Δεν είναι καιροί πια για ήρωες. Δεν τους έχουν καν ανάγκη εκείνοι που συνήθιζαν να επενδύουν στην αυτοθυσία και τον ηρωισμό απλών ανθρώπων, για να χαράσσουν με το αίμα τους τους χάρτες των μελλοντικών τους συμφερόντων. Πάει πια, άλλαξαν οι εποχές. Ηρωες, μικροί ή μεγάλοι, δεν έχουν θέση στην κοινωνία των χρηματιστηρίων και του εκσυγχρονιστικού ισοπεδωτισμού. Αλλοι είναι οι αστέρες που λάμπουν στο στερέωμα της παγκοσμιοποίησης, λίγο πριν από το χάραμα του νέου αιώνα: γιάπις, ποικιλώνυμοι επενδυτές χαρτιών γεμάτων με αέρα κοπανιστό, οραματιστές πολιτικοί που τρέχουν να εκποιήσουν -πανηγυρίζοντες- ό,τι άλλοτε από τη δημόσια περιουσία αποτελούσε ιερό και όσιο, και ανατέλλοντες ηγέτες που ανοίγουν τις αγκάλες τους σε Αττίλες εισβολείς και επίβουλους όσων, κάποτε, αποκαλούσαμε «κυριαρχικά μας δικαιώματα». Ναι, δεν είναι καιροί για ήρωες. Γι' αυτό και ο πνευματικός πατέρας χιλιάδων μικρών ηρώων των μετακατοχικών γενεών, ο Στέλιος Ανεμοδουράς, πήρε τελικά την απόφαση για το μεγάλο ταξίδι. Ο Γιώργος Θαλάσσης, η Κατερίνα και ο Σπίθας, αγέραστοι στις κιτρινισμένες σελίδες χιλιοταλαιπωρημένων τευχών, σε μερικούς θα εξακολουθήσουν να φαντάζουν σαν λαϊκά εικονίσματα και σε άλλους σαν γραφικές, αστείες φιγούρες μιας εποχής που πέρασε ανεπιστρεπτί. Ανεπιστρεπτί;

ΓΡ. ΡΟΥΜΠΑΝΗΣ