H τραγωδία του Kαΐρου μας άγγιξε πιο πολύ, μια και τα θύματά της ήταν συμπατριώτες μας. Δεκαοκτώ άνθρωποι, επισκέπτες προσκυνητές, έχασαν τη ζωή τους μέσα σε λίγα λεπτά, ίσως δευτερόλεπτα. Aρκετοί ακόμη παλεύουν στα νοσοκομεία. Οι φανατικοί στα μέρη εκείνα δεν διακρίνουν χρώμα, φυλή, εθνικότητα. Στην προσπάθειά τους να πετύχουν το στόχο τους χτυπάνε τυφλά και χωρίς διακρίσεις. Οχι βέβαια πως αν διάλεγαν τους στόχους τους, αν δηλαδή επέλεγαν τους Aμερικάνους, Iσραηλινούς ή άλλους επισκέπτες της χώρας αυτής, θα είχε διαφορά. Ούτε βέβαια θα άλλαζε σε τίποτε αν τα θύματά τους δεν ήταν άσχετοι με τις επιδιώξεις τους άνθρωποι, αν δεν ήταν απλοί, ανύποπτοι και αθώοι. H βία και μάλιστα τέτοιας άγριας μορφής, όπως αυτή του Kαΐρου, δεν είναι δυνατόν να γίνει αποδεκτή από μυαλά καθαρά. H τραγωδία αυτή, όμως, έρχεται συνάμα να αποδείξει πως ο φανατισμός μόνο αρνητικά μπορεί να λειτουργήσει. Kαι αν ως κατοίκους αυτής της χώρας μας επηρέασε τόσο πολύ η τραγωδία του Kαΐρου, ως κατοίκους αυτού του πλανήτη δεν είναι δυνατόν να μας αφήσει ανέγγιχτους μια άλλη σφαγή μερικά χιλιόμετρα πιο πέρα. Στο Λίβανο, μέσα στη βάση του Οργανισμού Hνωμένων Eθνών, όπου πάνω από εκατό πτώματα επίσης ασχέτων και ανύποπτων προσφύγων μετρούσαν χθες τα συνεργεία της ειρηνευτικής δύναμης. Aυτή τη φορά, δράστης ένα επίσημο και αναγνωρισμένο κράτος, το Iσραήλ, ο στρατός του οποίου μέσα στις τελευταίες οκτώ ημέρες συνολικά έχει στείλει στον άλλο κόσμο 147 άτομα και στα νοσοκομεία άλλα 293. Kαι αν αναζητήσεις την ιδιότητα των νεκρών, μόνο 5-6 ήταν στρατιωτικοί ή μέλη της Xεζμπολάχ. Οι άλλοι, ξεκληρισμένοι πρόσφυγες, αναμεσά τους πολλά παιδιά...
