ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ (02-07-99)
Αυτόχειρες	Η «Κ» δημοσίευσε χθες δύο κείμενα για τα «γκέτο» της ανεπτυγμένης Ευρώπης: για τη Γαλλία και τη Βρετανία, όπου οι ανισότητες έχουν φθάσει σε σημείο ολικής ρήξης της κοινωνικής συνοχής. Δεν πρόκειται, βεβαίως, για «είδηση», ούτε για απρόσμενη εξέλιξη. Η άτακτη υποχώρηση του κράτους είχε από καιρό αρχίσει να καταδικάζει σε παρατεταμένη ανεργία μεγάλες ομάδες του πληθυσμού. Δεδομένου δε ότι το πρόβλημα της ανεργίας δεν είναι αποκλειστικώς οικονομικό, αλλά και ζήτημα αυταξίας και κοινωνικής ένταξης, όλο και μεγαλύτερο μέρος των «καταδικασμένων» εξωθείται σταδιακά στο κοινωνικό περιθώριο, ακόμη και όταν τα κρατικά επιδόματα εξασφαλίζουν την επιβίωση. Η πτυχή αυτή αποδεικνύεται σημαντική, γιατί επισημαίνει ότι η ανεργία μπορεί να προσλάβει διάσταση κοινωνικού προβλήματος ακόμη και για ανθρώπους που «δεν έχουν ανάγκη», όπως π.χ. για άτομα που οδηγούνται σε πρόωρη συνταξιοδότηση ή έχουν ικανές αποταμιεύσεις για άνετη διαβίωση. Μόλις χθες, η ιαπωνική αστυνομία ανακοίνωσε ότι οι αυτοκτονίες στη χώρα έφθασαν τις 33.000 κατά το 1998· πρόκειται για τον υψηλότερο αριθμό στα χρονικά, αυξημένο κατά 35% σε σχέση με το αμέσως προηγούμενο έτος. Η μεγαλύτερη ποσοστιαία αύξηση (70%) κατεγράφη στους αυτόχειρες λόγω οικονομικών προβλημάτων, η δε δεύτερη (45,7%) στους πενηντάρηδες. Σ' αυτούς, οι περισσότερες αυτοκτονίες αποδίδονται σε απώλεια της θέσης εργασίας· οι τρεις στους τέσσερις αυτόχειρες δεν αντιμετώπιζαν, όμως, οικονομικό πρόβλημα. Δεν πάνε πολλά χρόνια που η Σ. Τσώτου είχε γράψει (και ο Στ. Καζαντζίδης τραγουδήσει) ότι «οι άνθρωποι πεθαίνουν τελικά/όταν πεθαίνουνε τα όνειρά τους». Οι ανεπτυγμένες κοινωνίες του χαμηλού πληθωρισμού και του υψηλού ΑΕΠ αποδεικνύεται ότι σκοτώνουν τα όνειρα όλο και περισότερων. Οσο αυτοί επιλέγουν την αυτοκτονία, έχει καλώς. Τα πράγματα ζορίζουν όταν, αντί του βιολογικού τέλους, τα κοινωνικά «απορρίμματα» διαλέγουν το περιθώριο, οργανώνοντάς το σε πόλο δυναμικής αμφισβήτησης. Τότε θυμόμαστε αίφνης ότι ...υπάρχει θέμα. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΣΤΡΙΩΤΗΣ