ΑΚΙΣ (02-07-99)
Ευχές...	Μεσημεράκι, στην πλατεία Κοραή, συναντήθηκα με τον Λεωνίδα Ανδριανόπουλο, τον τελευταίο επιζώντα από τη θρυλική «πεντάδα» του Ολυμπιακού. Μιλήσαμε για λίγο, μου είπε «τα δικά» του και, φεύγοντας, με χαιρέτησε λέγοντας: «Καλή όρεξη»! Τι χαιρετισμός! Πόσο διαφορετικοί και πόσο πιο σωστοί ήταν «οι τρόποι» παλιότερα. «Καλή όρεξη» έλεγαν το μεσημέρι, αφού ακολουθούσε το μεσημεριανό τραπέζι. Πόσα σπίτια, αλήθεια, στρώνουν σήμερα τραπέζι το μεσημέρι; Πόσες οικογένειες κάθονται γύρω από αυτό και απολαμβάνουν το φαγητό τους; Η αλλαγή των ωραρίων, το άγχος και το «τρέξιμο» κατέστησαν απαγορευτική αυτή τη μικρή, αλλά τόσο σημαντική απόλαυση. «Καλή όρεξη» λέμε πλέον πριν απολαύσουμε το φαγητό στην ταβέρνα -κι αν το πούμε- ή πριν καθήσει η οικογένεια για φαγητό κάποιο κυριακάτικο μεσημέρι. Ποιος, αλήθεια, σκέπτεται σήμερα αυτές τις φαινομενικά μικρές αλλά στην ουσία αποφασιστικής σημασίας για την ποιότητα της ζωής μας λεπτομέρειες; Σε ποιον μένει χρόνος για ευχές, σε ποιον περισσεύει διάθεση για φιλοφρονήσεις; Σε πόσα σπίτια υπάρχουν σήμερα λουλούδια στο ανθοδοχείο; «Καλή όρεξη» το μεσημέρι! Να το πεις πού και σε ποιον; Στο «φαστ-φουντ» όπου θα αγοράσεις μια τυρόπιτα «για να μην ειναι άδειο το στομάχι» ή στο κυλικείο του χώρου της εργασίας σου όπου θα σου φέρουν το φαγητό σε πλαστικό δοχείο και με πλαστικά μαχαιροπήρουνα; Είναι βέβαιο ότι κάποιοι τρώνε σπίτι τους το μεσημέρι και πιθανότατα απολαμβάνουν κι έναν υπνάκο. Δεν πρόλαβαν όλοι να ενδώσουν στον «σύγχρονο τρόπο ζωής», ευτυχώς... ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΠΡΑΝΟΣ