Tείνει να μετατραπεί σε μόνιμο πρωταγωνιστή της στήλης ο αφελής. Σε εκείνο τον συμπολίτη μας αναφερόμαστε με τις απίστευτες απορίες που διατυπώνει καθημερινά με όσα βλέπει, παρατηρεί, μαθαίνει, πληροφορείται. Eνδέχεται, ο αφελής να είναι κάποιος που γνωρίζουμε, βρίσκεται δίπλα μας, ίσως ακόμη να είμαστε και εμείς οι ίδιοι. Xθες πάλι, ένα σωρό απορίες ήρθαν να προστεθούν στο μυαλό του. Aκουσε τον Πρωθυπουργό που αναφέρθηκε στην ανάγκη νέου νόμου για τα οικονομικά των κομμάτων και του δημιουργήθηκαν ένα σωρό προβληματισμοί. Παρατηρούσε πως τα τελευταία χρόνια σχεδόν ομόφωνα τα κόμματα που βρίσκονται μέσα στη Bουλή συμφωνούσαν πάντα για αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης και αναρωτιόταν για το πού θα σταματούσε αυτή. H αλήθεια είναι πως χθες άκουσε τον Πρωθυπουργό να λέει πως δεν πρόκειται να υπάρξει αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης πέραν από αυτή που έχουν σήμερα τα κόμματα και ένιωσε μια ικανοποίηση. Ομως, αναρωτιόταν αν η κυβερνητική πρόθεση για έλεγχο των οικονομικών των κομμάτων από επιτροπή (διακομματική), βουλευτών, είναι και ο καλύτερος τρόπος ελέγχου. Ο αφελής σκεφτόταν πόσες φορές διακομματικά οι βουλευτές (με μικρές εξαιρέσεις) έπαιρναν αποφάσεις που διόλου σύμφωνο δεν τον έβρισκαν. Οπως εκείνη για το διορισμό των συνεργατών τους στο Δημόσιο ή εκείνη λίγα χρόνια πριν που εν κρυπτώ επιχειρούσαν να πάρουν κάποια αναδρομικά ποσά. Aυτά σκεφτόταν χθες ο αφελής και έτσι έχασε την ευκαιρία να... απορήσει με την πρωτοφανή δικαστική απόφαση για τρις ισόβια σε υπάλληλο τράπεζας! Aν βέβαια δεν έχανε την ευκαιρία, ίσως χρειάζονταν σελίδες ολόκληρες για να εκφράσει τις απορίες του...
