ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ (01-07-99)

Η λογική της καραντίνας
Η καραντίνα του καθεστώτος του Βελιγραδίου, την οποία προωθεί η Ουάσιγκτον, μοιάζει με κακή επανέκδοση της πολιτικής που υιοθετήθηκε έναντι της Βαγδάτης μετά την Καταιγίδα της Ερήμου, την άνοιξη του 1991. Η επανάληψη μιας τραγικά αποτυχημένης συνταγής -ο Σαντάμ ειναι ισχυρότερος όσο ποτέ, οχτώ χρόνια μετά την ήττα του- εύλογα επιτρέπει προβληματισμούς για τον πραγματικό σκοπό της αμερικανικής πολιτικής: Ποιο είναι το πραγματικό ζητούμενο, η ανατροπή του Μιλόσεβιτς ή η συντήρηση ενός κράτους-ταραξία που θα επιτρέπει να νομιμοποιεί την νατοϊκή παρουσία στα Βαλκάνια και θα διευκολύνει τη χειραγώγηση των Σκοπίων και των Τιράνων; Ποιο εναλλακτικό όραμα μπορεί να προσφέρει η ετερόκλητη και πολυδιασπασμένη γιουγκοσλαβική αντιπολίτευση; Πόσο αξιόπιστη είναι η υπεραπλούστευση που συνδέει την ανατροπή του ισχυρού άνδρα του Βελιγραδίου με τη γενναία δυτική στήριξη της ανασυγκρότησης της Γιουγκοσλαβίας; Αν το Βελιγράδι, χωρίς τον Μιλόσεβιτς, βγει από τη διεθνή απομόνωση και επουλώσει τις πληγές του πολέμου, θα γίνει ένας υπολογίσιμος παράγοντας στη διαμόρφωση των συσχετισμών στην περιοχή. Η προσέγγιση με τα Σκόπια έναντι του κοινού αντιπάλου, του αλβανικού εθνικισμού, θα είναι μία από τις πρώτες συνέπειες μιας ενδεχόμενης χειραφέτησης του Βελιγραδίου από τις δουλείες της ήττας. Αντέχουν οι εμβαλωματικές συνταγές του Ντέιτον την παρουσία μιας εκτός διεθνούς καραντίνας Γιουγκοσλαβίας; Η μεγαλή διαφορά του Ιράκ με την Γιουγκοσλαβία είναι, όμως, ότι στη δεύτερη περίπτωση υπάρχουν δύο διαφορετικές προσεγγίσεις, μία των ΗΠΑ και μία της Γερμανίας, του μεταπολεμικού τοπίου στα Βαλκάνια: Αποτελεί η γερμανική πολιτική για τη βαλκανική σταθερότητα σημείο αναφοράς ικανό να δώσει συνοχή, ενότητα και αξιοπιστία στη γιουγκοσλαβική αντιπολίτευση; Μόνο στην περίπτωση κατά την οποία οι δεκδικούντες τη διαδοχή του Μιλόσεβιτς θα μπορούσαν να εγγυηθούν την αποκατάσταση, όχι μόνον του βιοτικού επιπέδου, αλλά και της θέσης της χώρας στους περιφερειακούς συσχετισμούς, θα μπορούσε να δημιουργηθεί δυναμική ανατροπής της κομματικής νομενκλατούρας, που κυβερνά το Βελιγράδι εδώ και 55 χρόνια.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ

	ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ (01-07-99)
Η λογική της καραντίνας	Η καραντίνα του καθεστώτος του Βελιγραδίου, την οποία προωθεί η Ουάσιγκτον, μοιάζει με κακή επανέκδοση της πολιτικής που υιοθετήθηκε έναντι της Βαγδάτης μετά την Καταιγίδα της Ερήμου, την άνοιξη του 1991. Η επανάληψη μιας τραγικά αποτυχημένης συνταγής -ο Σαντάμ ειναι ισχυρότερος όσο ποτέ, οχτώ χρόνια μετά την ήττα του- εύλογα επιτρέπει προβληματισμούς για τον πραγματικό σκοπό της αμερικανικής πολιτικής: Ποιο είναι το πραγματικό ζητούμενο, η ανατροπή του Μιλόσεβιτς ή η συντήρηση ενός κράτους-ταραξία που θα επιτρέπει να νομιμοποιεί την νατοϊκή παρουσία στα Βαλκάνια και θα διευκολύνει τη χειραγώγηση των Σκοπίων και των Τιράνων; Ποιο εναλλακτικό όραμα μπορεί να προσφέρει η ετερόκλητη και πολυδιασπασμένη γιουγκοσλαβική αντιπολίτευση; Πόσο αξιόπιστη είναι η υπεραπλούστευση που συνδέει την ανατροπή του ισχυρού άνδρα του Βελιγραδίου με τη γενναία δυτική στήριξη της ανασυγκρότησης της Γιουγκοσλαβίας; Αν το Βελιγράδι, χωρίς τον Μιλόσεβιτς, βγει από τη διεθνή απομόνωση και επουλώσει τις πληγές του πολέμου, θα γίνει ένας υπολογίσιμος παράγοντας στη διαμόρφωση των συσχετισμών στην περιοχή. Η προσέγγιση με τα Σκόπια έναντι του κοινού αντιπάλου, του αλβανικού εθνικισμού, θα είναι μία από τις πρώτες συνέπειες μιας ενδεχόμενης χειραφέτησης του Βελιγραδίου από τις δουλείες της ήττας. Αντέχουν οι εμβαλωματικές συνταγές του Ντέιτον την παρουσία μιας εκτός διεθνούς καραντίνας Γιουγκοσλαβίας; Η μεγαλή διαφορά του Ιράκ με την Γιουγκοσλαβία είναι, όμως, ότι στη δεύτερη περίπτωση υπάρχουν δύο διαφορετικές προσεγγίσεις, μία των ΗΠΑ και μία της Γερμανίας, του μεταπολεμικού τοπίου στα Βαλκάνια: Αποτελεί η γερμανική πολιτική για τη βαλκανική σταθερότητα σημείο αναφοράς ικανό να δώσει συνοχή, ενότητα και αξιοπιστία στη γιουγκοσλαβική αντιπολίτευση; Μόνο στην περίπτωση κατά την οποία οι δεκδικούντες τη διαδοχή του Μιλόσεβιτς θα μπορούσαν να εγγυηθούν την αποκατάσταση, όχι μόνον του βιοτικού επιπέδου, αλλά και της θέσης της χώρας στους περιφερειακούς συσχετισμούς, θα μπορούσε να δημιουργηθεί δυναμική ανατροπής της κομματικής νομενκλατούρας, που κυβερνά το Βελιγράδι εδώ και 55 χρόνια. ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ