ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ (13-01-00)

Πλαγιομετωπικώς
Δεν φτάνουν οι διαφημίσεις στις οποίες ο κ. Τζώρτζογλου εμφανίζεται τσίτσιδος με πλαγιομετωπική πόζα για να προβάλει το έργο στο οποίο παίζει («Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι»), επιμένει να εμφανίζεται σε όλες τις εκπομπές. Στο Star δε, ξεκίνησε από το δελτίο ειδήσεων, συνέχισε με επίσκεψη στο Star καφέ και δεν ξέρω αν θα συνεχίσει αύριο και με την κ. Σία δίπλα στους αδικοχτυπημένους καλεσμένους της. Πάντως απέναντι από την κ. Λάσπα τα κατάφερε ο κ. Τζώρτζογλου να μας διασκεδάσει πολύ, πρώτα-πρώτα με εκείνο το υπέροχο: «Φέτος κλείνονται τα 100 χρόνια από τον θάνατο του Οσκαρ Ουάιλντ» - νομίζατε ότι κλείνονται μόνο οι πόρτες; λάθος, κλείνονται και τα χρόνια. Λίγο αργότερα σε ερώτηση της παρουσιάστριας, πώς αντέδρασε η γυναίκα του όταν τον είδε γυμνό στη σκηνή απάντησε «όταν πήγαμε στο σπίτι ήθελε να με βιάσει» - φινετσάτος. Υστερα εμφανίστηκε και η κ. Ροζίτα Σώκου, η οποία εκτός από συνεργάτις της εκπομπής είναι και η μεταφράστρια του έργου που ανέβασε ο κ. Τζώρτζογλου και του έπλεξε βεβαίως και το εγκώμιο και πέρασαν εκείνοι υπέροχα μεταξύ τους κι εμείς το διασκεδάσαμε όσο ούτε εκείνοι φαντάζονται, όσο για τον Οσκαρ Ουάιλντ ευτυχώς δεν βλέπει δεν ακούει, πράγμα το οποίο δυστυχώς δεν θα αποφύγουν οι θεατές της παράστασης. Λένε πως έχει ξεκινήσει η προεκλογική περίοδος και αν κρίνουμε από τις συχνές εμφανίσεις πολιτικών στα τοκ σόου, μάλλον έτσι θα πρέπει να είναι. Το θέμα είναι τι τους ρωτάνε τους ανθρώπους. Η μισή εκπομπή συνήθως είναι το παιχνίδι «μάντεψε πότε...» - θα γίνουν οι εκλογές. Παίζουν όλοι την Πυθία επί ώρα. Το θέμα αναδύεται σε μείζον πολιτικό ζήτημα και όλοι επιδίδονται με σπουδή στο να επιδείξουν τις καλύτερες ικανότητες στους υπολογισμούς και στην επιχειρηματολογία γιατί πρέπει να γίνουν τότε και όχι τότε, λες και δεν συμβαίνει τίποτε άλλο στη χώρα σημαντικό που να πρέπει να απασχολήσει πολιτικούς και ψηφοφόρους. Στη συνέχεια ένα μέρος της εκπομπής αφιερώνεται στην ανάλυση δημοσκοπήσεων σαν να πρόκειται για αποτελέσματα ντέρμπι που δείχνουν ποιος θα είναι ο πρωταθλητής «την τάδε ημερομηνία βγήκε πρώτος εκείνος, ενώ την δείνα ήταν πρώτος ο άλλος και μετά επί τρεις δημοσκοπήσεις πρώτος ήταν πάλι ο προηγούμενος». Τέλος, η εκπομπή αφήνει ένα μέρος του χρόνου της για να γνωρίσει ο θεατής «τον άνθρωπο-πολιτικό», τι κάνει με την οικογένειά του, πως περνάει τον ελεύθερο χρόνο του, αν έχει παιδιά και πόσα και άλλα τέτοια αμερικάνικα που ουδεμία σχέση έχουν με την πολιτική και κυρίως με την αποτελεσματικότητα ή μη του συγκεκριμένου πολιτικού κατά την άσκησή της. Το σενάριο αυτό ακολουθείται απ' όλους τόσο πιστά, ώστε ακόμη και οι ερωτήσεις είναι σχεδόν ίδιες, ανάλαφρες, απαλές σαν χάδι, κομψές και διακριτικές να μην πιεστεί ο καλεσμένος και να μη χρειαστεί να πει και διαφορετικά πράγματα από αυτά που θα πει στην απέναντι εκπομπή όταν τον καλέσουν και έτσι να υπάρχει μια ωραία, ζαχαρένια ομοιομορφία που να καλύπτει απαλά την πολιτική πραγματικότητα.
Γράφει η Πόπη Διαμαντάκου

	ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ (13-01-00)
Πλαγιομετωπικώς	Δεν φτάνουν οι διαφημίσεις στις οποίες ο κ. Τζώρτζογλου εμφανίζεται τσίτσιδος με πλαγιομετωπική πόζα για να προβάλει το έργο στο οποίο παίζει («Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι»), επιμένει να εμφανίζεται σε όλες τις εκπομπές. Στο Star δε, ξεκίνησε από το δελτίο ειδήσεων, συνέχισε με επίσκεψη στο Star καφέ και δεν ξέρω αν θα συνεχίσει αύριο και με την κ. Σία δίπλα στους αδικοχτυπημένους καλεσμένους της. Πάντως απέναντι από την κ. Λάσπα τα κατάφερε ο κ. Τζώρτζογλου να μας διασκεδάσει πολύ, πρώτα-πρώτα με εκείνο το υπέροχο: «Φέτος κλείνονται τα 100 χρόνια από τον θάνατο του Οσκαρ Ουάιλντ» - νομίζατε ότι κλείνονται μόνο οι πόρτες; λάθος, κλείνονται και τα χρόνια. Λίγο αργότερα σε ερώτηση της παρουσιάστριας, πώς αντέδρασε η γυναίκα του όταν τον είδε γυμνό στη σκηνή απάντησε «όταν πήγαμε στο σπίτι ήθελε να με βιάσει» - φινετσάτος. Υστερα εμφανίστηκε και η κ. Ροζίτα Σώκου, η οποία εκτός από συνεργάτις της εκπομπής είναι και η μεταφράστρια του έργου που ανέβασε ο κ. Τζώρτζογλου και του έπλεξε βεβαίως και το εγκώμιο και πέρασαν εκείνοι υπέροχα μεταξύ τους κι εμείς το διασκεδάσαμε όσο ούτε εκείνοι φαντάζονται, όσο για τον Οσκαρ Ουάιλντ ευτυχώς δεν βλέπει δεν ακούει, πράγμα το οποίο δυστυχώς δεν θα αποφύγουν οι θεατές της παράστασης. Λένε πως έχει ξεκινήσει η προεκλογική περίοδος και αν κρίνουμε από τις συχνές εμφανίσεις πολιτικών στα τοκ σόου, μάλλον έτσι θα πρέπει να είναι. Το θέμα είναι τι τους ρωτάνε τους ανθρώπους. Η μισή εκπομπή συνήθως είναι το παιχνίδι «μάντεψε πότε...» - θα γίνουν οι εκλογές. Παίζουν όλοι την Πυθία επί ώρα. Το θέμα αναδύεται σε μείζον πολιτικό ζήτημα και όλοι επιδίδονται με σπουδή στο να επιδείξουν τις καλύτερες ικανότητες στους υπολογισμούς και στην επιχειρηματολογία γιατί πρέπει να γίνουν τότε και όχι τότε, λες και δεν συμβαίνει τίποτε άλλο στη χώρα σημαντικό που να πρέπει να απασχολήσει πολιτικούς και ψηφοφόρους. Στη συνέχεια ένα μέρος της εκπομπής αφιερώνεται στην ανάλυση δημοσκοπήσεων σαν να πρόκειται για αποτελέσματα ντέρμπι που δείχνουν ποιος θα είναι ο πρωταθλητής «την τάδε ημερομηνία βγήκε πρώτος εκείνος, ενώ την δείνα ήταν πρώτος ο άλλος και μετά επί τρεις δημοσκοπήσεις πρώτος ήταν πάλι ο προηγούμενος». Τέλος, η εκπομπή αφήνει ένα μέρος του χρόνου της για να γνωρίσει ο θεατής «τον άνθρωπο-πολιτικό», τι κάνει με την οικογένειά του, πως περνάει τον ελεύθερο χρόνο του, αν έχει παιδιά και πόσα και άλλα τέτοια αμερικάνικα που ουδεμία σχέση έχουν με την πολιτική και κυρίως με την αποτελεσματικότητα ή μη του συγκεκριμένου πολιτικού κατά την άσκησή της. Το σενάριο αυτό ακολουθείται απ' όλους τόσο πιστά, ώστε ακόμη και οι ερωτήσεις είναι σχεδόν ίδιες, ανάλαφρες, απαλές σαν χάδι, κομψές και διακριτικές να μην πιεστεί ο καλεσμένος και να μη χρειαστεί να πει και διαφορετικά πράγματα από αυτά που θα πει στην απέναντι εκπομπή όταν τον καλέσουν και έτσι να υπάρχει μια ωραία, ζαχαρένια ομοιομορφία που να καλύπτει απαλά την πολιτική πραγματικότητα. Γράφει η Πόπη Διαμαντάκου