ΠΡΟ-ΒΟΛΕΣ (10-09-99)
Αδελφές ψυχές	Είναι πράγματι τραγικό το πόσο κοντά έχουν φέρει οι σεισμοί την Ελλάδα και την Τουρκία. « Εν θλίψει επλάτυνάς με, Κύριε» λέγεται σε έναν ψαλμό του Δαβίδ. Δηλαδή, «χάρη στη θλίψη, Θεέ μου, μ' έκανες να εγκαταλείψω τα στενά όρια του ατόμου μου κι άνοιξες τα μάτια μου στην ύπαρξη και τη θλίψη του άλλου». Οσον αφορά την Ελλάδα και την Τουρκία, απροσδόκητα και παράδοξα η θεομηνία σαν να πλάτυνε τα σύνορά τους. Σαν να θυμηθήκαμε ότι πολύ πιο πάνω από τον ανθρώπινο σχεδιασμό υπάρχει κάτι απρόβλεπτο, γιγαντιαίο, μπροστά στο οποίο τα υπουργικά συμβούλια και οι κυβερνήσεις σιωπούν. Αυτό το πολύ πιο πάνω, ας το πούμε δυνάμεις της φύσεως, έπρεπε να βρεθούμε οι δύο χώρες σ' ένα στενό τετ-α-τετ με το θάνατο, για να το καλέσουμε στο τραπέζι των ατελείωτων διαπραγματεύσεων. Και όχι μόνον πως συνοριακώς μας επλάτυνε η πρόσφατη θλίψη. Μας έδωσε να καταλάβουμε πόσο κοινός είναι ο πόνος και κοινή η επιδίωξη της σωτηρίας. Μ' άλλα λόγια πλάτυνε τη σοφία μας και τη συγγένειά μας. Μας έκανε να ξεχάσουμε τις μισαλλόδοξες εμμονές μας και να κοιταχτούμε στα μάτια Ελληνες και Τούρκοι, ως άνθρωποι με μοίρα κοινή. Ο φόβος δεν λείπει πως, όταν όλα ξεχαστούν κι αποκατασταθεί εκείνη η κακή, κακότατη τάξη, όλα πάλι θα γίνουν όπως πριν. Ομως δεν πρέπει. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε πως είμαστε αδελφοποιητοί της θλίψης. Δεν πρέπει γιατί η Γη οργίστηκε. Και πρέπει εσπευσμένως κάτι να κάνουμε προς εξιλασμόν... ΜΑΡΙΑ ΤΣΑΤΣΟΥ