ΣΤΑΣΕΙΣ (13-01-00)
Πλιάτσικο;	Ποιο ήταν το βασικό επιχείρημα όσων είχαν ταχθεί υπέρ της διεκδίκησης των Ολυμπιακών Αγώνων από την Αθήνα; Μα, ότι με την «επιστροφή στην κοιτίδα», θα αναβαπτιστούν, θα καθαρθούν από τους αλγεινούς ρύπους του υπερεπαγγελματισμού και του άγριου χρηματισμού, των αναβολικών, της πολιτικοποίησης, του εθνικισμού κ.τ.λ. Και πράγματι, η αναβάπτιση άρχισε αρκετά χρόνια πριν ακουστεί ο εναρκτήριος όρκος. Μόνο που αναβαπτιστήκαμε στα αγαπημένα μας λύματα της αδιαφάνειας, της γραφειοκρατικής οκνηρίας, της εξουσιολαγνίας, της εξυπηρέτησης «φίλων», της σπατάλης δημοσίου χρήματος, και όχι στα νάματα του ωραίου, του μεγάλου και του αληθινού, όπως υποσχόμασταν, βέβαιοι όντες ότι η χώρα μας είναι κάτι ανάμεσα στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ και στη λίμνη όπου κάθε τόσο αναζητούσε και ξανάβρισκε την παρθενία της η Ηρα. Λάβρος, λοιπόν, επιτέθηκε προχθές εναντίον των εμπλεκομένων στη διοργάνωση των Ολυμπιακών ο κ. Γιώργος Βασιλακόπουλος, πρόεδρος της Ομοσπονδίας του Μπάσκετ αλλά και μέλος της Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων. Το αν αντέδρασε ως στέλεχος του κυβερνώντος κόμματος ή ως αθλητικός παράγοντας που διαισθάνεται ότι απωθείται σε κάποιο περιθώριο, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Το ερώτημα είναι γιατί έμειναν επί της ουσίας αναπάντητες από τους εγκαλουμένους οι δριμύτατες καταγγελίες του ότι «οδηγούμαστε σε εθνικό διασυρμό» και ότι, κυρίως αυτό, «στην υπόθεση των Ολυμπιακών γίνεται πλιάτσικο». Θα 'πρεπε βέβαια να πιστεύει κανείς ότι η αγιοσύνη φύεται στους ελληνικούς αγρούς μαζί με τις ντομάτες και τα κολοκυθάκια ώστε να μη φοβάται ότι οι Ολυμπιακοί θα αντιμετωπιστούν σαν ένας κορβανάς τεράστιος μεν, αφύλαχτος δε. Δεν είναι η καχυποψία οδηγός ως προς αυτό αλλά η πείρα, η πικρή πείρα. Τα «λερωμένα, τ' άπλυτα» που άφησε πίσω της η Θεσσαλονίκη - Πολιτιστική Πρωτεύουσα αποτελούσαν μια προειδοποίηση δυσωδέστατα σαφή, φαίνεται όμως ότι τα οσφρητικά μας όργανα έχουν περιπέσει σε λήθαργο. Γι' αυτό και οι καταγγελίες, όσο δεινές και τεκμηριωμένες κι αν είναι, δεν μπορούν να μας αποσπάσουν από το «όραμα» του 2004, δεν έχουν τη δύναμη να μας πείσουν ότι η «κοιτίδα» -μόνη αυτή!- δεν διατηρεί την αγνότητά της μέσα σ' έναν κόσμο φθοράς και διαφθοράς. Θα γίνουν βέβαια οι Ολυμπιακοί. Θα πληρώσουμε και θα γίνουν. Απλώς εκεί γύρω στο 2006, το τόσο μακρινό κι όμως τόσο κοντινό μας, θ' ανοίγουμε τους αραχνιασμένους φακέλους των ενστάσεων και των καταγγελιών για να γράψουμε αναδρομικά, ως συνήθως, μια ιστορία που όταν εκτυλισσόταν, όταν μπορούσαμε να την ανακόψουμε, την παρακολουθούσαμε εθνοπρεπώς μακάριοι. Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ