ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ (22-12-99)
Απάντηση στην ΟΛΜΕ	Να με συγχωρούν οι αναγνώστες που και το σημερινό σημείωμα είναι αφιερωμένο στα προβλήματα της Δημόσιας Εκπαίδευσης. Καθώς όμως ανοίξαμε τη συζήτηση λαμβάνουμε πληθώρα επιστολών από εκπαιδευτικούς, γονείς και μαθητές. Λάβαμε επίσης ογκώδη μελέτη της ΟΛΜΕ με τον τίτλο «Εκτιμήσεις και προτάσεις για την αντιμετώπιση των προβλημάτων στη Β/βάθμια εκπαίδευση» και άλλο πλουσιότατο πληροφοριακό υλικό. Ομολογώ ότι είναι δύσκολο (σχεδόν αδύνατο) σε εφημεριδογράφο να το μελετήσει, να το συγκρίνει, να το αξιολογήσει και να το μεταφέρει στο αναγνωστικό κοινό, κατά τρόπο που να γίνει κατανοητό. Λυπάμαι που η ΟΛΜΕ δεν θέλησε να επεξεργασθεί ένα σύντομο και εύληπτο κείμενο και να εγκαταλείψει το «ξύλινο» ύφος της συνδικαλιστικής διεκδίκησης, το οποίο καταφανώς αδικεί τα θέματα που θίγει. Ας θυμηθούν, επιτέλους, ότι είναι επιστήμονες! Εν πάση περιπτώσει τα θέματα που αναπτύσσουν είναι πολύ σοβαρά και δεν μπορούν φυσικά να συζητηθούν σε κλίμα αντιπαλότητας, με σχολεία υπό κατάληψη και υπό το κράτος συντεχνιακών εκβιασμών της κομματικοποιημένης ΟΛΜΕ. Στις συνθήκες αυτές είναι εκ των προτέρων βέβαιο ότι κάθε διάλογος (τον οποίο επιμόνως και για κάθε ψύλλου πήδημα ακόμη ζητάει η ΟΛΜΕ), αποβαίνει άκαρπος και αποπροσανατολιστικός. Είναι σαφές ότι η ΟΛΜΕ διεκδικεί για τον εαυτό της τη χάραξη και την εφαρμογή της εκπαιδευτικής πολιτικής και βέβαια σύμφωνα με τα συντεχνιακά της συμφέροντα. Και αν ακόμη ήταν αναμφισβήτητη η ορθότητα των απόψεών της είναι πολύ δύσκολο και εξαιρετικά επικίνδυνο για το δημοκρατικό μας πολίτευμα να της αναγνωρισθεί αυτή η αρμοδιότητα. Τη δημοκρατική ευθύνη για τη χάραξη της εκπαιδευτικής πολιτικής (όπως και της εξωτερικής, οικονομικής κ.λπ.) την έχει η εκλεγμένη κυβέρνηση, αυτή διαθέτει τη γενική εξουσιοδότηση του λαού. Οι συζητήσεις με την ΟΛΜΕ (και με κάθε συνδικαλιστικό όργανο) επί εκπαιδευτικών ζητημάτων μπορούν να αποβούν πολύ χρήσιμες, υπό τον όρο ότι δεν μεταθέτουν την ευθύνη από την εξουσιοδοτημένη κυβέρνηση και δεν αναιρούν τη λαϊκή εντολή. Διαφορετικά, κάθε κομματικοποιημένη συνδικαλιστική οργάνωση θα είχε μεταβληθεί σε ολιγαρχική βουλή που ταυτόχρονα θα νομοθετούσε για τον εαυτό της και θα εφάρμοζε το «νόμο» της. Δεν θα είχε αυτό το δικαίωμα η ΟΛΜΕ, έστω και αν εκπροσωπούσε το σύνολο των καθηγητών. Πολλοί ισχυρίζονται ότι δεν εκπροσωπεί παρά μικρές ομάδες κομματικά εντεταγμένων εκπαιδευτικών. Επ' αυτού παραχωρώ τον υπόλοιπο χώρο του σημερινού σημειώματος σε επιστολή εκπαιδευτικού, από την οποία απάλειψα την υπογραφή, γνωρίζοντας την ιδεολογική (και όχι μόνο) τρομοκρατία που ασκείται στα σχολεία. Αγαπητέ κύριε Καρκαγιάννη Με αφορμή επιστολή συναδέλφου εκπαιδευτικού, ο οποίος υπεραμύνεται της ΟΛΜΕ και των άλλων συνδικαλιστικών οργανώσεων, θα ήθελα να παρατηρήσω τα εξής: Αναφέρεται στην επιστολή ότι η ΟΛΜΕ εκπροσωπεί όλες τις χιλιάδες των Ελλήνων καθηγητών. Κάνει μεγάλο λάθος ο κ. συνάδελφος αν πιστεύει κάτι τέτοιο. Αναφέρω πως από τους 1.200 περίπου καθηγητές της ανατολικής Αττικής οι περισσότεροι απαξιούν να συμμετέχουν στις γενικές συνελεύσεις. Την ημέρα των συνελεύσεων βρίσκονται περίπου 100-150 καθηγητές και μάλιστα την ημέρα εκείνη κατά την οποία τα σχολεία είναι κλειστά. Οσον αφορά τις αποφάσεις, αυτές παίρνονται στο τέλος από 40-50 εναπομείναντες καθηγητές, κινούμενοι πάντα στο πνεύμα της ΟΛΜΕ. Σε όλους τους τόνους ακούγονται εκφράσεις για την ΟΛΜΕ, όπως αναξιόπιστη, ξεπερασμένη, κομματικοποιημένη, προσκολλημένη στη δεκαετία του '70, συνδικαλιστές μικρονοϊκοί, συμφεροντολόγοι, ανίκανοι να συλλάβουν τα μηνύματα των νέων εποχών κ.λπ. Η πρόταση να υπάρχει κάλπη στα σχολεία, όπου συνολικά οι καθηγητές να εκφράζονται για τα σημαντικά θέματα εφαρμόστηκε μια μόνο φορά στην εικοσαετή μου θητεία και το αποτέλεσμα ήταν τόσο διαφορετικό από τις απόψεις της ΟΛΜΕ που βεβαίως στη συνέχεια δεν τόλμησε να επιτρέψει την ελεύθερη και καθολική έκφραση του κλάδου. Θα σταθώ σε ορισμένες θέσεις της ΟΛΜΕ που από το 1982 συνεχίζει να υποστηρίζει με μικρές διαφοροποιήσεις. 1. Οχι στην αξιολόγηση των εκπαιδευτικών με αποτέλεσμα καθηγητές ανεπαρκείς, μετρίως ικανοί, αδιάφοροι μέχρι και επικίνδυνοι να βρίσκονται στην ίδια μοίρα με άξιους, ικανούς και εξαίρετους συναδέλφους. Κανένας περιορισμός για τους πρώτους, αλλά και κανένας έπαινος ή αμοιβή για τους δεύτερους. 2. Δεν θα ξεχάσουμε την εμμονή της ΟΛΜΕ στη μη κατάργηση της επετηρίδας. Νομίζω πως η επιχειρηματολογία υπέρ της κατάργησης αυτού του θεσμού είναι αποδεκτή από κάθε νοήμονα και ευαίσθητο άνθρωπο. 3. Η ουσιαστική ενθάρρυνση και νομιμοποίηση των καταλήψεων των σχολείων από τους μαθητές είναι κάτι που εκφράζει την ΟΛΜΕ και όχι τους καθηγητές. Αυτό βέβαια το στηρίζω από τις απόψεις που εκτίθενται στους καθηγητικούς συλλόγους, αλλά και από τη μη συμμετοχή των καθηγητών στις τρίωρες στάσεις της ΟΛΜΕ. Βεβαίως η ενθάρρυνση των μαθητών να προβούν σε καταλήψεις, όπου και αν αυτό συμβαίνει είναι ελαχιστότατη μειοψηφία ικανή όμως να συμβάλει αποφασιστικά στα ακραία φασιστικά φαινόμενα. 4. Στο θέμα της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, όσοι εργαζόμαστε στα Λύκεια της χώρας θεωρούμε πως υπάρχουν πολλά θετικά στοιχεία στην όλη προσπάθεια, τα οποία με την πάροδο του χρόνου θα είναι περισσότερο εμφανή, και άλλα πάλι σημεία τα οποία θα πρέπει να τροποποιηθούν. Και εδώ πάλι η ΟΛΜΕ τοποθετείται με το στείρο ΟΧΙ. Δηλαδή κατάργηση της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης. Η ΟΛΜΕ έχει πάψει από ετών όχι μόνο να εμπνέει, αλλά και να χαίρει της αποδοχής του σεβασμού και της αναγνώρισης των καθηγητών. Η μεγαλύτερη προσφορά της θα ήταν αν ερχόταν μ' ένα πλούσιο ερωτηματολόγιο στα σχολεία και ζητούσε από τους καθηγητές να τοποθετηθούν στα πολύπλοκα θέματα της παιδείας κι έβγαζε ύστερα τα συμπεράσματά της. Του ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΡΚΑΓΙΑΝΝΗ