ΠΡΟ-ΒΟΛΕΣ (09-09-99)
Στενόκαρδος «πολιτισμός»	Μέσα σ' όλον αυτό τον πανικό και κυρίως το συναίσθημα του θανάτου που νιώθεις τέτοιες στιγμές, η αδυναμία που όλους τους ενώνει χωρίς διακρίσεις, οι τηλεοπτικές εικόνες των εγκλωβισμένων και ο ανατριχιαστικός αριθμός εκείνων που δυστυχώς έχασαν κάθε ελπίδα, το τηλεφώνημα που αφορά την ψυχαγωγία κάποιων άλλων σε εξαργιώνει. Η ερώτηση αν θα παίζει το τάδε θέατρο, λες κι αυτό είναι το βασικό πρόβλημα της χώρας τη συγκεκριμένη δύσκολη ώρα, όταν δίπλα μας κάποιοι ανασύρονται νεκροί από τα ερείπια, σε άλλη γειτονιά από τη δική μας, όπου εκεί όλα στέκονται στη θέση τους, ευτυχώς, το μόνο που σε κάνει να αναρωτιέσαι είναι: αυτή η χοντροπετσιά ορισμένων «για πόσο ακόμη;». Και η μεγαλύτερη ακόμη αναισθησία κάποιων μάνατζερ ή ανθρώπων των δημοσίων σχέσεων, όπως τους λέμε, που τέτοιες στιγμές ξοδεύουν τον χρόνο τους και τον πολύτιμο χρόνο των υπολοίπων με τη δική τους αγωνία: αν θα περάσει στην εφημερίδα το δελτίο Τύπου. Ενα άχρηστο χαρτί που φυσικά δεν έχει σχέση με τα Ρίχτερ, τις ρωγμές σε εκατοντάδες σπίτια, τους εργαζόμενους στα ερείπια των δύο εργοστασίων που κατέρρευσαν, τις πολυκατοικίες που ισοπεδώθηκαν, τη γενικότερη αγωνία γι' αυτό το ρήγμα που «ξύπνησε», το φόβο που μας έβγαλε στα πάρκα, μας έκανε πάλι πιο ανθρώπινους μεταξύ μας, γιατί το κακό είναι κοινό. Αφορά την εκδήλωση τάδε, την παράσταση δείνα, «Μα, πολιτισμός είναι», ακούγεται με αυθάδεια η επίμονη φωνή στο ακουστικό και αναρωτιέσαι τελικά τι είναι πολιτισμός αυτές τις ώρες; Αυτή η ευαιθησία κάποιων «πολιτισμένων» σε εξοργίζει για το μέγεθός της και την έκτασή της που στρέφεται γύρω από το ατομικό. Πολιτισμένη κακοκαρδία... Γ. ΣΥΚΚΑ