Υποτίθεται ότι ένα από τα σημεία που διαφοροποιούσαν καθοριστικά τις κυβερνήσεις Σημίτη, από τις κυβερνήσεις Παπανδρέου, ήταν το ύφος και το ήθος της εξουσίας. Κι οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι τα πρώτα χρόνια υπήρξε μια ουσιαστική διαφορά. Μόνο που όσο περνά ο χρόνος και οι εκσυγχρονιστές μας εθίζονται όλο και περισσότερο στη... γοητεία της εξουσίας, τόσο το ύφος τους προσεγγίζει την αλήστου μνήμης εποχή που κυριαρχούσε το «δεν δικαιούσθε διά να ομιλείτε...».

••• Η όποια κριτική, είτε από δημοσιογράφους και ΜΜΕ, είτε από πολιτικούς αντιπάλους αντιμετωπίζεται περίπου ως έγκλημα καθοσιώσεως, ενώ εκείνοι που την ασκούν θεωρούνται από... λασπολόγοι μέχρι υπονομευτές του δημοσίου συμφέροντος. Χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της νοοτροπίας, η απάντηση του ΟTΕ σε δημοσιεύματα της «Καθημερινής», αλλά και του υπουργού Tύπου στην κριτική που του άσκησε ο βουλευτής του ΣΥΝ Π. Λαφαζάνης. Τόσο ο κ. Ρέππας όσο και η διοίκηση του ΟΤΕ δεν περιορίζονται να απαντήσουν με όποια επιχειρήματα διαθέτουν στην κριτική που τους ασκείται, αλλά φροντίζουν να τη φορτίσουν με βαρύγδουπους χαρακτηρισμούς και απειλές. Και δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά, ούτε τα μοναδικά κυβερνητικά στελέχη που απαντούν με ύφος που δεν προσιδιάζει σε δημόσιους λειτουργούς...

••• Πέρα από την παλιομοδίτικη -και παλαιοκομματική- αντίληψη που θέλει την πολιτική αντιπαράθεση να μεταβάλλεται σε καβγά καφενείου, υπάρχει και ένα πιο ουσιαστικό θέμα που έχει να κάνει με την αλαζονεία της εξουσίας. Και καλά θα κάνει ο κ. Σημίτης, που προσωπικά μέχρι στιγμής δεν έχει υιοθετήσει τη συνταγή, να στείλει ένα μήνυμα στα στελέχη του, που νομίζουν ότι διαθέτουν το αλάθητο του πάπα... Η κριτική, όσο σκληρή κι ενδεχομένως άδικη είναι ορισμένες φορές, αποτελεί συστατικό στοιχείο της δημοκρατίας. Κι όσοι δεν την ανέχονται, ας αναζητήσουν άλλο επαγγελματικό χώρο που θα τους αφήνει ελεύθερα τα περιθώρια για να εκδηλώνουν την αλαζονεία τους...

ΣΗΦΗΣ ΠΟΛΥΜΙΛΗΣ