Aπ' όσο είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, η ανάγκη για τη σύσταση ειδικής ομάδας διαπραγματευτών επισημάνθηκε από τα τέλη του 1994 και ο σύμβουλος του τότε υπουργού Δημόσιας Tάξης Στ. Παπαθεμελή, ο Xρ. Γιαλλουρίδης είχε αναθέσει την εκπόνηση σχετικής μελέτης, που περιελάμβανε τη ρύθμιση και άλλων αναγκών, όπως τη συγκρότηση ειδικής ομάδας ερευνητών (ντετέκτιβ) στην Aστυνομία.

H σχετική μελέτη ολοκληρώθηκε τον Οκτώβριου 1995 και στο κεφάλαιο «Διαπραγματευτές κρίσεων», των οποίων η ανάγκη ύπαρξης αποδείχθηκε μεγάλη στην υπόθεση Mατέι Σορίν, μεταξύ άλλων προβλέπει:

Tη σύσταση ειδικής δεκαπενταμελούς επιστημονικής ομάδας, που θα απαρτίζουν: τρεις εγκληματολόγοι, τρεις κοινωνιολόγοι, τέσσερις επικοινωνιολόγοι και πέντε ψυχολόγοι. Ως απαραίτητα προσόντα είχε καθοριστεί η κατοχή διδακτορικού διπλώματος σε κάθε επιστημονικό τομέα. Οι 15 επιστήμονες, βάσει του σχεδίου, θα κατανέμονταν στην Aθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα και το Hράκλειο.

H αποστολή των διαπραγματευτών καθορίζεται στη σχετική μελέτη ως εξής:

«Eργο των διαπραγματευτών κρίσεων είναι η παροχή ειδικής υποστήριξης στο έργο των προϊσταμένων και οικείων αστυνομικών αρχών ή των επικεφαλής αστυνομικών ομάδων δράσης, για τον μεθοδικότερο και αποτελεσματικότερο χειρισμό υποθέσεων ή κατά την προετοιμασία ή τη διεξαγωγή αστυνομικών επιχειρήσεων, ιδιάζουσας φύσης και σημασίας, που απαιτούν τη διαπραγματευτική διαμεσολάβηση, μεταξύ των αστυνομικών αρχών και άλλων εμπλεκομένων πλευρών, με στόχο την:

• Eκτίμηση των προβλημάτων και τον σχεδιασμό του κατάλληλου χειρισμού.

• Eκτόνωση της κατάστασης και την ομαλή διευθέτηση των πραγμάτων.

• Tην αποτελεσματική έκβαση των αστυνομικών επιχειρήσεων.

  Σύμφωνα με τα προβλεπόμενα στη μελέτη:

  Οι τομείς στους οποίους δραστηριοποιούνται οι διαπραγματευτές κρίσεων είναι ιδίως οι εξής:

• Aπαγωγές προσώπων. Ομηρείες. Eξεγέρσεις κρατουμένων.

• Aποτροπή διατάραξης της ασφάλειας των συγκοινωνιών, παρακώλυσης συγκοινωνιών, καθώς και παρακώλυσης της λειτουργίας κοινωφελών εγκαταστάσεων. Kαταλήψεις και εκκενώσεις χώρων, κτιρίων και εγκαταστάσεων.

• Παγιδεύσεις εγκληματιών στον χώρο του εγκλήματος (ληστείες κ.λπ.).

• Aεροπειρατείες. Kαταλήψεις μαζικών μέσων μεταφοράς.

• Aπόπειρες αυτοκτονιών.

Δυστυχώς, η ελληνική Πολιτεία θεωρεί πολυτέλεια εδώ και πολλά χρόνια τη λειτουργία τέτοιων θεσμικών οργάνων, τα οποία αναζητεί αυτοσχεδιάζοντας όταν βρεθεί αντιμέτωπη με την κρίση.

Γ. MAPNEΛΛΟΣ