ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ (24-09-99)

Υπουργική πένα
Συγκέντρωσε τις απόψεις του και την εμπειρία που απέκτησε κατά τη θητεία του στο υπουργείο Τύπου, συγκέντρωσε τα νομοσχέδια και τις πολιτικές αποφάσεις που πήρε η κυβέρνηση με στόχο την τακτοποίηση και τον εκσυγχρονισμό του χώρου των μίντια και έγραψε ένα βιβλίο διακοσίων περίπου σελίδων ο κ. Δημήτρης Ρέππας που έχει τίτλο «Πρόσωπο με πρόσωπο με τα Μαζικά Μέσα Ενημέρωσης» (εκδ. «Καστανιώτης»). Επειδή μόλις έφθασε στα χέρια μου, δεν έχω χρόνο να το μελετήσω, πάντως, ξεφυλλίζοντάς το βλέπω ότι είναι ένας συνδυασμός «απλοποιημένων μαθημάτων» της «εφαρμοσμένης» θεωρίας των ΜΜΕ στη χώρα μας, παραινέσεων προς τους πολίτες και τους επιχειρηματίες που ενεργοποιούνται στο χώρο των ΜΜΕ, προβολή του έργου του υπουργείου και της κυβέρνησης στον τομέα και ευχολόγιο. Ενδιαφέρον έτσι κι αλλιώς το εγχείρημα, διότι διά του τρόπου με τον οποίο καταγράφονται τα προβλήματα και προβάλλεται το έργο της κυβέρνησης για την επίλυσή τους το πόνημα διεκδικεί τον τίτλο της εφαρμοσμένης θεωρίας του εκσυγχρονισμού -ελληνικού τύπου- στον τομέα των ΜΜΕ. Αλλωστε το γράφει καθαρά στο τέλος του κεφαλαίου «ΜΜΕ και διαφθορά στο δημόσιο βίο», το οποίο εξαντλείται σε τρεις μόνον σελίδες, «Ο κοινωνικός βίος έχει ανάγκη από αποτελεσματικότερες λειτουργίες. Η πατρίδα μας δεν έχει περιθώρια να συμβιώνει με τη γενικευμένη καχυποψία, τη σύγχυση και την πτόηση που σπέρνουν κατά κανόνα τα ΜΜΕ. Η συμπλήρωση του θεσμικού πλαισίου δεν αρκεί από μόνη της, χρειάζεται πρωτίστως μια νέα αγωγή των πολιτών, όσον αφορά την κοινωνία της πληροφορίας». Είναι φυσικό ο κ. υπουργός να ξέρει καλύτερα από τον καθένα τι χρειάζεται η χώρα μας αυτή τη στιγμή. Αλλά και η απλή εφαρμογή του θεσμικού πλαισίου να προχωρούσε στα βασικά και να ολοκληρωνόταν πριν το ακυρώσουν εντελώς οι εξελίξεις της τεχνολογίας, ευχής έργον θα ήταν. «Ετσι τουλάχιστον θα είχαμε μία στέρεη βάση για να ξεκινήσουμε τον εκσυγχρονισμό και να ελέγξουμε την πορεία του, ακόμη και για να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας αναλόγως με τα νέα τεχνολογικά δεδομένα. Αλλωστε πώς επιτυγχάνεται η «αγωγή των πολιτών» αν όχι με τα ευγενή παραδείγματα της πολιτικής τους εξουσίας; Ψυχραιμία με τις τελενοβέλας, τις λατινοαμερικανικές σαπουνόπερες που έχουν καταλάβει ένα σεβαστό μέρος του τηλεοπτικού χρόνου· δεν χρειάζεται πανικός ότι πρόκειται για ευτελή τηλεοπτικά προϊόντα που «εισάγουν» ήθη άλλων λαών. Στην πραγματικότητα δεν είναι παρά σειρές που μιλούν για τα βάσανα του έρωτα και για τις ανθρώπινες αδικίες με τρόπο απλοϊκό και εύληπτο και πάντως πιο αξιοπρεπή από αυτόν που χρησιμοποιούν οι καλεσμένοι στα ριάλιτι σόου για να διηγηθούν τα αντίστοιχα με δικά τους λόγια. Μην ξεχνάμε ότι οι σειρές αυτές καταλαμβάνουν το χώρο που θα είχαν τα ριάλιτι σόου αν δεν αποφάσιζαν τα κανάλια να βελτιώσουν κάπως το «ίματζ» τους και να γλιτώσουν και από τον πονοκέφαλο του ΕΣΡ. Πάντως το μεγάλο ενδιαφέρον δεν το έχει η μόδα των μεταγλωττισμένων τελενοβέλας, αλλά η μάχη που θα δοθεί στον τομέα ενημέρωσης μεταξύ των καναλιών που μάχονται για τις πρώτες θέσεις. Ηδη υπάρχουν οι πρώτες ενδείξεις ότι θα τροποποιηθεί το ύφος της ενημέρωσης και λένε πως το σύνθημα είναι «λιγότερο κίτρινο» σε κανάλια που έκαναν «σχολή» σε αυτό το χρωματικό τόνο ενημέρωσης. Είναι μακρύς ο δρόμος πάντως από την ώρα που το λέμε μέχρι την ώρα που το κάνουμε και μην ξεχνάμε πως από τη στιγμή που ο προσανατολισμός της ειδησεογραφίας είναι η ανάδειξη του προσωπικού, της μικρής ανθρώπινης ιστορίας, ο «δείκτης» της επικαιρότητας έχει κι όλας σταθεροποιηθεί μακριά από τα σημαντικά, τα πολιτικά, τα δημόσια.
Γράφει η ΠΟΠΗ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΥ

	ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ (24-09-99)
Υπουργική πένα	Συγκέντρωσε τις απόψεις του και την εμπειρία που απέκτησε κατά τη θητεία του στο υπουργείο Τύπου, συγκέντρωσε τα νομοσχέδια και τις πολιτικές αποφάσεις που πήρε η κυβέρνηση με στόχο την τακτοποίηση και τον εκσυγχρονισμό του χώρου των μίντια και έγραψε ένα βιβλίο διακοσίων περίπου σελίδων ο κ. Δημήτρης Ρέππας που έχει τίτλο «Πρόσωπο με πρόσωπο με τα Μαζικά Μέσα Ενημέρωσης» (εκδ. «Καστανιώτης»). Επειδή μόλις έφθασε στα χέρια μου, δεν έχω χρόνο να το μελετήσω, πάντως, ξεφυλλίζοντάς το βλέπω ότι είναι ένας συνδυασμός «απλοποιημένων μαθημάτων» της «εφαρμοσμένης» θεωρίας των ΜΜΕ στη χώρα μας, παραινέσεων προς τους πολίτες και τους επιχειρηματίες που ενεργοποιούνται στο χώρο των ΜΜΕ, προβολή του έργου του υπουργείου και της κυβέρνησης στον τομέα και ευχολόγιο. Ενδιαφέρον έτσι κι αλλιώς το εγχείρημα, διότι διά του τρόπου με τον οποίο καταγράφονται τα προβλήματα και προβάλλεται το έργο της κυβέρνησης για την επίλυσή τους το πόνημα διεκδικεί τον τίτλο της εφαρμοσμένης θεωρίας του εκσυγχρονισμού -ελληνικού τύπου- στον τομέα των ΜΜΕ. Αλλωστε το γράφει καθαρά στο τέλος του κεφαλαίου «ΜΜΕ και διαφθορά στο δημόσιο βίο», το οποίο εξαντλείται σε τρεις μόνον σελίδες, «Ο κοινωνικός βίος έχει ανάγκη από αποτελεσματικότερες λειτουργίες. Η πατρίδα μας δεν έχει περιθώρια να συμβιώνει με τη γενικευμένη καχυποψία, τη σύγχυση και την πτόηση που σπέρνουν κατά κανόνα τα ΜΜΕ. Η συμπλήρωση του θεσμικού πλαισίου δεν αρκεί από μόνη της, χρειάζεται πρωτίστως μια νέα αγωγή των πολιτών, όσον αφορά την κοινωνία της πληροφορίας». Είναι φυσικό ο κ. υπουργός να ξέρει καλύτερα από τον καθένα τι χρειάζεται η χώρα μας αυτή τη στιγμή. Αλλά και η απλή εφαρμογή του θεσμικού πλαισίου να προχωρούσε στα βασικά και να ολοκληρωνόταν πριν το ακυρώσουν εντελώς οι εξελίξεις της τεχνολογίας, ευχής έργον θα ήταν. «Ετσι τουλάχιστον θα είχαμε μία στέρεη βάση για να ξεκινήσουμε τον εκσυγχρονισμό και να ελέγξουμε την πορεία του, ακόμη και για να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας αναλόγως με τα νέα τεχνολογικά δεδομένα. Αλλωστε πώς επιτυγχάνεται η «αγωγή των πολιτών» αν όχι με τα ευγενή παραδείγματα της πολιτικής τους εξουσίας; Ψυχραιμία με τις τελενοβέλας, τις λατινοαμερικανικές σαπουνόπερες που έχουν καταλάβει ένα σεβαστό μέρος του τηλεοπτικού χρόνου· δεν χρειάζεται πανικός ότι πρόκειται για ευτελή τηλεοπτικά προϊόντα που «εισάγουν» ήθη άλλων λαών. Στην πραγματικότητα δεν είναι παρά σειρές που μιλούν για τα βάσανα του έρωτα και για τις ανθρώπινες αδικίες με τρόπο απλοϊκό και εύληπτο και πάντως πιο αξιοπρεπή από αυτόν που χρησιμοποιούν οι καλεσμένοι στα ριάλιτι σόου για να διηγηθούν τα αντίστοιχα με δικά τους λόγια. Μην ξεχνάμε ότι οι σειρές αυτές καταλαμβάνουν το χώρο που θα είχαν τα ριάλιτι σόου αν δεν αποφάσιζαν τα κανάλια να βελτιώσουν κάπως το «ίματζ» τους και να γλιτώσουν και από τον πονοκέφαλο του ΕΣΡ. Πάντως το μεγάλο ενδιαφέρον δεν το έχει η μόδα των μεταγλωττισμένων τελενοβέλας, αλλά η μάχη που θα δοθεί στον τομέα ενημέρωσης μεταξύ των καναλιών που μάχονται για τις πρώτες θέσεις. Ηδη υπάρχουν οι πρώτες ενδείξεις ότι θα τροποποιηθεί το ύφος της ενημέρωσης και λένε πως το σύνθημα είναι «λιγότερο κίτρινο» σε κανάλια που έκαναν «σχολή» σε αυτό το χρωματικό τόνο ενημέρωσης. Είναι μακρύς ο δρόμος πάντως από την ώρα που το λέμε μέχρι την ώρα που το κάνουμε και μην ξεχνάμε πως από τη στιγμή που ο προσανατολισμός της ειδησεογραφίας είναι η ανάδειξη του προσωπικού, της μικρής ανθρώπινης ιστορίας, ο «δείκτης» της επικαιρότητας έχει κι όλας σταθεροποιηθεί μακριά από τα σημαντικά, τα πολιτικά, τα δημόσια. Γράφει η ΠΟΠΗ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΥ