Υποψήφια για Οσκαρ, επίσημη συμμετοχή στο πρόσφατο Φεστιβάλ του Βερολίνου, η ταινία «Chocolat» έφερε στο προσκήνιο το Σουηδό σκηνοθέτη Λάσε Χάλστρομ, που το 1987 είχε εντυπωσιάσει με τη σουηδική ταινία του «Η ζωή μου ως σκυλί», υποψήφια για Οσκαρ σκηνοθεσίας και σεναρίου. Από τότε, ο Χάλστρομ στράφηκε στην Αμερική (σήμερα ζει στη Νέα Υόρκη), όπου γύρισε ταινίες όπως το «Ενας γοητευτικός σαραντάρης», «Τι βασανίζει τον Γκίλμπερτ Γκρέιπ; » και πιο πρόσφατα το «Θέα στον ωκεανό», με τον Μάικλ Κέιν να κερδίζει το Οσκαρ δεύτερου ρόλου. Συναντήσαμε τον 54χρονο Χάλστρομ πρόσφατα και μιλήσαμε για την ταινία του «Chocolat» και τις πρωταγωνίστριές του, Ζιλιέτ Μπινός και Λίνα Ολιν (με την οποία είναι παντρεμένος εδώ και δέκα χρόνια).

* Πώς αποφασίσατε να χρησιμοποιήσετε τη γυναίκα σας στην ταινία;

«Είχα βρει κάτι που της ταίριαζε. Είμαστε μαζί εδώ και δέκα χρόνια και προσπαθούσαμε να κάνουμε κάτι μαζί. Είχαμε διάφορα πράγματα που δεν υλοποιήθηκαν. Αυτή τη φορά τα καταφέραμε και ήταν μια μεγάλη εμπειρία. Πρέπει να πω ότι δεν αισθανόμουν άνετα, ήμουν κάπως αμήχανος, αλλά τελικά πρέπει να πω πετύχαμε. Δεν υπήρχε τίποτα το αναγκαστικό. Ολα έγιναν φυσιολογικά. Της έδωσα μερικά "κλειδιά" και την άφησα να δημιουργήσει μόνη της το ρόλο που βγήκε θαυμάσια».

* Υπάρχουν στη Λίνα Ολιν κάποια στοιχεία που την ξεχωρίζουν ως ηθοποιό;

«Είναι πολυσύνθετη, δεν ακολουθεί τα στερεότυπα. Ολα όσα κάνει είναι πολυεπίπεδα».

* Είχαν επιλεγεί όλοι οι ηθοποιοί όταν αναλάβατε τη σκηνοθεσία της ταινίας;

«Μόνο η Ζιλιέτ. Ολοι οι ηθοποιοί που παίζουν ήταν οι πρώτες μας επιλογές. Με τον Τζόνι Ντεπ είχα συνεργαστεί πιο πριν στον "Γκίλμπερτ Γκρέιπ" και χάρηκα που τον είχα και πάλι».

* Είναι νομίζω η πρώτη φορά που η Ζιλιέτ Μπινός παίζει κωμωδία...

«Ναι, και είναι πράγματι εξαιρετική. Είναι μια πρωτοκλασάτη ηθοποιός, εργάζεται με βάση τα αισθήματα και εμπιστεύεται ότι αυτά θα φανούν στο πανί. Ευχαριστήθηκε πολύ το ότι υπήρχε μια αυτοσχέδια ατμόσφαιρα και αντλούσε από το χάος των αποφάσεων της τελευταίας στιγμής, κάτι που προσωπικά μου αρέσει ιδιαίτερα».

* Γιατί συνήθως επιλέγετε χαρακτήρες που ξεπερνούν τα φυσιολογικά όρια;

«Μου αρέσει να αφηγούμαι στις ταινίες μου τις ιστορίες εκκεντρικών ή περιθωριακών ανθρώπων. Το κοινό στις ταινίες μου είναι οι ιστορίες που στηρίζονται στους χαρακτήρες και όχι στην πλοκή, που θυσιάζουν την πλοκή για χάρη των χαρακτήρων. Με τραβάνε ιδιαίτερα τα περιθωριακά πρόσωπα. Κι εδώ είχαμε ένα ωραίο παραμύθι και ταυτόχρονα ολοκληρωμένους χαρακτήρες».

* Συνεργάζεστε στο γράψιμο του σεναρίου;

«Συνήθως ναι. Στη Σουηδία έγραφα ο ίδιος τα σενάριά μου, αλλά εδώ στην Αμερική συνεργάζομαι με συγγραφείς. Στην ταινία αυτή υπήρχε έτοιμο σενάριο αλλά το ξαναδουλέψαμε με τον Ρόμπερτ Νέλσον Τζέικομπς. Είναι σπουδαίος συγγραφέας και συνεργαζόμαστε και στην επόμενη ταινία μου, στην οποία θα παίζουν ο Κέβιν Σπέισι και η Τζουλιάν Μουρ. Αρχίζουμε γυρίσματα το Μάρτιο».

* Το βιβλίο «Chocolat» είναι πιο δραματικό από την ταινία;

«Ο ρυθμός είναι διαφορετικός. Η ιστορία της σοκολάτας είναι πιο απλοϊκή στο βιβλίο. Προσθέσαμε μια ενδιαφέρουσα νέα ιστορία, εκείνη με το νέο ιερέα ο οποίος επηρεάζεται από το δήμαρχο. Η ιστορία εκτυλισσόταν στο παρόν κι εμείς τη μεταφέραμε στη δεκαετία του '50, γιατί έτσι γίνεται πιο πιστευτή. Στο βιβλίο η μητέρα της Βιάν (Μπινός) πεθαίνει σε αυτοκινητικό δυστύχημα. Η ταινία είναι πιο χιουμοριστική από το βιβλίο. Δεν νομίζω πάντως ότι χάσαμε κάτι από την ουσία του βιβλίου».

* Υπάρχει κάτι το μυστικιστικό στο χαρακτήρα της Μπινός;

«Ναι, ίσως. Εχει κάτι από το χαρακτήρα μιας μάγισσας. Θα ήθελα να το εκμεταλλευτώ περισσότερο, αλλά δεν υπήρχε χώρος. Ηταν η επιλογή του σεναριογράφου, αν και προσωπικά προσπάθησα και στράφηκα στο βιβλίο για να επαναφέρω τη μυστηριώδη ιδιότητα του μυθιστορήματος».

* Τι σας τράβηξε στην ταινία;

«Εκείνο που με τράβηξε ήταν ότι είχαμε ένα ελκυστικό παραμύθι, που συνδύαζε τις φαρσικές με τις δραματικές καταστάσεις, χωρίς να θυσιάζει τους χαρακτήρες. Και θέμα του, εν μέρει, ήταν η ανοχή, χωρίς να θέλω να μεταδώσω κάποιο μήνυμα ή να τονίσω αυτό το μήνυμα. Το παραμύθι αυτό, η αλληγορία, θέλει να δείξει ότι ο φόβος για κάτι το διαφορετικό είναι η μητέρα της μισαλλοδοξίας».

* Στις αμερικανικές ταινίες έχετε την ίδια ελευθερία όπως, για παράδειγμα, στο «Η ζωή μου ως σκυλί»;

«Η πίεση του χρόνου είναι μεγαλύτερη στην Αμερική εξαιτίας των χρημάτων. Δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλη διαφορά, ούτε καμιά επέμβαση. Μ' εξαίρεση την πρώτη μου ταινία, όπου στο φινάλε επέβαλαν διαφορετική μουσική από τη δική μου. Ειδικά με τη Μίραμαξ είχα μεγάλη ελευθερία».

* Θα γυρίζατε ταινία ξανά στη Σουηδία;

«Ναι, αλλά δεν ξέρω ακόμη πότε. Δεν θέλω να παραμείνω στην Αμερική σ' όλη μου τη ζωή».