ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ (02-07-99)

Ειρήνη σαν πόλεμος
Βρέθηκε πίσω στο Κόσοβο το «Μαύρο κουτί» για να καταγράψει τις πρώτες στιγμές της «ειρήνης». Σε εισαγωγικά γιατί οι εικόνες που είδαμε δεν επιβεβαιώνουν ότι υπάρχει κλίμα ειρηνικό ούτε πως γράφεται εκεί στους ρημαγμένους τόπους ένας οριστικός επίλογος στα φλογισμένα χρόνια που έχουν ζήσει οι κάτοικοι αυτής της χώρας. Με τη συνοδεία παλιών γνώριμων που είχε συναντήσει ο Τάσος Τέλλογλου στα πρώτα του ρεπορτάζ για τα γεγονότα που συνέβαιναν εκεί, ξεκίνησε ένα μικρό οδοιπορικό για να διαπιστώσει τις νέες συνθήκες, όπως διαμορφώνονται μετά τις εκατέρωθεν συμφωνίες νατοϊκών και γιουγκοσλαβικής κυβέρνησης. Η ειρήνη, που είδαμε από την επί τόπου έρευνα, που έκανε το «Μαύρο κουτί» θυμίζει πολύ τις στιγμές του πολέμου. Ούτε ο πόνος ούτε η δυστυχία ούτε η προσφυγιά έχουν τελειωμό. Εκεί που έφευγαν πρώτα οι Αλβανοί του Κοσόβου τώρα φεύγουν οι Σέρβοι, φοβούμενοι τα αντίποινα. Ακόμη και οι οικογένειες των Σέρβων που ζούσαν ειρηνικά και ήσυχα με Αλβανούς γείτονες, τώρα αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους για να βρεθούν σε περιοχές με ομόφυλούς τους, ώστε να νιώθουν πιο ασφαλείς. Τα ίχνη του μίσους υπάρχουν ακόμη ολοζώντανα παντού. Στα ερείπια των σπιτιών, στους ομαδικούς τάφους, στα σκαμμένα από την αγριάδα του πολέμου πρόσωπα, στο τρομαγμένο βλέμμα των μικρών παιδιών. Ακόμη κι αν η καθημερινή ειδησεογραφία των ησυχασμένων και τυχερών τόπων -και σ' αυτούς ανήκει και η δική μας χώρα- έχει αποφασίσει πως με την υπογραφή της συμφωνίας για ειρήνη στο Κόσοβο το πρόβλημα πήρε ένα τέλος, οι εικόνες και η αίσθηση της ζωής που μετέφερε με τον δικό του συστηματικά δημοσιογραφικό τρόπο το «Μαύρο κουτί» αποδεικνύουν πως ο τόπος του Κοσόβου βράζει και πως οι ώρες δεν είναι και δεν μπορεί να είναι για κανέναν ούτε ήρεμες ούτε ανέμελες. Και ίσως τώρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ο φακός της δημοσιότητας χρειάζεται να βρίσκεται κοντά στις εξελίξεις και ίσως τώρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά χρειάζονται οι γιορτές, οι συναυλίες και οι εκδηλώσεις εκείνες που φέρνουν τους ανθρώπους κοντά, αφού η πολιτική δεν μπορεί. «Εχουν πάντως και το χιούμορ τους τα παράθυρα του SKAI και ώρες ώρες ούτε ο Νίκος Ευαγγελάτος μπορεί να κρατηθεί. Σε μια στιγμή, που ο βουλευτής της Ν.Δ. κ. Μανωλάκος, θερμός υποστηρικτής των χουντικών ημερών και νοσταλγός, όπως αποκαλύφθηκε, των έργων εκείνου του καθεστώτος, έχοντας μπερδέψει τα επιχειρήματά του υπέρ της δημοκρατίας, κατά της κυβέρνησης, υπέρ του αρχηγού του κόμματός του, κατά εκείνων που αρνήθηκαν τη χάρη στον Γεώργιο Παπαδόπουλο και που ο κυριότερος ήταν ο ίδιος ο ιδρυτής του κόμματος του οποίου είναι βουλευτής σήμερα, έχοντας μπερδέψει και τα πρόσωπα, ενώ συνομιλούσε με τον κ. Νίκο Μπίστη του ΣΥΝ, νόμισε ότι ήταν άλλος ο Χρήστος Μπίστης του ΕΚΚΕ, στη μέση των δύο παραθύρων ο κ. Ευαγγελάτος μετά βίας κατάφερε να κρύψει με την παλάμη του το χαμόγελο που του 'φερε η σαλάτα λόγων, προσώπων και ιδεών του κ. Μανωλάκου. Δύσκολο για έναν παρουσιαστή η διατήρηση της σοβαρότητας σε τέτοιες στιγμές. Και πάλι καλά.
Γράφει η ΠΟΠΗ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΥ

	ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ (02-07-99)
Ειρήνη σαν πόλεμος	Βρέθηκε πίσω στο Κόσοβο το «Μαύρο κουτί» για να καταγράψει τις πρώτες στιγμές της «ειρήνης». Σε εισαγωγικά γιατί οι εικόνες που είδαμε δεν επιβεβαιώνουν ότι υπάρχει κλίμα ειρηνικό ούτε πως γράφεται εκεί στους ρημαγμένους τόπους ένας οριστικός επίλογος στα φλογισμένα χρόνια που έχουν ζήσει οι κάτοικοι αυτής της χώρας. Με τη συνοδεία παλιών γνώριμων που είχε συναντήσει ο Τάσος Τέλλογλου στα πρώτα του ρεπορτάζ για τα γεγονότα που συνέβαιναν εκεί, ξεκίνησε ένα μικρό οδοιπορικό για να διαπιστώσει τις νέες συνθήκες, όπως διαμορφώνονται μετά τις εκατέρωθεν συμφωνίες νατοϊκών και γιουγκοσλαβικής κυβέρνησης. Η ειρήνη, που είδαμε από την επί τόπου έρευνα, που έκανε το «Μαύρο κουτί» θυμίζει πολύ τις στιγμές του πολέμου. Ούτε ο πόνος ούτε η δυστυχία ούτε η προσφυγιά έχουν τελειωμό. Εκεί που έφευγαν πρώτα οι Αλβανοί του Κοσόβου τώρα φεύγουν οι Σέρβοι, φοβούμενοι τα αντίποινα. Ακόμη και οι οικογένειες των Σέρβων που ζούσαν ειρηνικά και ήσυχα με Αλβανούς γείτονες, τώρα αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους για να βρεθούν σε περιοχές με ομόφυλούς τους, ώστε να νιώθουν πιο ασφαλείς. Τα ίχνη του μίσους υπάρχουν ακόμη ολοζώντανα παντού. Στα ερείπια των σπιτιών, στους ομαδικούς τάφους, στα σκαμμένα από την αγριάδα του πολέμου πρόσωπα, στο τρομαγμένο βλέμμα των μικρών παιδιών. Ακόμη κι αν η καθημερινή ειδησεογραφία των ησυχασμένων και τυχερών τόπων -και σ' αυτούς ανήκει και η δική μας χώρα- έχει αποφασίσει πως με την υπογραφή της συμφωνίας για ειρήνη στο Κόσοβο το πρόβλημα πήρε ένα τέλος, οι εικόνες και η αίσθηση της ζωής που μετέφερε με τον δικό του συστηματικά δημοσιογραφικό τρόπο το «Μαύρο κουτί» αποδεικνύουν πως ο τόπος του Κοσόβου βράζει και πως οι ώρες δεν είναι και δεν μπορεί να είναι για κανέναν ούτε ήρεμες ούτε ανέμελες. Και ίσως τώρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ο φακός της δημοσιότητας χρειάζεται να βρίσκεται κοντά στις εξελίξεις και ίσως τώρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά χρειάζονται οι γιορτές, οι συναυλίες και οι εκδηλώσεις εκείνες που φέρνουν τους ανθρώπους κοντά, αφού η πολιτική δεν μπορεί. «Εχουν πάντως και το χιούμορ τους τα παράθυρα του SKAI και ώρες ώρες ούτε ο Νίκος Ευαγγελάτος μπορεί να κρατηθεί. Σε μια στιγμή, που ο βουλευτής της Ν.Δ. κ. Μανωλάκος, θερμός υποστηρικτής των χουντικών ημερών και νοσταλγός, όπως αποκαλύφθηκε, των έργων εκείνου του καθεστώτος, έχοντας μπερδέψει τα επιχειρήματά του υπέρ της δημοκρατίας, κατά της κυβέρνησης, υπέρ του αρχηγού του κόμματός του, κατά εκείνων που αρνήθηκαν τη χάρη στον Γεώργιο Παπαδόπουλο και που ο κυριότερος ήταν ο ίδιος ο ιδρυτής του κόμματος του οποίου είναι βουλευτής σήμερα, έχοντας μπερδέψει και τα πρόσωπα, ενώ συνομιλούσε με τον κ. Νίκο Μπίστη του ΣΥΝ, νόμισε ότι ήταν άλλος ο Χρήστος Μπίστης του ΕΚΚΕ, στη μέση των δύο παραθύρων ο κ. Ευαγγελάτος μετά βίας κατάφερε να κρύψει με την παλάμη του το χαμόγελο που του 'φερε η σαλάτα λόγων, προσώπων και ιδεών του κ. Μανωλάκου. Δύσκολο για έναν παρουσιαστή η διατήρηση της σοβαρότητας σε τέτοιες στιγμές. Και πάλι καλά. Γράφει η ΠΟΠΗ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΥ