήθως».

*Φαίνεται ότι ο χαρακτήρας που υποδύεστε είναι ξένος προς τον δικό σας. Ποιος σας επέλεξε για αυτόν τον ρόλο;

«Με εξέπληξε ο Τσεμπερόπουλος όταν μου το πρότεινε. Στην αρχή αρνήθηκα. Η επιφύλαξή μου είχε σχέση με τον πυρήνα του χαρακτήρα και όχι με τα επιμέρους. Κάποια στιγμή μου έδειξε μια φωτογραφία ενός άντρα και με ρώτησε: "Σου λέει τίποτα αυτός ο άνθρωπος; Ετσι φανταζόμουν τον ρόλο σου". Τότε πείστηκα. Αυτή η φωτογραφία μου αποκάλυψε όσα είχαμε κουβεντιάσει θεωρητικά μαζί».

* Δυσκολευτήκατε τελικά με τον ρόλο;

«Καθόλου. Τέτοιου είδους ρόλοι, που έχουν το στοιχείο της υπονόμευσης του προφανούς κι ένα αδιόρατο χιούμορ, χωρίς να είναι κωμικοί, χρειάζονται μέτρο. Αν ως ηθοποιός είσαι λίγο πιο χαμηλά από το δέον, ο ρόλος εξαφανίζεται. Αν είσαι πάνω από το μέτρο, φτάνεις στην υπερβολή. Εγώ έχω το αντίθετο πρόβλημα, είμαι μάλλον υποτονικός μ' έναν αδιόρατο φόβο: να μη φτάσω στο άλλο άκρο που είναι μάλλον ο κανόνας, να φωνάζω και να κραυγάζω με καταδεικτικό παίξιμο».

*Αλήθεια, γιατί κραυγάζει όλος αυτός ο κόσμος στην τηλεόραση; Είναι είδος υποκριτικής; Ανασφάλεια;

«Μπορεί να είναι ανασφάλεια ή αμηχανία, και για ορισμένους αισθητική επιλογή. Αρκετοί άνθρωποι στην τηλεόραση λόγω του ανταγωνισμού, θέλουν συνεχώς να διαστέλλουν τα πάντα‹, ώστε ο θεατής μέσα στο πανηγύρι του ζάπινγκ, να επιλέγει αυτό που κραυγάζει και προκαλεί το ενδιαφέρον».

* Η ταινία διαδραματίζεται την περίοδο της χούντας. Τι θυμάστε από τότε;

«Ημουνα μικρό παιδί. Ο κόσμος μου, η επαρχία, δηλαδή, δεν είχε σχέση με το αστικό περιβάλλον της ταινίας. Ημουν σε μια άλλη ταχύτητα. Θυμάμαι ένα γλέντι που έγινε την 21 Απριλίου το 1968 στο χωριό μου, τη Χαραυγή της Κοζάνης, με αρνιά να ψήνονται ενώ ακούγονταν λαϊκά τραγούδια. Εκ των υστέρων συνειδητοποίησα ότι ήταν εκεί και οι δεξιοί και οι αριστεροί. Γλεντούσαν όλοι με το ίδιο πάθος, παρουσία αστυνομικών αρχών, προέδρων και γραμματέων. Η μη παρουσία κάποιου στο γλέντι, θα σήμαινε και την εξορία του».

*Κι από τη μεταπολίτευση;

«Οι φοιτητές της χούντας, μεγαλύτεροι από μας, έπαθαν το μεγάλο σοκ. Καθορίστηκε η σκέψη τους από την Aριστερά. Οι περισσότεροι "μουτζαχεντίν" της εποχής, εκείνοι με τις πιο ακραίες επαναστατικές ιδέες, σήμερα δουλεύουν στις μεγαλύτερες πολυεθνικές εταιρείες. Στη διαδρομή από κομμουνιστής-χρηματιστής υπάρχει τεράστια απόκλιση. Το να είσαι αριστερός της δημοκρατικής Aριστεράς και της ελεύθερης οικονομίας από τότε, η απόκλιση δεν είναι και τόσο μεγάλη».

*Είστε αρκετά δημοφιλής σήμερα...

«Αυτό είναι καλό αλλά και ύποπτο βέβαια...».

*Εσείς ξέρετε.

«Συνήθως λένε ότι όταν τα έχεις με όλους καλά, είναι λίγο ύποπτο. Η καλή σχέση μου με τον κόσμο οφείλεται στο ότι δεν θεωρώ πολύ σοβαρή όλη αυτή την ιστορία με τη δημοσιότητα, η οποία με βρήκε ύστερα από 20 χρόνια δουλειάς. Αν καταλάβεις ότι ένας καλός ηθοποιός έχει την ίδια υποδοχή σ' ένα καφενείο μ' έναν ηλίθιο τηλεοπτικό παρουσιαστή, καταλαβαίνεις ότι δεν είναι η αφεντιά σου που ξεχωρίζει».

*Εχετε σκεφτεί ποτέ να εκμεταλλευτείτε τα αγαθά της δημοσιότητας;

«Να γίνω δήμαρχος, ας πούμε; Οχι. Είμαι άνθρωπος που ασχολείται με την πολιτική, συζητώ και μ'ενδιαφέρει η κοινωνική ζωή του τόπου μου. Αυτές τις κινήσεις, όμως, πρέπει να τις κάνει κάποιος όταν είναι ώριμος και όταν το έργο του τού επιτρέπει να κάνει κάτι, χωρίς να θεωρηθεί εκ του πονηρού. Τότε, που το μόνο του όφελος θα είναι το μεράκι του να παρέμβει στην κοινωνία».