ΣΤΑΣΕΙΣ (02-07-99)

Φοινικικά...
Αν ο ορνεοειδής φοίνικας της δικτατορίας «ξαναγεννιόταν» αποκλειστικά στις πράξεις ορισμένων αποξηραμένων «σταγονιδίων», τα πράγματα θα ήταν απλά. Αλλά αν θέσουμε τον δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων, θα διαπιστώσουμε ότι η «ιδεολογία» που κατασκεύασε η χούντα, και την οποία μερίμνησε να την επιβάλλει παντού, από το σχολείο ώς το στρατό, εξακολουθεί να βρίσκει τρόπους για να αναδεικνύεται, εξακολουθεί να έχει οπαδούς και υπερασπιστές, και μάλιστα σε υψηλά κλιμάκια της ποικίλης «ηγεσίας». Το δόγμα του ακρότατου εθνικισμού, ο οποίος τρέφεται από τη ναρκισσιστική εσωστρέφεια και την πεποίθηση της γονιδιακής υπεροχής της ράτσας μας, καθώς και το δόγμα ότι ο ελληνισμός, λόγω ακριβώς της αυτονόητης ανωτερότητάς του, βρίσκεται στο στόχαστρο συνωμοτών (ξένων αλλά και «εσωτερικών εχθρών»), δεν έπαψαν ποτέ να έχουν πολλούς «θεωρητικούς» (εμφανίζονται ανελλιπώς στα κανάλια, περιθωριακά αλλά και «κεντρικά», υπό διάφορα προσχήματα) και πολύ περισσότερους οπαδούς. Αίφνης, ο επισημότατος λόγος της Εκκλησίας, υπό τη νέα της ηγεσία, ένας λόγος που, για να γίνει ελκυστικότερος, εκμεταλλεύεται όλα τα τρυκ του θεάματος και όλες τις «καταξιωμένες» τεχνικές του λαϊκισμού, πολύ δύσκολα θα αποδείκνυε ότι δεν μαγνητίζεται από το χουντικό ευαγγέλιο που συνοψίστηκε στο σύνθημα «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» - και τούτο ανεξαρτήτως του «πολιτικού» παρελθόντος του προκαθημένου. Μπορεί οι ρήτορες να μη χρησιμοποιούν πια την τραγελαφική καθαρεύουσα των συνταγματαρχών αλλά τη δημοτική (μάλιστα μιμούνται τα ιδιώματα διαφόρων κοινωνικών μερίδων για να γλυκάνουν ευκολότερα τα αυτιά τους), το νόημα όμως που διακινούν συμφωνεί σε πολλά (αν δεν το αναπαράγει ατόφιο) με το δόγμα περί ενός «ελληνοχριστιανικού πολιτισμού», ο οποίος αλαζονεύεται, αντιμετωπίζει επιθετικά τους διαφορετικούς (ως προς τη θρησκεία ή τη φυλή), αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας την «άπιστη» (ή «ελλιπώς αρσενική» κατά τα τελευταία αρχιεπισκοπικά «πορίσματα») Δύση και συγχρόνως περιγελά την «κατώτερη» ή «βάρβαρη» Ανατολή. Αλλά η Εκκλησία δεν είναι ο μοναδικός απόστολος αυτής της -ήδη κυρίαρχης- ιδεολογίας που επενδύει στη φαντασίωση του «περιούσιου λαού» ή εν πάση περιπτώσει του «μοναδικού», κι όχι του απλώς ανάδελφου αλλά του ανάδελφου μέσα στην κληρονομημένη ανωτερότητά του. Οσοι συχνάζουν στα τηλεοπτικά τραπέζια, οι νέου τύπου «δάσκαλοι του γένους», στο ίδιο βαυκαλιστικό συμπέρασμα καταλήγουν, όποιο θέμα κι αν «συζητούν»: «Είμαστε μόνοι στον κόσμο, επειδή είμαστε ανώτεροι και μας φθονούν»... Φαίνεται πως ο έλεγχος στον καθρέφτη συναριθμείται στα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα.
Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ

	ΣΤΑΣΕΙΣ (02-07-99)
Φοινικικά...	Αν ο ορνεοειδής φοίνικας της δικτατορίας «ξαναγεννιόταν» αποκλειστικά στις πράξεις ορισμένων αποξηραμένων «σταγονιδίων», τα πράγματα θα ήταν απλά. Αλλά αν θέσουμε τον δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων, θα διαπιστώσουμε ότι η «ιδεολογία» που κατασκεύασε η χούντα, και την οποία μερίμνησε να την επιβάλλει παντού, από το σχολείο ώς το στρατό, εξακολουθεί να βρίσκει τρόπους για να αναδεικνύεται, εξακολουθεί να έχει οπαδούς και υπερασπιστές, και μάλιστα σε υψηλά κλιμάκια της ποικίλης «ηγεσίας». Το δόγμα του ακρότατου εθνικισμού, ο οποίος τρέφεται από τη ναρκισσιστική εσωστρέφεια και την πεποίθηση της γονιδιακής υπεροχής της ράτσας μας, καθώς και το δόγμα ότι ο ελληνισμός, λόγω ακριβώς της αυτονόητης ανωτερότητάς του, βρίσκεται στο στόχαστρο συνωμοτών (ξένων αλλά και «εσωτερικών εχθρών»), δεν έπαψαν ποτέ να έχουν πολλούς «θεωρητικούς» (εμφανίζονται ανελλιπώς στα κανάλια, περιθωριακά αλλά και «κεντρικά», υπό διάφορα προσχήματα) και πολύ περισσότερους οπαδούς. Αίφνης, ο επισημότατος λόγος της Εκκλησίας, υπό τη νέα της ηγεσία, ένας λόγος που, για να γίνει ελκυστικότερος, εκμεταλλεύεται όλα τα τρυκ του θεάματος και όλες τις «καταξιωμένες» τεχνικές του λαϊκισμού, πολύ δύσκολα θα αποδείκνυε ότι δεν μαγνητίζεται από το χουντικό ευαγγέλιο που συνοψίστηκε στο σύνθημα «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» - και τούτο ανεξαρτήτως του «πολιτικού» παρελθόντος του προκαθημένου. Μπορεί οι ρήτορες να μη χρησιμοποιούν πια την τραγελαφική καθαρεύουσα των συνταγματαρχών αλλά τη δημοτική (μάλιστα μιμούνται τα ιδιώματα διαφόρων κοινωνικών μερίδων για να γλυκάνουν ευκολότερα τα αυτιά τους), το νόημα όμως που διακινούν συμφωνεί σε πολλά (αν δεν το αναπαράγει ατόφιο) με το δόγμα περί ενός «ελληνοχριστιανικού πολιτισμού», ο οποίος αλαζονεύεται, αντιμετωπίζει επιθετικά τους διαφορετικούς (ως προς τη θρησκεία ή τη φυλή), αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας την «άπιστη» (ή «ελλιπώς αρσενική» κατά τα τελευταία αρχιεπισκοπικά «πορίσματα») Δύση και συγχρόνως περιγελά την «κατώτερη» ή «βάρβαρη» Ανατολή. Αλλά η Εκκλησία δεν είναι ο μοναδικός απόστολος αυτής της -ήδη κυρίαρχης- ιδεολογίας που επενδύει στη φαντασίωση του «περιούσιου λαού» ή εν πάση περιπτώσει του «μοναδικού», κι όχι του απλώς ανάδελφου αλλά του ανάδελφου μέσα στην κληρονομημένη ανωτερότητά του. Οσοι συχνάζουν στα τηλεοπτικά τραπέζια, οι νέου τύπου «δάσκαλοι του γένους», στο ίδιο βαυκαλιστικό συμπέρασμα καταλήγουν, όποιο θέμα κι αν «συζητούν»: «Είμαστε μόνοι στον κόσμο, επειδή είμαστε ανώτεροι και μας φθονούν»... Φαίνεται πως ο έλεγχος στον καθρέφτη συναριθμείται στα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα. Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ