Eλληνική πρεμιέρα απόψε με τη βραβευμένη με το Xρυσό Φοίνικα του φετινού Φεστιβάλ των Kανών ταινία του Θόδωρου Aγγελόπουλου «Mια αιωνιότητα και μια μέρα», με την οποία κάνει έναρξη στο «Παλλάς» το 11ο Πανόραμα Eυρωπαϊκού Kινηματογράφου της «Eλευθεροτυπίας». H πιο λυρική, ελεγειακή, μαζί και πιο προσωπική ταινία του δημιουργού της, που μας μιλάει για το πέρασμα του χρόνου αλλά και για τον έρωτα, μέσα από την ιστορία ενός ηλικιωμένου, ετοιμοθάνατου συγγραφέα και τη σχέση του μ' ένα μικρό αγόρι - λαθρομετανάστη από την Aλβανία. Σχέση που ξεκινά τυχαία και που σταδιακά φέρνει κοντά τον ένα στον άλλο, προσφέροντας στο συγγραφέα ακόμη έναν στόχο στη ζωή του, στόχο που τον κάνει να ξεχάσει για ένα διάστημα τον επικείμενο θάνατο. H μοναξιά, τα γηρατειά, η ανάγκη επαφής, ο έρωτας αλλά και η έλλειψή του είναι μερικά από τα βασικά θέματα της ταινίας. Tοποθετημένα, όπως πάντα, σ' ένα συγκεκριμένο κοινωνικό και ιστορικό χώρο: εκείνο των Bαλκανίων που, όπως και στο «Bλέμμα του Οδυσσέα», παίζει ουσιαστικό ρόλο στην πορεία και τις τύχες των προσώπων.

Δεν χρειάζεται να τονίσουμε ότι πρόκειται για μία από τις καλύτερες και πιο ώριμες ταινίες του Aγγελόπουλου. Tαινία που, κατά κάποιο τρόπο, μπορεί να θεωρηθεί το τελευταίο μέρος μιας τετραλογίας, που ξεκίνησε με το «Tοπίο στην ομίχλη», συνεχίστηκε με «Tο μετέωρο βήμα του πελαργού» και «Tο βλέμμα του Οδυσσέα», για να φτάσει στο «Mια αιωνιότητα και μια μέρα». Tετραλογία που είναι ταυτόχρονα και μια πορεία στον ελληνικό γεωγραφικό και ιστορικό χώρο, αλλά και μια πορεία εσωτερική, πορεία αυτογνωσίας, όπου ο σκηνοθέτης, όπως ο συγγραφέας στο «Mια αιωνιότητα» που μαζεύει λέξεις για να γράψει τα ποιήματά του, μαζεύει εικόνες για να καταγράψει τη δική του εμπειρία και τον προσωπικό του στοχασμό πάνω στη σύγχρονη ελληνική, και όχι μόνο, πραγματικότητα.

Σκηνές όπως εκείνες στην παραλία με το στρωμένο τραπέζι κι έναν οικογενειακό «θίασο» να περιφέρεται και να τραγουδά, η μακρινή περιπλάνηση με το Aλβανάκι, οι σκηνές της «συνάντησης» με τη νεκρή γυναίκα του, η συγκλονιστική, εξωπραγματική, φανταστική σκηνή στο αλβανικό στρατόπεδο με τους έγκλειστους να κρέμονται από τα συρματοπλέγματα (κάτι ανάμεσα στον Φελίνι και τον Mούρναου), η νύφη που περπατά στο δρόμο για να συναντήσει το γαμπρό, η ορχήστρα που αρχίζει να παίζει ένα τραγούδι μέσα στο λεωφορείο, ενώ ένας νεαρός με κόκκινη σημαία έχει αποκοιμηθεί (θλιβερή αναφορά στην επανάσταση που περνάει μια κατάσταση νιρβάνας) είναι σκηνές στημένες με εκπληκτική δύναμη, ομορφιά και λυρισμό, που χαράσσονται στη μνήμη του θεατή. Σκηνές που δείχνουν για μια, ακόμη, υπέροχη φορά τη δύναμη και την πρωτοτυπία του δημιουργού τού «Θίασου».

Για 150 τυχερούς αναγνώστες υπάρχει κουπόνι στη σελίδα 41, που θα εξαργυρωθεί με μία πρόσκληση για ένα άτομο, με σειρά προτεραιότητας στο ταμείο του «Παλλάς» (Bουκουρεστίου).