Tρομολαγνεία
TΟ ANTITPΟMΟKPATIKΟ σύνδρομο αποτελεί, εδώ και κάμποσα χρόνια, την αιχμή του δόρατος της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Ή για να ακριβολογούμε, ένα από τα βασικά μέσα για την επιβολή της αμερικανικής επικυριαρχίας. Ενα σύνδρομο που ανασύρεται κάθε φορά που οι σχεδιαστές του Πενταγώνου ή του Στέιτ Ντιπάρτμεντ επιθυμούν να προωθήσουν συγκυριακά ή μονιμότερα συμφέροντα της υπερδύναμης . Ενα σύνδρομο με απόλυτα επιλεκτική χρήση ανάλογα με το βαθμό υποταγής ή προσαρμογής κυβερνήσεων και χωρών με την αμερικανική πολιτική.
ΔEN ΘA ANATPEΞΟYME σε προηγούμενες δεκαετίες, όταν οι ΗΠΑ είχαν περίπου θεσμοθετήσει την τρομοκρατία ως μέθοδο ανατροπής κυβερνήσεων και επιβολής ελεγχόμενων καθεστώτων. Μια ματιά στο πολύ πρόσφατο παρελθόν στη γειτονιά μας, αποδεικνύει ξεκάθαρα τις τρομοκρατικές σκοπιμότητές τους. Μόλις δυο χρόνια πριν, ο πολύφερνος UCK ήταν για τους Aμερικανούς μια τρομοκρατική οργάνωση με τον οποίο δεν δέχονταν καμία συζήτηση. Σήμερα αποτελεί ανεπίσημο προστατευόμενο και επίσημο συνομιλητή τους...
ΓIA ΠΟΛΛΟΣTH φορά η Ελλάδα βρίσκεται στο στόχαστρο αυτού του «αντιτρομοκρατικού συνδρόμου». Ημιεπισήμως ή ανεπισήμως, διοχετεύονται πληροφορίες για αιτήματα και πιέσεις, ώστε να εναρμονιστούμε με πρακτικές και νομοθεσίες που εφαρμόζονται είτε στις ΗΠΑ είτε σε χώρες της Δυτ. Ευρώπης και προβλέπουν συρρίκνωση δικαιωμάτων του πολίτη, εν ονόματι της καταπολέμησης της τρομοκρατίας. Ολως τυχαίως αιτήματα παρόμοιας συνεργασίας εμφανίζονται την ίδια στιγμή και από την Αγκυρα, που δεν χάνει ευκαιρία να μετατρέψει τις κατηγορίες που εκτοξεύει σε... διμερές πρόβλημα.
H KATAΣKEYH ενός εχθρού υπήρξε ο θεμέλιος λίθος της αμερικανικής πολιτικής. Ετσι μετά το τέλος του υπαρκτού σοσιαλισμού ανακαλύφτηκε το φάντασμα της τρομοκρατίας. Από το Ιράκ μέχρι το Σουδάν και τον Μπιλ Λάντεν, από τη Λιβύη μέχρι το Κόσοβο, με παραλλαγές και διαφορετικές μεθόδους, η τρομοκρατία υπήρξε ο μοχλός για την επιβολή της νέας τάξης πραγμάτων. Κι οι ΗΠΑ που έχουν αυτοαναγορευτεί σε υπέρτατο νομοθέτη και δικαστή ταυτοχρόνως διαμορφώνουν θεσμούς, ορίζουν τι είναι νόμιμο και τι παράνομο κι επιβάλλουν αμέσως τις... ποινές.
KANEIΣ δεν παραγνωρίζει ότι υπάρχει ένα πρόβλημα τρομοκρατίας, κοινό σχεδόν για τις περισσότερες χώρες. Ομως το πρόβλημα αυτό δεν αντιμετωπίζεται με τη μετατροπή του κράτους σε... τρομοκράτη των πολιτών του. Ούτε πολύ περισσότερο αποτελεί λύση η εκχώρηση της αντιμετώπισής του σ' έναν παγκόσμιο χωροφύλακα.
|