Δευτέρα 28/09/1998

Η ολοκλήρωση της τραγωδίας της οδού Νιόβης με τον ξαφνικό θάνατο του Ματέι Σορίν ανέδειξε με οδυνηρό τρόπο την κατάσταση καθολικής παράλυσης κι ανικανότητας που βρίσκεται το σύνολο σχεδόν του κρατικού μηχανισμού. Αποδεικνύεται περίτρανα και για τους πλέον αδαείς ότι δεν είναι μόνο η Aστυνομία σε κατάσταση διάλυσης, αλλά κι άλλοι, εξίσου ή και περισσότερο ζωτικοί, τομείς.

Καταστάσεις που μπορεί να διαπιστώνει καθημερινά ο πολίτης σε μικροκλίμακα όταν χρειαστεί να προστρέξει σε οποιαδήποτε δημόσια υπηρεσία, που αποκτούν όμως μια άλλη διάσταση και πολύ πιο σοβαρές συνέπειες όταν έχουν να κάνουν με προβλήματα που ξεπερνούν τη συνήθη ρουτίνα...

Οι ανακρίσεις, οι έρευνες και τα πορίσματα των ειδικών, ίσως ξεδιαλύνουν κάποια στιγμή ποιος ή ποιοι ευθύνονται για το θάνατο του Σορίν. Αυτό που γίνεται όμως ξεκάθαρο από την εξέλιξη της ιστορίας είναι η τραγική έλλειψη υπευθυνότητας. Οι πάντες έκαναν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να φύγει μια ώρα γρηγορότερα από το χώρο ευθύνης τους το...«μπαλάκι» που λεγόταν Σορίν. Η Aστυνομία γιατί είχε τον τρόμο μιας νέας ξεφτίλας, οι υπεύθυνοι των νοσοκομείων γιατί δεν είχαν καμία όρεξη να βρεθούν ξαφνικά μπλεγμένοι, οι εισαγγελείς γιατί δεν ήταν η πρόληψη η δουλειά τους και πάει λέγοντας...

Ολες οι κλασικές πληγές των κρατικών υπηρεσιών συμπυκνώθηκαν στην υπόθεση αυτή, για να έχουμε την τραγική κατάληξη. Από το τι δουλειά έχω εγώ να μπλέκω με τέτοιες ιστορίες μέχρι το δεν είμαστε εμείς υπεύθυνοι, περάστε δίπλα... Από τη συνηθισμένη αδιαφορία μέχρι την πλημμελή άσκηση των καθηκόντων κι από την κλασική τσαπατσουλιά μέχρι τον ατέλειωτο ερασιτεχνισμό... Mια καθημερινή δηλαδή τραγωδία, μεγαλύτερη κι από την υπόθεση Σορίν, που την πληρώνουμε όλοι μας -μακριά από τα πολύφερνα φώτα της δημοσιότητας...- και για την οποία δεν βλέπουμε να υπάρχει καμία λύση. Ή, ακόμα χειρότερα, ούτε καν διάθεση για να δούμε έστω στο μέλλον ένα φως στην άκρη του τούνελ...

ΣΗΦΗΣ ΠΟΛΥΜΙΛΗΣ