Πιο αισιόδοξος -αν και μοιάζει οξύμωρο- εμφανίζεται ο εκ των Eλληνοαμερικανών Δημοκρατικών Τομ Μαζαράκης που μπορεί να στήριξε τον Αλ Γκορ στις εκλογές, αλλά λέει ότι «ο Μπους μπορεί να αποδειχθεί καλύτερος για τα εθνικά μας θέματα».

Οσο για το προφίλ του επόμενου πλανητάρχη, oι απόψεις ποικίλλουν. Ο πολιτικός αναλυτής Γιάννης Λούλης χαρακτηρίζει τον Τζορτζ Μπους Τζούνιορ «πρόεδρο με πατερίτσες», ενώ οι συνάδελφοί του Γιώργος Σεφερτζής και Στράτος Φαναράς δεν βλέπουν να διαταράσσεται ο εσωτερικός ή ο διεθνής δυναμισμός της υπερδύναμης.

«Aλλάζουν πρόσωπο όχι πολιτική»

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΝΙΩΤΗΣ, υφυπουργός Εξωτερικών: «H πολιτική ιστορία έχει δείξει ότι η εξωτερική πολιτική των HΠΑ έχει σταθερότητα και συνέχεια, ανεξάρτητα από το κόμμα που κερδίζει στις προεδρικές εκλογές. Aλλωστε, η χάραξη των κατευθυντήριων γραμμών της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής είναι προϊόν επεξεργασίας πολλών αρμόδιων κυβερνητικών οργάνων και νομοθετικών σωμάτων: επιτροπών της Γερουσίας και της Βουλής των Αντιπροσώπων, του State Department, του Πενταγώνου, του Eθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας, τα οποία αξιολογούν και εισηγούνται βασιζόμενα σε επεξεργασμένες θέσεις και απόψεις πλήθους Τhink Tanks, πανεπιστημιακών και ειδημόνων. Οπως γίνεται αντιληπτό, μια τέτοια διεργασία αποτρέπει θεαματικές μεταβολές.

H ελληνική κυβέρνηση θα συνεχίσει να εργάζεται με τη νέα κυβέρνηση και τα μέλη των νομοθετικών σωμάτων για τη βελτίωση των σχέσεων των δύο χωρών και θα συνεχίσει την καλή συνεργασία προκειμένου να προωθήσει τη σταθερότητα και την ειρήνη στα Bαλκάνια και την Ανατολική Mεσόγειο.

Σε ό,τι αφορά την αξιοπιστία του νέου προέδρου, δεν νομίζω ότι πλήττεται τελικά. Οπως είδατε, το αμερικανικό πολιτικό σύστημα έχει εκείνους τους μηχανισμούς που διασφαλίζουν την ενότητα πέρα και πάνω από τις πολιτικές διαφορές. Αυτό τόνισαν στις δηλώσεις τους τόσο ο πρόεδρος Κλίντον, όσο και ο απερχόμενος αντιπρόεδρος Γκορ και ο εκλεγμένος πρόεδρος Τζορτζ Μπους. Οι δηλώσεις αυτές κάνουν φανερό ότι με το τέλος της εκλογικής διαδικασίας και την ολοκλήρωση όλων εκείνων των απαραίτητων νομικών κινήσεων για την επίλυση των όποιων διαφορών για το αποτέλεσμα της κάλπης, ο πρόεδρος που εκλέγεται είναι απόλυτα σεβαστός από όλους, πράγμα που άλλωστε επιβεβαιώνουν και οι δημοσκοπήσεις που έγιναν γνωστές πριν από λίγη ώρα».

«Kαμιά θεαματική διαφοροποίηση»

ΝΤΟΡΑ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ, επικεφαλής του Τομέα Εξωτερικών Υποθέσεων της ΝΔ: «Στο σημερινό κόσμο οι ΗΠΑ είναι η μόνη υπερδύναμη και, υπό αυτήν την οπτική, η εκλογή των προέδρου -έστω κι αν ήταν επώδυνη- αποτελεί ένα γεγονός το οποίο αναμφισβήτητα ασκεί αξιοπρόσεκτη επίδραση στις πολιτικές ισορροπίες και στις σχέσεις σε όλο τον κόσμο. Ταυτόχρονα, όμως, πρέπει να γνωρίζουμε ότι η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ έχει σταθερά χαρακτηριστικά που δεν επηρεάζονται εύκολα από τις αλλαγές των προσώπων και των κομμάτων. Στηρίζεται στην αρχή της υπεράσπισης των ευρύτερων και διαχρονικών γεωστρατηγικών συμφερόντων της. Αυτό σημαίνει, όπως πολλές φορές έχει ειπωθεί, ότι δεν πρέπει να περιμένουμε ριζικές μεταβολές και ουσιαστικές αλλαγές στην κατεύθυνση και στον προσανατολισμό της εξωτερικής πολιτικής.

Μεταξύ των δύο αμερικανικών κομμάτων, των Ρεπουμπλικάνων και των Δημοκρατικών, υπάρχουν διαφορετικές αποχρώσεις στον τρόπο αντίληψης και διαμόρφωσης της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ. Για παράδειγμα, μια δημοκρατική κυβέρνηση Γκορ θα συνέχιζε την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης Κλίντον, με την παρεμβατική και ενεργητική υποστήριξη των αμερικανικών συμφερόντων όπως τη γνωρίσαμε, την προηγούμενη οκταετία, στα Βαλκάνια. Ενώ μια κυβέρνηση Ρεπουμπλικάνων, σύμφωνα με τις προεκλογικές δηλώσεις των στελεχών τους, εκφράζει μια διαφοροποιημένη λογική η οποία δεν είναι τόσο παρεμβατική, ούτε, όμως, φτάνει στον απομονωτισμό. Η πολιτική τους εκφράζεται από την αντίληψη που υποστηρίζει την παρέμβαση μόνο σε θέματα ύψιστης σημασίας και όταν τα κέρδη θα υπερβαίνουν τις όποιες ζημίες.

Οσον αφορά στα ειδικότερα θέματα του ελληνικού ενδιαφέροντος, καλόν είναι να μην έχει κάποιος αυταπάτες. Τα θέματα της περιοχής μας όπως είναι τα ελληνοτουρκικά και το Kυπριακό δεν βρίσκονται υψηλά στην ατζέντα της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ. Οι γενικές καλές προθέσεις και οι δηλώσεις υποστήριξης που γίνονται προεκλογικά έχουν σχετική αξία. Το συμπέρασμα που εξάγεται είναι ότι δεν θα πρέπει ν' αναμένεται κάποια θεαματική διαφοροποίηση.

Εκεί που υπάρχουν πολλά ερωτηματικά είναι στο θέμα των σχέσεων Ευρώπης και ΗΠΑ και στις οικονομικές και νομισματικές επιδράσεις που θα υπάρξουν μεταξύ του ευρώ και του δολαρίου.

Στην Ελλάδα δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οφείλουμε να προσεγγίσουμε το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών σκεφτόμενοι ρεαλιστικά, απαλλαγμένοι από το σύνδρομο της ελληνοκεντρικής ανάλυσης και προσέγγισης των διεθνών σχέσεων. Ας συνειδητοποιήσουμε ότι ο ρεαλισμός είναι αυτός ο οποίος διέπει τη χάραξη της εξωτερικής πολιτικής μιας οποιασδήποτε χώρας, πόσο μάλλον των ΗΠΑ, και όχι οι συναισθηματικές προσεγγίσεις, οι διαπροσωπικές φιλίες και οι προσωπικές πεποιθήσεις».

«Nέα πρόκληση για την Eυρώπη»

ΜΑΡΙΑ ΔΑΜΑΝΑΚΗ, βουλευτής του ΣΥΝ: «Η εκλογή Μπους είναι πλέον δεδομένη και μετά την απομάκρυνση από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Βέβαια, η κρίση που αναδείχθηκε δημιούργησε ένα "σοκ" στην αμερικάνικη κοινωνία και φαίνεται ότι θα οδηγήσει σε αλλαγές του εκλογικού συτήματος. Αλλά ο σεβασμός στους θεσμούς είναι τόσο αξιοθαύμαστος, που πιστεύω ότι η αξιοπιστία του Μπους δεν θα κριθεί από το γεγονός ότι εξελέγη από τα δικαστήρια, αλλά από αυτήν την ίδια την πολιτική του παρουσία.

Κατά τ' άλλα δεν θα συμφωνήσω με την αντίληψη που φαίνεται να επικρατεί ότι η ανάδειξη Δημοκρατικού ή Ρεπουμπλικάνου προέδρου στις ΗΠΑ αποτελεί δευτερεύον θέμα. Ακόμη και στο επίπεδο της σημειολογίας η επικράτηση συντηρητικότερων δυνάμεων στη μεγάλη υπερδύναμη του πλανήτη έχει τη δική της σημασία και τις επιδράσεις της. Επιπλέον ζούμε πια στην εποχή του τέλους του διπολισμού και της σαφήνειας στις στρατηγικές επιλογές, στην εποχή της ανάδειξης των ΗΠΑ σε μοναδική παγκόσμια υπερδύναμη και της υποχώρησης του ρόλου της αμερικάνικης γραφειοκρατίας λόγω αλλαγής των σταθερών δεδομένων. Σ' αυτό το περιβάλλον η αλλαγή του πολιτικού σκηνικού στις ΗΠΑ και μάλιστα και στους τρεις θεσμούς της εκτελεστικής εξουσίας αποκτά ξεχωριστή σημασία. Η υποτίμηση αυτής της πραγματικότητας προφανώς είναι εσφαλμένη.

Οι πολιτικές επιλογές των δύο υποψήφιων και των παρατάξεών τους έχουν διαφορές. Απολύτως διακριτές και σημαντικές στον κοινωνικό και πολιτικό τομέα και όχι μόνο. Δεν εμφανίζουν, βεβαίως, ουσιώδεις διαφορές στρατηγικής σε θέματα τοπικού ή περιφερειακού ενδιαφέροντος των ΗΠΑ, πτυχή που ενδιαφέρει την Ελλάδα. Ωστόσο αυτό δεν πρέπει να μας οδηγεί σε απλουστεύσεις. Γιατί οι δύο πολιτικές δυνάμεις εκπροσωπούν μια διαφορετική αντίληψη για τις σχέσεις των ΗΠΑ με τον έξω κόσμο.

Σχηματικά μιλώντας, μπορούμε να πούμε ότι η πλευρά Μπους εκπροσωπεί την αναδίπλωση της αμερικάνικης κοινωνίας και πολιτικής στο εσωτερικό πεδίο. Εκφράζει την εσωστρέφεια σε αντίθεση με τον κοσμοπολιτισμό και το ευρωπαϊκό ενδιαφέρον των Δημοκρατικών του προέδρου Κλίντον και του Αλ Γκορ.

Ισχυρίζομαι ότι η επικράτηση Μπους σηματοδοτεί μια νέα πρόκληση για την Ευρώπη. Μια πρόκληση για να ολοκληρώσει και να αναπτύξει το διεθνή της ρόλο, με σαφέστερη οριοθέτηση των επιλογών της έναντι των ΗΠΑ και των δικών τους προταγμάτων. Μια πρόκληση από την οποία προσεχώς θα κριθεί η πορεία και το μέλλον της ίδιας της ευρωπαϊκής ιδέας και του κοινωνικού μοντέλου που εκπροσωπεί».

«Προς εκτεταμένες αλλαγές προσώπων»

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΜΑΝΟΣ, πρόεδρος Φιλελευθέρων: «Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η συγκεκριμένη απόφαση του Aνώτατου Aμερικανικού Δικαστηρίου θα αφήσει μια πικρή γεύση που θα επηρεάσει όλη την προεδρία του Μπους. Διότι αντί να ξεκαθαρίσει την υπόθεση ηθικά, την έκλεισε σε μια βάση διαδικαστική.

Από την άλλη, δεν μπορεί κανείς παρά να θαυμάσει τη δύναμη των θεσμών και το σεβασμό που δείχνουν σ' αυτούς οι Aμερικανοί πολιτικοί. Διότι είναι αξιοθαύμαστο να λέει ο χαμένος ότι, μολονότι διαφωνεί τελείως με την απόφαση του δικαστηρίου, την αποδέχεται πλήρως όπως αποδέχεται ανεπιφύλακτα και την ευθύνη του να τιμά τον νέο πρόεδρο και να τον βοηθά να ενώσει τον αμερικανικό λαό στην προσπάθεια για την επίτευξη του αμερικανικού οράματος. Λέει ο Γκόρ: "Ο κομματισμός πρέπει να παραμερίζει για τον πατριωτισμό. Είμαι μαζί σου κύριε πρόεδρε, και ο Θεός να σε ευλογεί".

Για εμάς εδώ στην Ελλάδα δεν έχει μεγάλη σημασία αν κέρδισε ο Μπους ή ο Γκορ. Τα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών δεν αλλάζουν και δεν πιστεύω ότι ο νέος Aμερικανός πρόεδρος θα μπορέσει (ούτε θα θελήσει) να αλλάξει τις γενικές κατευθύνσεις της εξωτερικής πολιτικής της υπερδύναμης. Συνεπώς, δεν περιμένω ουσιώδεις αλλαγές στις σχέσεις μας με την Τουρκία, ούτε αλλαγή στάσης σε ό,τι αφορά το Kυπριακό.

Με τον Μπους θα υπάρξουν εκτεταμένες αλλαγές προσώπων στην κορυφή. Αυτό σημαίνει ότι χωρίς καθυστέρηση, μέσα στους επόμενους τρεις μήνες θα πρέπει (αν ήδη δεν έχει αρχίσει) να καταβληθεί προσπάθεια επαφής και γνωριμίας των δικών μας με τους καινούργιους Aμερικανούς.

Μια άλλη παρατήρηση είναι ότι η επικράτηση των Ρεπουμπλικάνων στην εκτελεστική (πρόεδρος) και στη νομοθετική εξουσία (Γερουσία, Βουλή), εξασθενίζει τις ισορροπίες του αμερικανικού συστήματος και επιτρέπει να εφαρμοστούν πιο ακραίες πολιτικές. Για παράδειγμα, ο απερχόμενος Δημοκρατικός πρόεδρος Κλίντον είχε ν' αντιμετωπίσει Γερουσία και Βουλή ρεπουμπλικανική. Για να περάσει νόμους ο Κλίντον, έπρεπε να πείσει και τους Ρεπουμπλικάνους και για να περάσει νόμους η Βουλή έπρεπε να πείσει και τον Κλίντον. Το σύστημα αναγκαστικά εξωθείτο προς το κέντρο, τη σύνθεση και τον συμβιβασμό. Το φρένο αυτό δεν θα υπάρχει από εδώ και πέρα και αυτό δεν είναι απαραιτήτως καλό».

«Xειρότερο σκηνικό δεν θα υπάρξει»

ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΓΙΑΛΟΥΡΙΔΗΣ, καθηγητής Διεθνών Σχέσεων του Παντείου Πανεπιστημίου: «Ανεξάρτητα με το ποιος είναι ο ένοικος του Λευκού Οίκου, οι βασικές σταθερές της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ παραμένουν αναλλοίωτες. Ο ηγεμονικός ρόλος τους, η πολιτική της πλανητικής κυριαρχίας και η αντίληψη της μονοπολικής παγκόσμιας δύναμης εξουσίας θα επιδιωχθεί να διατηρηθούν.

Βέβαια, υπάρχουν ορισμένες αποχρώσεις που αφορούν τακτικές κινήσεις, οι οποίες θα μπορούσαν να επιφέρουν και αλλοιώσεις σε ορισμένα ζητήματα υψηλής στρατηγικής της υπερδύναμης. Για παράδειγμα, σύμφωνα με τις διακηρυγμένες θέσεις της κ. Ράις που αναμένεται να καταλάβει τη θέση Συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας του Μπους, οι ΗΠΑ δεν θα έχουν την ίδια εμπλοκή στα ρωσικά ή τα κινεζικά θέματα. Αντίθετα, θ' αφήσουν ιδιαίτερα τη Ρωσία να παίξει ένα ρόλο στη δική της γεωπολιτική περιφέρεια, πράγμα που θα σήμαινε αυτομάτως μια αποδυνάμωση της τουρκικής θέσης στα αμερικανικά ενδιαφέροντα και συμφέροντα. Το ίδιο ισχύει και με την περίπτωση του Ιράν. Η εξομάλυνση των σχέσεων ΗΠΑ -Ιραν την οποία επιθυμεί ο Μπους, θα αποδυνάμωνε επίσης το ρόλο της Τουρκίας και θα ενίσχυε το ρόλο της Ελλάδας, η οποία παραμένει η μόνη δύναμη σταθερότητας στα Βαλκάνια.

Σε συγκεκριμένα ζητήματα, όπως είναι το Kυπριακό και το Αιγαίο, δεν θα υπάρξουν διαφοροποιημένες πρωτοβουλίες που θα ενίσχυαν τις δικές μας θέσεις, ούτε με τον Μπους ούτε με τον Γκορ. Επί των ημερών του Κλίντον ίσχυσε αυτό που είπε ο Τσόρτσιλ, ότι "ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις". Οι πρωτοβουλίες του, οι αγάπες και οι εξαγγελίες του αποδείχθηκαν ζημιογόνες για τα εθνικά συμφέροντα και ιδιαίτερα για το Kυπριακό. Επί των ημερών του φτάσαμε στο σημείο να συζητάμε με αμερικάνικη πίεση για συνομοσπονδία στην Κύπρο, δηλαδή, για νομιμοποίηση του "Αττίλα", ενώ από την άλλη ο τουρκικός επεκτατισμός δεν μειώθηκε στο Αιγαίο. Χειρότερο σκηνικό δεν μπορούμε να φανταστούμε με το Μπους».

«Θα είναι πρόεδρος με πατερίτσες»

ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΟΥΛΗΣ, πολιτικός αναλυτής - Επικοινωνιολόγος: «Οι αμερικανικές προεδρικές εκλογές για πρώτη φορά κρίθηκαν ουσιαστικά στο "δικαστικό" πεδίο. Πιθανώς, σε άλλες χώρες η κρίση αυτή θα είχε οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες συγκρούσεις και κλυδωνισμό του πολιτικού συστήματος. Ομως η μακρά παράδοση δημοκρατικών διαδικασιών και η συναίνεση της κοινής γνώμης στο να αποφευχθεί οποιαδήποτε ακραία ενέργεια που θα κλυδωνίσει το σύστημα, είναι βέβαιο πως θα αποφορτίσει τις εντάσεις. Ετσι, ο πρόεδρος που θα επιλέξουν οι εκλέκτορες θα είναι αδιαμφισβήτητος.

Ταυτόχρονα, όμως, όποιος πρόεδρος εκλεγεί (πιθανότατα πλέον ο Μπους), θα είναι πολιτικά σοβαρότατα αποδυναμωμένος. Το οριακό και με ερωτηματικά αποτέλεσμα θα μας οδηγήσει σ' έναν πρόεδρο "με πατερίτσες". Ετσι θ' αναγκαστεί:

- Πρώτον, να σχηματίσει κυβέρνηση ευρείας αποδοχής.

- Δεύτερον, να αναζητήσει συνθέσεις και συγκρίσεις με τα νομοθετικά σώματα "νοθεύοντας" κατ' ανάγκην το προεκλογικό του πρόγραμμα. Αλλωστε, στα νομοθετικά σώματα δεν υπάρχει κυρίαρχο κόμμα (παρά την κάποια υπεροχή των Ρεπουμπλικάνων).

- Τρίτον, θα έχουμε μεταφορά ισχύος από την εκτελεστική στη νομοθετική εξουσία.

Αυτός ο πρόεδρος "με πατερίτσες" θα είναι ακόμη περισσότερο αποδυναμωμένος καθώς ο Μπους (όπως και ο Γκορ) στερείται κύρους, ειδικού βάρους και στοιχειώδους χαρισματικότητας. Για πρώτη φορά, η Αμερική θα έχει πρόεδρο που αναγκαστικά θα λειτουργεί "ομαδικά". Ετσι, δύσκολα θα πάρει πρωτοβουλίες στα εξωτερικά θέματα που δεν θα συγκεντρώνουν την ευρεία συναίνεση της κοινής γνώμης. Αυτό ίσως να οδηγήσει στην ανατροπή συμπεριφορών δίκην ταύρου εν υαλοπωλείω (βλέπε γιουσκοσλαβικό). Με την έννοια αυτή, είναι πιθανό τα πρόσφατα κρούσματα αλαζονείας της μόνης υπερδύναμης να περιοριστούν. Μια τέτοια εξέλιξη θα αποτρέψει ενέργειες αποσταθεροποίησης και άρα είναι ευχάριστη. Δυστυχώς, όμως, το να ελπίσει κάποιος ότι οι Ευρωπαίοι θα εκμεταλλευτούν το κενό αυτό για να διαμορφώσουν μια δική τους, πιο αυτόνομη, διπλωματική και αμυντική πρόταση, φοβούμαι πως ανήκει στη σφαίρα της ουτοπίας».

«H εξουσία δεν βρίσκεται στους Λευκούς Οίκους»

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΤΖΗΣ, πολιτικός αναλυτής: «Είναι μάλλον σίγουρο ότι τίποτα δεν θα μπορεί να είναι πλέον στις ΗΠΑ όπως ήταν πριν. Μια χώρα που οικοδομήθηκε πάνω στη θεοποίηση του συστήματός της και των θεσμών του, η αναπάντεχη (;) κρίση του είναι λογικό να επηρεάσει και την εικόνα των Αμερικανών για τον εαυτό τους και την εικόνα των άλλων γι' αυτούς.

Δεν είναι όμως καθόλου σίγουρο ότι η αποσταθεροποίηση αυτή θα ανατρέψει την εσωτερική της συνοχή ή τη διεθνή της δυναμική. Οχι γιατί η κρίση του πολιτικού της συστήματος δεν θα μειώσει την ευελιξία της διακυβέρνησής της και τη στρατηγική υπεροχή της ηγεμονίας της. Αλλά κυρίως γιατί δεν αποκλείεται να επαναβεβαιώσει την "πρωτοπορία" της μέσα από την υποκατάσταση ενός συστήματος "διοίκησης των ανθρώπων" από ένα σύστημα "διοίκησης των πραγμάτων".

Ο Μαρξ το είχε φανταστεί αυτό ως προοπτική της κομμουνιστικής κοινωνίας. Οι Αμερικανοί ενδέχεται να το ανακαλύψουν ως φαινόμενο της παγκοσμιοποιημένης τοιαύτης. Σε μια τέτοια κοινωνία η εξουσία δεν κατοικοεδρεύει στα γραφεία "Λευκών Οίκων". Βρίσκεται ήδη αλλού».

«Θα συμπορευτούν κατά των κραδασμών»

ΣΤΡΑΤΟΣ ΦΑΝΑΡΑΣ, πολιτικός αναλυτής: «Τα πράγματα δείχνουν ότι θα επικρατήσει μια λογική συμπόρευσης τουλάχιστον στα μείζονα θέματα της διακυβέρνησης, έτσι ώστε ν' απορροφηθούν οι κραδασμοί που δημιούργησε το οριακό εκλογικό αποτέλεσμα. Ο χρόνος θα δείξει αν η συμπόρευση αυτή θα θέσει στο περιθώριο τις όποιες αμφισβητήσεις στο εκλογικό σύστημα και την ίδια την ουσία της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας στις ΗΠΑ».

«Iσως βοηθήσει στο Kυπριακό»

- «Η αλήθεια είναι ότι ο Κλίντον δεν έκανε αυτά που μας υποσχέθηκε, με τον Μπους μπορεί να πάνε καλύτερα τα πράγματα», λέει ο Eλληνοαμερικανός Τομ Μαζαράκης, ταμίας του συλλόγου «Δημοκρατικοί του εξωτερικού», που έχουν παράρτημα στην Ελλάδα και σε άλλες 66 χώρες. Ψήφισε τον Γκορ κι έδωσε σκληρή προεκλογική μάχη για τη στήριξη των Δημοκρατικών. Με ειλικρίνεια, όμως, παραδέχεται ότι αν εκλεγόταν πρόεδρος ο Γκορ, «οι Τούρκοι θα έλεγαν ότι και αυτός είναι σαν τον Κλίντον, θα τον κάνουμε ό,τι θέλουμε». «Με τον Μπους δε ξέρουν ακόμη τι καπνό φουμάρει», τονίζει. «Τώρα που δεν υφίσταται πλέον ο Ψυχρός Πόλεμος, μπορεί ο γιος Μπους ν' αναλάβει να φέρει εις πέρας ό,τι δεν κατάφερε ο πατέρας, επειδή οι εποχές ήταν τότε διαφορετικές. Εάν το ελληνοαμερικανικό λόμπι αυξήσει την πίεσή του, ίσως έχουμε κάποιο αποτέλεσμα, ίσως ο Μπους ασκήσει πίεση στην Τουρκία για λύση του Kυπριακού».

*Πιο πολλοί είναι οι Δημοκρατικοί ή οι Ρεπουμπλικάνοι Eλληνοαμερικανοί;

«Οι Ρεπουμπλικάνοι, μη γελιόμαστε. Οι πατεράδες μας που ήταν άνθρωποι της βιοπάλης ψήφιζαν κυρίως το Δημοκρατικό Κόμμα. Τα παιδιά τους, όμως, έχουν γίνει επιστήμονες, επιχειρηματίες, έχουν ανέβει κοινωνικά. Το Ρεπουμπλικανικό Kόμμα τους εκφράζει περισσότερο».