Δ

εν φοβούνται. Δεν παραδίδονται. Δεν το βάζουν κάτω. Εστω, κι αν ορισμένες φορές μελαγχολούν πάνω από τα συντρίμμια των σπιτιών τους. Εστω κι αν στενοχωριούνται που δεν κοιμούνται στα δωμάτιά τους. Εστω κι αν ορισμένες φορές δακρύζουν. «Εμείς θα ξαναχτίσουμε τα σπίτια μας», το σύνθημά τους. «Δεν τα παρατάμε έτσι απλά».

Παιδιά των Ανω Λιοσίων. Οι νεότεροι πολίτες της πόλης. Εκείνοι που, μεταξύ άλλων, επλήγησαν περισσότερο.

Σκηνές παντού

Λιόσια. Ωρα 12 το μεσημέρι. Οδηγούμε στα στενά δρομάκια. Γύρω σπίτια, με κόκκινους και κίτρινους σταυρούς. Αλλα, ερείπια. Γονατισμένα από το χτύπημα του Εγκέλαδου, την περασμένη Τρίτη. Απομεινάρια μονοώροφων και πολυώροφων κτισμάτων. Πέτρες, γυαλιά, χώματα και σκόνη.

Σκηνές στημένες παντού. Στους υπαίθριους χώρους, σε αυλές σπιτιών, στις πλατείες. Φτάνουμε στην κεντρική πλατεία της περιοχής.

Φωνές παιδικές. Γέλια. Παιδική χαρά, Πλατείας Μουσών. Στη μέση της μικρής γειτονιάς που έχει στηθεί, με τις λευκές σκηνές που μοίρασε ο δήμος. Τα πιο μικρά παιδιά σκαρφαλωμένα στις πολύχρωμες κούνιες, την τραμπάλα, την τσουλήθρα και το γύρω γύρω όλοι. Το έδαφος στρωμένο με χαλίκια. Τα μεγαλύτερα παιδιά στο μικρό γήπεδο μπάσκετ, δίπλα ακριβώς.

Οι γονείς παρακολουθούν το παιχνίδι τους. Κάθονται έξω από τις σκηνές.

Πίνουν καφέ, πορτοκαλάδα και συζητούν γύρω από τα πλαστικά τραπεζάκια που έχουν στήσει. Θέμα των συζητήσεων, ο σεισμός. Κοινή απορία: «Τι κάνουμε τώρα; »

Mαρτυρίες

«Εγώ ήμουν ολομόναχη στο σπίτι. Οι γονείς μου ήταν στη δουλειά. Φοβήθηκα», διηγήθηκε η 11χρονη Τζένη Τζενέλη, για να συνεχίσει: «Μόλις έγινε ο σεισμός έτρεξα προς την πόρτα. Προσπάθησα να την ανοίξω. Να βγω έξω. Ομως, η πόρτα δεν άνοιγε. Μετά μου έπεσαν κάτι γυαλικά στο κεφάλι. Τελικά, τα κατάφερα. Βγήκα στη γειτονιά και άρχισα να τρέχω προς την πλατεία. Να συναντήσω κι άλλους. Να νιώσω ασφάλεια».

«Κι εγώ στο σπίτι βρισκόμουν, μόνη μου. Κι εμένα οι γονείς μου δουλεύουν το μεσημέρι», είπε η 7χρονη Νάνσυ Ζαρκογιάννη, και συμπλήρωσε: «Εκείνη την ώρα πλησίαζα το σύνθετο να πάρω γαριδάκια. Εκεί τα κρύβει η μαμά. Τράβηξα να το ανοίξω και άρχισε να κουνιέται ολόκληρο. Τρόμαξα μην πέσει επάνω μου. Δεν κατάλαβα τι γινόταν. Εβαλα τα κλάματα και ορκίστηκα ότι δεν θα ξαναφάω γαριδάκια».

Κάθε παιδί έχει τη δική του εμπειρία από το σεισμό. Ξεχωριστή. Μοναδική. Ο τρόπος που διηγούνται το τι πέρασαν παραστατικός. Με κινήσεις, γκριμάτσες, σχόλια.

Και με το σχολείο τι γίνεται; ρωτήσαμε. Πότε ξεκινάτε;

«Εχει πάθει μεγάλες ζημιές. Ρωγμές και τέτοια στους τοίχους. Μπορεί να πέσει το ταβάνι πάνω μας αν δεν το φτιάξουν. Γι' αυτό, η δασκάλα είπε στους γονείς μας ότι δεν θα αρχίσουμε τη Δευτέρα, αλλά αργότερα. Οταν είναι έτοιμο», είπε η 11χρονη Δήμητρα Κάρμπα.

Οσο για το πώς αισθάνονται που μένουν στις σκηνές...

«Δεν μου αρέσει. Θέλω το σπίτι μου», είπε ο 8χρονος Νίκος Μάρκος. «Και τώρα ο καιρός χειμωνιάζει. Θα είναι ακόμα χειρότερα. Ηδη, το βράδυ κάνει ψύχρα».

Μαζί του συμφωνεί και η υπόλοιπη παρέα. Μα, όπως και να 'χει το θέμα, το έχουν πάρει απόφαση.

«Εμείς δεν το βάζουμε κάτω. Θα ξαναχτίσουμε μόνοι μας τα σπίτια μας. Ο καθένας το δικό του και όλοι μαζί όλα», είπε η 12χρονη Μαρία Μάρκου.

Μας δίνεται η εντύπωση ότι το θέμα έχει ξανασυζητηθεί. Με τα λόγια της Μαρίας -της αρχηγού της νεοσύστατης συντροφιάς - τα πλήθη ξεσηκώνονται. Τρέχουν και σκαρφαλώνουν πάνω στην τσουλήθρα, αφήνοντάς μας οκλαδόν στα χαλίκια.

«Θα ξαναχτιστούν τα σπίτια στα Λιόσια». Οι φωνές της 11μελούς παρέας ενώνονται. «Εμείς θα τα ξαναχτίσουμε. Για τους γονείς μας, και για μας. Δεν τα παρατάμε».