Χθες το πρωί ο πρώτος που χτύπησε την πόρτα του δωματίου, του Λεωνίδα Σαμπάνη στο Ολυμπιακό Xωριό ήταν ο Βίκτωρας Μήτρου. Ξύπνησε το συναθλητή του, τον αγκάλιασε, τον φίλησε και μετά άρχισε...η παρέλαση.

Ολοι οι υπόλοιποι αρσιβαρίστες μας περνούσαν για να ασπαστούν το μετάλλιο και να πάρουν δύναμη από αυτή την επιτυχία. Εντάξει, μπορεί να ζούμε στο 2000, αλλά μερικά πράγματα, ειδικά στον αθλητισμό, δεν αλλάζουν. Και δεν πειράζει, εδώ που τα λέμε, αν βοηθούν ψυχολογικά τους αθλητές μας να φτάσουν στο στόχο. Και η βοήθεια που έδωσε ο Λεωνίδας με το προχθεσινό του μετάλλιο ήταν πολύ μεγάλη...

Οχι μόνο οι αρσιβαρίστες, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι αθλητές μας ήταν φανερά χαρούμενοι χθες στο χωριό. Χαμογελαστοί, με λιγότερο άγχος και φανερά πιο αισιόδοξοι για τη συνέχεια. Δεν θέλουμε καν να φανταστούμε πώς θα ήταν το κλίμα αν ο Σαμπάνης δεν θα κατάφερνε να ανέβει στο βάθρο.

Τα συχαρίκια πάντως τα πήρε χθες, γιατί δεν κατάφερε να φτάσει στο Xωριό πριν από τις τέσσερις το πρωί. Οι ανάγκες της τηλεόρασης πρώτα, αυτές του 2004 μετά και τέλος το καθιερωμένο (από την Ατλάντα) πάρτι της ομοσπονδίας για να γιορταστεί το μετάλλιο, δεν επέτρεψαν στον Σαμπάνη (και τον Χρήστο Ιακώβου που ήταν μαζί του) να ξεκουραστεί καθόλου. Αλλά μπροστά σε όσα τράβηξε, όπως και οι υπόλοιποι της ομάδας, στη διάρκεια της προετοιμασίας, η χθεσινή «ταλαιπωρία» ήταν νέκταρ!

Tο βράδυ πια στην ελληνική ταβέρνα, όπου έγινε το γλέντι της ομοσπονδίας, αποκαμωμένος, αλλά ευτυχισμένος έλεγε: «Είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου. Οχι μόνο γιατί πήρα ένα ακόμα ολυμπιακό μετάλλιο, σε έναν πολύ δύσκολο αγώνα, αλλά και γιατί σήμερα μπορώ να φάω ό,τι θέλω, να κοιμηθώ ό,τι ώρα θέλω και όταν γυρίσω στην Ελλάδα να είμαι με την οικογένεια και τα παιδιά μου, που μου έχουν λείψει τόσους μήνες...».

Ειδικά η φετινή προετοιμασία, λένε όσοι την έζησαν έστω και ως παρατηρητές, ήταν τέτοια που θα μπορούσε να φτάσει κάποιον στα όριά του. Αλλά τα παιδιά του Ιακώβου την έβγαλαν μέχρι τέλους και περιμένουν τώρα, μετά το Σίδνεϊ, να την «εξαργυρώσουν» με κάποιους μήνες χαλάρωσης.

EΛEYΘEPIA

Ο ίδιος ο Λεωνίδας πάντως στον τελευταίο σταθμό των προχθεσινών πανηγυρισμών δεν είχε κουράγιο να... ξεσαλώσει. Σκέφτοταν μόνο την... ελευθερία του από εδώ και πέρα, αλλά και τον αγώνα ειδικά αν τον ρωτούσε κάποιος τι έγινε στο ζετέ, όπου παραλίγο να χαθούν όλα: «Πονούσα πολύ στο γοφό από τον τραυματισμό που είχα και δεν μπορούσα να σηκώσω αυτά που μπορούσα. Πραγματικά τα πράγματα έγιναν πολύ δύσκολα κάποια στιγμή και εκεί χρειάστηκε και η τύχη για να πάρω το μετάλλιο. Ευτυχώς ήταν πολλοί αθλητές, που "χτυπούσαν" ο ένας τον άλλο για ένα μετάλλιο και κανένας δεν ρισκάριζε να βάλει πολλά κιλά στο ζετέ. Θα επαναλάβω, πάντως, πως η κίνηση του προπονητή μου να αρχίσω στο ζετέ με λιγότερα κιλά από αυτά που είχα δηλώσει ήταν καθοριστική, αφού είδε ότι έχω πρόβλημα...».

Χθες το πρωί στο ολυμπιακό χωριό αρκετά ξεκούραστος πια ο Λεωνίδας, κυκλοφορούσε με το ασημένιο μετάλλιο, όχι στο στήθος, αλλά στο τσαντάκι του (ποιος δηλαδή θα το άφηνε στο δωμάτιο;) και το έδειχνε με κάθε ευκαιρία. Και πιο ήρεμος έλεγε: «Ελπίζω ότι αυτό το μετάλλιο θα βοηθήσει και τους υπόλοιπους να νιώσουν πιο άνετα. Ξέρω ότι η προσπάθεια του καθενός είναι ατομική και διαφορετική, αλλά τους βλέπω όλους χαρούμενους και πιστεύω ότι θα πάνε καλά...».

Ο NAΪM

Ακόμα και τη στιγμή πάντως που γιόρταζε τη δική του επιτυχία, ο πρωταθλητής μας δεν μπορούσε να ξεχάσει ότι σε αυτή τη δική του θαυμάσια μέρα γράφτηκε το τέλος του σύγχρονου θρύλου τη άρσης βαρών. Το είπε ο ίδιος ο Ναΐμ Σουλεϊμάνογλου μετά το μηδενισμό του στο αρασέ και κατά συνέπεια στον ίδιο τον αγώνα: «Ευχαριστώ πολύ όσους ήρθαν να μου συμπαρασταθούν σήμερα και τους ζητώ συγγνώμη. Ηθελα πολύ ένα ακόμα χρυσό αλλά δεν μπόρεσα. Η άρση βαρών τελείωσε οριστικά για εμένα. Καληνύχτα σας...»!

Η «Ηρακλής τσέπης» μάζεψε τα πράγματά του και έφυγε από την αίθουσα της άρσης βαρών αμέσως χωρίς να δει το ζετέ, όπως έκαναν και οι περισσότεροι συμπατριώτες του. Η απόφασή του να επιστρέψει στα πλατό τρία χρόνια μετά την ανακοίνωση ότι σταματάει, αποδείχτηκε καταστροφή. Και ο ίδιος με βαριά πληγωμένο τον εγωισμό δεν ήθελε χθες να μιλήσει σε κανέναν, ενώ σύμφωνα με πληροφορίες μέσα στην ημέρα θα επέστρεφε στην Τουρκία.

Οικονομικό πρόβλημα δεν έχει βέβαια, αφού μόνο η «μετεγγραφή» του το 1986 από τη Βουλγαρία στην Τουρκία στοίχισε 1.000.000 δολάρια. Χώρια τα χρυσοχοεία που έχει πλέον, την ισόβια σύνταξη που του έχει χορηγήσει η τουρκική κυβέρνηση και όλα τα άλλα δώρα. Αλλά αν έπαιρνε το τέταρτο ολυμπιακό χρυσό θα ήταν ένα αξεπέραστος, ίσως, θρύλος. Αφού και τα τρία που έχει πάρει μέχρι τώρα, κανένας δεν τα έχει ισοφαρίσει. Χώρια τα είκοσι δύο χρυσά και τα δύο ασημένια σε παγκόσμια πρωταθλήματα, από το 1982 (σε ηλικία μόλις 15 ετών!). Δίκαια λοιπόν ο Σαμπάνης έλεγε χθες: «Μπορεί να μην είναι δίκαιο να τελειώνει έτσι την καριέρα του ένα μεγάλος αθλητής, αλλά ό,τι και να γίνει ο Ναΐμ θα είναι πάντα ένας θρύλος που δύσκολα θα μπορέσει κάποιος να ξεπεράσει. Ισως ήταν λάθος του που αποφάσισε να επιστρέψει με μόλις ένα χρόνο προπόνηση, αλλά πίστευε ότι θα τα κατάφερνε...».

Και μπορεί όντως να πετύχαινε στην προσπάθειά του, αν δεν έπρεπε να χάσει αρκετά κιλά τον τελευταία καιρό για να μπορέσει να αγωνιστεί στα 62 κιλά (στην Ατλάντα έπαιξε στα 64κ.). Η δίαιτα και η σάουνα τον επηρέασαν τόσο που δεν μπόρεσε καν να πλησιάσει τα 150 (αρασέ) και 185 (ζετέ) που είχε σηκώσει στην προπόνηση, αλλά με παραπάνω κιλά σωματικού βάρους.