ΣΤΑΣΕΙΣ (10-08-99)

Πετραδάκια
Μια μηχανική βλάβη στο αυτοκίνητο, κάπου έξω από τη Θήβα, μας ανάγκασε πριν από καιρό να ανακόψουμε πορεία και να βολευτούμε για κάμποση ώρα σε μια καντίνα της εθνικής οδού, πλάι στη σκόνη. Από πάνω μας τα χελιδόνια είχαν φτιάξει φωλιές με πετραδάκια και άχυρο. Απομείναμε να τα κοιτάμε με βουβή προσήλωση. Να σε τι έχει εξελιχθεί η σχέση μας με τα ζώα: σε απλοϊκή απορία για το πώς κουβαλάνε πετραδάκια. Καιρό μετά, ταξιδέψαμε στην Πάρο και επισκεφθήκαμε το σύλλογο περίθαλψης και προστασίας άγριων ζώων «Αλκυόνη». Σε μια σχετικά μικρή έκταση, πνιγμένη στο πράσινο, ζούσαν ανάπηρα υδρόβια πουλιά και γλάροι, αετογερακίνες που είχαν πυροβοληθεί από ανίδεους και επιπόλαιους, δύο φλαμίνγκο από τη Νίσυρο και την Αλεξανδρούπολη, μία αρσενική κοκκινόχηνα που της είχαν ξεριζώσει τα φτερά και δεν μπορούσε να πετάξει και ένας περήφανος θαλασσοκόρακας χωρίς ράμφος: του το έκοψε κάποιος, λένε οι εθελοντές γιατροί, για να μη δαγκώνει... Ολα αυτά τα ζώα που ξέφυγαν από την πρωτοφανή και αναίτια ανθρώπινη βαρβαρότητα περιθάλπονται, ανεξαρτήτως σπανιότητας, από τους θεραπευτές του συλλόγου και απελευθερώνονται, όταν κριθεί δυνατόν, στον τόπο όπου βρέθηκαν ή σε μεταναστευτικό δρόμο. Το θέαμά τους, ο συνδυασμός περήφανου και τρωτού, δημιουργεί μια άλλη όψη αμηχανίας από αυτή που γεννιέται στο θέαμα των χελιδονιών. Λες και τα ζώα, και όταν ευτυχούν και όταν υποφέρουν, είναι ένας κόσμος χωριστά, ολότερα χωριστά. Σκεφτήκαμε τότε πως η βαθιά αμηχανία εξηγεί μερικώς τις ειδήσεις για ζώα, οι οποίες σφηνώνουν αραιά και πού στο δελτίο ειδήσεων, ανάμεσα σε πολέμους και φονικά: ένα μικρό τραυματισμένο αλεπουδάκι, ένα αρσενικό πτηνό που αντίθετα από τους νόμους του είδους φροντίζει τα μικρά του, ένας σκύλος που προσέχει γατάκια κ.λπ. Οι ειδήσεις αυτές είναι μικρές και αδέξιες κινήσεις εξοικείωσης με έναν κόσμο τρομερών μυστικών. Θα έλεγε κανείς ότι μιλώντας για το δράμα μιας φάλαινας, προσπαθούμε να ρίξουμε φως σ' έναν εξωγήινο κόσμο, για τον οποίο τα μόνα σημάδια που έχουμε είναι πετραδάκια μιας φωλιάς και λογής λογής αναπηρίες. Οσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από τη φύση τόσο εκείνη μας στέλνει πίσω, θρυμματισμένη, την εικόνα της.
Της ΑΜΑΝΤΑΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΥ

	ΣΤΑΣΕΙΣ (10-08-99)
Πετραδάκια	Μια μηχανική βλάβη στο αυτοκίνητο, κάπου έξω από τη Θήβα, μας ανάγκασε πριν από καιρό να ανακόψουμε πορεία και να βολευτούμε για κάμποση ώρα σε μια καντίνα της εθνικής οδού, πλάι στη σκόνη. Από πάνω μας τα χελιδόνια είχαν φτιάξει φωλιές με πετραδάκια και άχυρο. Απομείναμε να τα κοιτάμε με βουβή προσήλωση. Να σε τι έχει εξελιχθεί η σχέση μας με τα ζώα: σε απλοϊκή απορία για το πώς κουβαλάνε πετραδάκια. Καιρό μετά, ταξιδέψαμε στην Πάρο και επισκεφθήκαμε το σύλλογο περίθαλψης και προστασίας άγριων ζώων «Αλκυόνη». Σε μια σχετικά μικρή έκταση, πνιγμένη στο πράσινο, ζούσαν ανάπηρα υδρόβια πουλιά και γλάροι, αετογερακίνες που είχαν πυροβοληθεί από ανίδεους και επιπόλαιους, δύο φλαμίνγκο από τη Νίσυρο και την Αλεξανδρούπολη, μία αρσενική κοκκινόχηνα που της είχαν ξεριζώσει τα φτερά και δεν μπορούσε να πετάξει και ένας περήφανος θαλασσοκόρακας χωρίς ράμφος: του το έκοψε κάποιος, λένε οι εθελοντές γιατροί, για να μη δαγκώνει... Ολα αυτά τα ζώα που ξέφυγαν από την πρωτοφανή και αναίτια ανθρώπινη βαρβαρότητα περιθάλπονται, ανεξαρτήτως σπανιότητας, από τους θεραπευτές του συλλόγου και απελευθερώνονται, όταν κριθεί δυνατόν, στον τόπο όπου βρέθηκαν ή σε μεταναστευτικό δρόμο. Το θέαμά τους, ο συνδυασμός περήφανου και τρωτού, δημιουργεί μια άλλη όψη αμηχανίας από αυτή που γεννιέται στο θέαμα των χελιδονιών. Λες και τα ζώα, και όταν ευτυχούν και όταν υποφέρουν, είναι ένας κόσμος χωριστά, ολότερα χωριστά. Σκεφτήκαμε τότε πως η βαθιά αμηχανία εξηγεί μερικώς τις ειδήσεις για ζώα, οι οποίες σφηνώνουν αραιά και πού στο δελτίο ειδήσεων, ανάμεσα σε πολέμους και φονικά: ένα μικρό τραυματισμένο αλεπουδάκι, ένα αρσενικό πτηνό που αντίθετα από τους νόμους του είδους φροντίζει τα μικρά του, ένας σκύλος που προσέχει γατάκια κ.λπ. Οι ειδήσεις αυτές είναι μικρές και αδέξιες κινήσεις εξοικείωσης με έναν κόσμο τρομερών μυστικών. Θα έλεγε κανείς ότι μιλώντας για το δράμα μιας φάλαινας, προσπαθούμε να ρίξουμε φως σ' έναν εξωγήινο κόσμο, για τον οποίο τα μόνα σημάδια που έχουμε είναι πετραδάκια μιας φωλιάς και λογής λογής αναπηρίες. Οσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από τη φύση τόσο εκείνη μας στέλνει πίσω, θρυμματισμένη, την εικόνα της. Της ΑΜΑΝΤΑΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΥ