ΗΠΑ, 1998.

Σκηνοθεσία: Τέρι Γκίλιαμ.

Σενάριο: Τέρι Γκίλιαμ, Τόνι Γκριζόνι, Τοντ Ντέιβις, Αλεξ Κοξ.

Παίζουν: Τζόνι Ντεπ, Μπενίσιο Ντελ Τόρο, Ελεν Μπάρκιν, Κρεγκ Μπίρκο, Κάμερον Ντίαζ, Χάρι Ντιν Στάντον.

Διάρκεια: 118 λεπτά.

Προβολή: Απόλλων, Αττικα, Δαναός, Μαρούσι, Μαργαρίτα, Γλυφάδα, Ζίνα, Ψυρρή.

Το ταξίδι δύο περιθωριακών φίλων στο Λας Βέγκας του 1971 μετατρέπεται σε εφιαλτική κάθοδο σ' ένα διαστρεβλωμένο αμερικανικό όνειρο, σε μια ανατρεπτική, προκλητική για το κατεστημένο, σάτιρα. Tο πνεύμα των Μόντι Πάιθον υπάρχει στην ανατρεπτική αυτή, «εμετική» για ορισμένους, ταινία του Τέρι Γκίλιαμ («Μπραζίλ», «12 πίθηκοι»), που πρωτοείδαμε στο Φεστιβάλ των Κανών. Στην αρχή υπήρχε το επίμαχο, ομώνυμο βιβλίο του Χάντερ Σ. Τόμσον, γύρω από την «κουλτούρα των ναρκωτικών» και γενικότερα τη δεκαετία του '60 και το πνεύμα εκείνο που οδήγησε στο συντηρητισμό της επόμενης δεκαετίας, εκείνης της διακυβέρνησης του Νίξον. Βρισκόμαστε στην Αμερική του 1971.

Ηρωες της ταινίας (και του βιβλίου), ο Ραούλ Ντιουκ, ένας δημοσιογράφος του περιθωρίου (Τζόνι Ντεπ) και ο δικηγόρος του, ο περιβόητος δρ Γκόνζο (Μπενίσιο Ντελ Τόρο), που ξεκινούν για το Λας Βέγκας, μεταφέροντας μαζί τους, σε μια τεράστια βαλίτσα, δεκάδες είδη παραισθησιογόνα και ποτά, σ' αναζήτηση του δικού τους αμερικανικού ονείρου. Στη διάρκεια του ταξιδιού τους θα συναντήσουν διάφορα πρόσωπα και θα έχουν διάφορες περιπέτειες που μας αποκαλύπτουν την εφιαλτική, μαύρη πλευρά αυτού του «ονείρου».

Ο Γκίλιαμ φτιάχνει μιαν απολαυστική, με διαβρωτικό, τρελό χιούμορ, σάτιρα, αντλώντας τόσο από το πνεύμα των κλασικών κωμωδιών «σλάπστικ» όσο κι από εκείνο των Μόντι Πάιθον, των οποίων, ως γνωστόν, υπήρξε ένα από τα σημαντικά μέλη του. Σκηνές όπως εκείνη όπου οι δύο πρωταγωνιστές (απολαυστικοί στους ρόλους ο Ντεπ και ο Ντελ Τόρο) μπλέκουν σ' ένα συνέδριο αστυνομικών της δίωξης ναρκωτικών ή εκείνες της συνάντησής τους με μιαν ανήλικη, μαστουρωμένη κοπέλα, είναι από τις πιο απολαυστικές μιας ταινίας που συχνά χρησιμοποιεί ένα ιδιόμορφο χιούμορ για να προκαλέσει.

Πίσω όμως από το γέλιο υπάρχει η πικρή ματιά πάνω σε μια περίοδο όπου, μπροστά στις αμφισβητήσεις και το απελευθερωτικό πνεύμα της δεκαετίας του '60, το κατεστημένο είχε κιόλας αρχίσει να απλώνει τα επικίνδυνα, πουριτανικά, καταπιεστικά πλοκάμια του. Πλάι στις πράγματι εξαιρετικές ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών, αξίζει ν' αναφέρουμε και τις επεισοδιακές, αλλά πάντα ευπρόσδεκτες εμφανίσεις των Ελεν Μπάρκιν, Γκάρι Μπάζι, Κάμερον Ντίαζ και Χάρι Ντιν Στάντον.

Ολες οι γυναίκες του προέδρου Primary Colors.

ΗΠΑ, 1998.

Σκηνοθεσία: Μάικ Νίκολς.

Σενάριο: Ελέιν Μέι, από μυθιστόρημα του «Ανώνυμου».

Παίζουν: Τζον Τραβόλτα, Εμα Τόμσον, Εντριαν Λέστερ, Μπίλι Μπομπ Θόρντον, Κάθι Μπέιτς, Λάρι Χάγκμαν.

Διάρκεια: 142 λεπτά. Προβολή: Οπερα, Θησείο, Νιρβάνα, Ράδιο Σίτυ, Τροπικάλ, Αρκαδία, Γλυφάδα, Πλανήτης, Αβάνα, Μπομπονιέρα, Αττικόν-Πειρ.

Πολύ καλός ο Τραβόλτα στο ρόλο του υποψήφιου προέδρου, που τα ερωτικά του σκάνδαλα βάζουν σε κίνδυνο την πολιτική του καριέρα. Eνας ιδεαλιστής, νεαρός μαύρος αποφασίζει ν' αφοσιωθεί ολόψυχα στην προεκλογική εκστρατεία για το χρίσμα του προέδρου, ενός προοδευτικού κυβερνήτη μιας μικρής Πολιτείας, που προσφέρει μια καλύτερη για το λαό πολιτική, με επίκεντρο τη μόρφωση, για την οποία παλεύει με δύναμη και ειλικρίνεια.

Στην πορεία όμως της καμπάνιας θ' ανακαλύψει ότι ο υποψήφιος πρόεδρος, παρ' όλο που είναι παντρεμένος, είναι αναμιγμένος σε διάφορα ερωτικά σκάνδαλα (ανάμεσά τους και με την κομμώτρια της συζύγου και με μιαν ανήλικη μαύρη), που οι αντίπαλοί του χρησιμοποιούν για να ανατρέψουν την καμπάνια του. Η ιστορία θυμίζει βέβαια το σκάνδαλο Κλίντον-Λεβίνσκι, μόνο που το βιβλίο, στο οποίο βασίστηκε η ταινία, γράφτηκε το 1996, πριν από τις καταγγελίες της Λεβίνσκι, από ένα συγγραφέα που κρύφτηκε πίσω από το όνομα Ανώνυμος (ορισμένοι λένε ότι αυτός ίσως είναι ο πρώην σύμβουλος του Κλίντον, Τζορτζ Στεφανόπουλος, που είχε συμμετάσχει στην προεκλογική εκστρατεία του προέδρου και γνώριζε από πρώτο χέρι τις απιστίες του).

Χωρίς να προσφέρει εκπλήξεις, η σκηνοθεσία του Νίκολς ακολουθεί σωστά και με επαγγελματικότητα το εξαιρετικό πρέπει να πω σενάριο της σκηνοθέτριας Ελέιν Μέι (παλιάς συνεργάτριας του Νίκολς, όταν οι δυο τους εργάζονταν στο θέατρο), με έξυπνες, ωραία αναπτυγμένες καταστάσεις, με πειστικούς, διανθισμένους με χιούμορ, διαλόγους, που μας αποκαλύπτουν πολλά από τα παρασκήνια της αμερικανικής πολιτικής, σ' ένα παρόμοιο πνεύμα μ' εκείνο όπου κινήθηκε και ο Μπάρι Λέβινσον στην ταινία του «Ο πρόεδρος, ένα ροζ σκάνδαλο κι ένας πόλεμος».

Στα συν της ταινίας η πολύ καλή ερμηνεία του Τζον Τραβόλτα (ρόλο που απέρριψε ο Τομ Χανκς), καθώς κι εκείνες της Εμα Τόμσον (η σύζυγος) και του Εντριαν Λέστερ (ο ιδεαλιστής μαύρος).

Απρόσμενος έρωτας Sliding Doors.

Μεγ. Βρετανία, 1998.

Σκηνοθεσία-σενάριο: Πίτερ Χάουιτ.

Παίζουν: Γκούινεθ Πάλτροου, Τζον Χάνα, Τζιν Τρίπλχορν, Τζον Λιντς, Ζάρα Τέρνερ.

Διάρκεια: 99 λεπτά.

Προβολή: Αττικόν, Village Centre, Καλυψώ, Αίγλη-Γλυφάδα, Μπρόντγουαίη, Πλάζα.

Δύο διαφορετικές εκδοχές της ιστορίας μιας γυναίκας που την απατά ο φίλος της δίνουν αφορμή για μιαν ευχάριστη, ρομαντική κωμωδία. Πολύ καλή η Γκούινεθ Πάλτροου. Yστερα από εμπορικές στην Αμερική επιτυχίες, όπως το «Τέσσερις γάμοι και μια κηδεία» και «Αντρες με τα όλα τους», ο αγγλικός κινηματογράφος συνεχίζει τις προσπάθειές του να κερδίσει την αμερικανική αγορά. Τη φορά αυτή με μια ρομαντική κωμωδία που το θέμα της θυμίζει εκείνο του Κριστόφ Κισλόφσκι στην ταινία του «Κακή τύχη», όπου βλέπαμε τρεις διαφορετικές βερσιόν της ιστορίας ενός άντρα που περίμενε να πάρει το αεροπλάνο.

Στην ταινία του νέου σκηνοθέτη (γνωστού από το ρόλο του στην τηλεοπτική σειρά του BBC «Bread») Πίτερ Χάουιτ έχουμε δύο διαφορετικές εκδοχές της ίδιας ιστορίας. Η ηρωίδα, Χέλεν, χάνει τη δουλειά της κι επιστρέφει στο σπίτι της νωρίς για ν' ανακαλύψει το φίλο της στην αγκαλιά της πρώην φιλενάδας του. Η Χέλεν τον εγκαταλείπει και σύντομα αρχίζει δεσμό με ένα άλλον άντρα. Στη δεύτερη βερσιόν, η Χέλεν καθυστερεί να φτάσει στο διαμέρισμά της και έτσι δεν ανακαλύπτει την απιστία του εραστή κι έτσι για ένα διάστημα η ζωή τους κυλά ήρεμα. Ωσπου η άλλη γυναίκα αποκαλύπτει στη Χέλεν την αλήθεια. Μόνο που η κάθε εκδοχή έχει τις δικές της απρόσμενες λύσεις. Καταλαβαίνει κανείς ότι πίσω από μια τέτια ιστορία υπάρχει το θέμα της τύχης, της μοίρας, αλλά και της επιλογής. Θέμα που ο Κισλόφσκι είχε αναπτύξει με τον καλύτερο τρόπο.

Ο Χάουιτ επέλεξε το δρόμο της ρομαντικής κωμωδίας, γεγονός που αφαιρεί από τη δύναμη του έργου. Εκείνο που παραμένει είναι το εύρημα των δύο εκδοχών, που ο Χάουιτ εκμεταλλεύεται όσο καλύτερα μπορεί, παρουσιάζοντας παράλληλα τις ιστορίες του, χρησιμοποιώντας δύο διαφορετικές κομμώσεις για την ηρωίδα του (μία με μακριά και μια με κοντά μαλλιά) για να βοηθήσει το θεατή να τις ξεχωρίζει και διανθίζοντας το σενάριό του (που έγραψε ο ίδιος) με χιούμορ, στοιχείο που βοηθά στο να ξεπεράσει η ιστορία τις συνηθισμένες σαπουνόπερες που προσφέρει η τηλεόραση.

Το καλύτερο όμως στοιχείο της ταινίας είναι η παρουσία της ελκυστικής Γκούινεθ Πάλτροου, ηθοποιού που έχει τελευταία καταφέρει να επιβληθεί με μια σειρά διαφορετικούς, πάντα ενδιαφέροντες ρόλους («Μεγάλες προσδοκίες», «Εμα», καθώς και το «Ενα τέλειο έγκλημα» που θα δούμε σύντομα).

Γούντι Αλεν, ένας ανήσυχος άνθρωπος Wild Man Blues.

ΗΠΑ, 1997.

Σκηνοθεσία-σενάριο: Μπάρμπαρα Κοπλ.

Παίζουν ο Γούντι Αλεν και η μπάντα του. Προβολή: Αβάνα, Εμπασσυ.

Μια άλλη πλευρά του Γούντι Aλεν μέσα από το πορτρέτο που του φτιάχνει η Κοπλ, με αφορμή την ευρωπαϊκή τουρνέ του κωμικού με την μπάντα του. Tην τουρνέ του Γούντι Αλεν μαζί με την μπάντα του (με την οποία, ως γνωστόν, παίζει κάθε Δευτέρα βράδυ σε κλαμπ της Νέας Υόρκης) σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις παρουσιάζει η γνωστή μας, βραβευμένη με διάφορα Οσκαρ, σκηνοθέτρια γνωστών ντοκιμαντέρ, Μπάρμπαρα Κοπλ («Επαρχία Χάρλαν, ΗΠΑ», «Αμερικανικό όνειρο»).

Τουρνέ που της έδωσε την ευκαιρία να πλησιάσει τον Γούντι και να μας δώσει ένα οικείο, συχνά αποκαλυπτικό, πορτρέτο του κωμικού, σκηνοθέτη, αλλά και μανιώδους κλαρινετίστα. Από τη μια, η Κοπλ παρουσιάζει το μουσικό Γούντι, μαζί με μια μπάντα που ειδικεύεται σε μουσική τζαζ, στο στιλ Νέας Ορλεάνης, σ' ένα ταξίδι που τον πήγε σε 7 διαφορετικές ευρωπαϊκές χώρες και 18 πόλεις, ανάμεσά τους και στο Παρίσι, τη Μαδρίτη, το Λονδίνο, τη Ρώμη και τη Βενετία - στην τελευταία για να προσφέρει τις εισπράξεις της συναυλίας του για την αναστήλωση του καταστρεμμένου από πυρκαγιά παραοδιακού Θεάτρου Φενίτσε.

Από την άλλη, η σκηνοθέτρια μας παρουσιάζει τον Γούντι στις πιο προσωπικές στιγμές του: με τη νέα του σύζυγο Σουν Γιν (θετή κόρη τής Μία Φάροου, που η σχέση τους είχε προκαλέσει «σκάνδαλο»), στις ρομαντικές στιγμές τους, αλλά και στην αντιμετώπιση των μίντια, σκηνές συχνά διανθισμένες με χιούμορ (το γνωστό, ιδιόμορφο χιούμορ του κωμικού).

Πέρα όμως από το χιούμορ και το με αγάπη δοσμένο πορτρέτο του, ο θεατής έχει την ευκαιρία να απολαύσει τον Γούντι στη δεύτερη «αγάπη» του, τη μουσική, μουσική που της δίνεται με αληθινό πάθος - φτάνει να τον δείτε να παίζει το κλαρινέτο για να καταλάβετε.

Γκοντζίλα Godzilla.

ΗΠΑ, 1998.

Σκηνοθεσία: Ρόλαντ Εμεριχ.

Σενάριο: Ντιν Ντέβλιν, Ρόλαντ Εμεριχ.

Παίζουν: Μάθιου Μπρόντερικ, Ζαν Ρενό, Μαρία Πιτίλο, Κέβιν Νταν, Μάικλ Λέρνερ, Αραμπέλα Φιλντ.

Διάρκεια: 138 λεπτά.

Προβολή: Xειμερινοί: Αστορ, Γαλαξίας, Αθηνά, Αστέρια, Μετάλλιον, Διάνα, Agora, Village Centre, Cine Cit y1, Cinerama, Αλεξάνδρα-Καλλ., Ατταλος, Αννα Ντορ, Οσκαρ, 3 Αστέρια, Μετροπόλιταν, Χάι Λάιφ, Αθηνά-Αγ. Ανάργυροι, Ανταμς, Φοίβος - Θερινοί: Αθηναία, Σινέ Παρί, Φιλοθέη, Αμαρυλλίς, Χλόη, Αλίκη, Αττικόν Αλσος, Λάουρα, Ανεσις-Πειρ.

Ενα γιαπωνέζικο Τέρας επιστρέφει με τη χολιγουντιανή μορφή τού μπλοκ- μπάστερ. Kάποτε, ήταν ο γιαπωνέζικος Γκοντζίλας (είδος τεράστιας σαύρας) σε μια σειρά ταινίες «κιτς», με αφελή σενάρια, γυρισμένες με λίγα χρήματα που συχνά έδειχναν τις ατέλειες των ειδικών εφέ, ταινίες που όμως είχαν δημιουργήσει ένα κοινό πιστών, γι' αυτό και η για ένα μεγάλο διάστημα επιτυχία τους. Ο απόγονος αυτός του Κινγκ Κονγκ επανεμφανίζεται σήμερα σε μια υπερπαραγωγή, με άλλα λόγια ένα μπλοκ-μπάστερ, γυρισμένο από ένα δεξιοτέχνη σκηνοθέτη, τον Ρόλαντ Εμεριχ.

Η ιστορία ξεκινά μ' ένα γιαπωνέζικο τάνκερ που βυθίζεται μυστηριωδώς στον Ειρηνικό Ωκεανό, που ακολουθείται από την εμφάνιση τεράστιων πατημασιών στον Παναμά. Για να τις ερευνήσει καλείται ο Νίκος Τατόπουλος (να που μια φορά Ελληνας γίνεται ήρωας σε χολιγουντιανή ταινία), ειδικός στην επίδραση της ραδιενέργειας στα ζώα και ιδιαίτερα τα σκουλήκια (μελετά τη μετάλλαξη των σκουληκιών μετά την καταστροφή στο Τσερνομπίλ). Βέβαια, οι έρευνες θα οδηγήσουν στον Γκοντζίλα, που αρχικά ο στρατός προσπαθεί να αποκρύψει.

Ο Γκοντζίλα όμως κάνει την εμφάνισή του στη Νέα Υόρκη, προκαλώντας τεράστιες καταστροφές και θανάτους. Κι αρχίζει ένα θανάσιμο κυνηγητό, στο οποίο μπλέκονται ο Τατόπουλος, μια φιλόδοξη ρεπόρτερ, ένας παράτολμος κάμεραμαν της τηλεόρασης κι ένας μυστικός πράκτορας των Γάλλων. Ο Εμεριχ κατάλαβε από την αρχή ότι ο σταρ της υπόθεσης είναι ο Γκοντζίλα και πρέπει να πω ότι, μετά τα αποτελέσματα του Σπίλμπεργκ με τους δεινόσαυρους, οι υπεύθυνοι των ειδικών εφέ έφτιαξαν και κίνησαν την τεράστια σαύρα τους με εκπληκτική δεξιοτεχνία. Καταφέρνοντας, με τρόπο έντεχνο, στο πρώτο μέρος, να δημιουργήσει το σασπένς μέσα από την αναμονή του θεατή για το Τέρας που κάπως αργεί να εμφανιστεί. Κι όταν αυτό εμφανίζεται αρχίζει η πραγματική διασκέδαση - αυτήν ακριβώς που επιδιώκει ο απλός θεατής.

Αντλώντας από το «Τζουράσικ Παρκ», το «Αλιεν» (οι σκηνές της γέννησης των νέων τεράτων) και άλλες ταινίες του είδους, και χρησιμοποιώντας κάθε γνωστό κλισέ, ο Εμεριχ φτιάχνει μια ταινία φτιαγμένη ειδικά για να ικανοποιήσει τους θεατές που ψάχνουν για την εντυπωσιακή περιπέτεια, εξασφαλίζοντας σημαντική, όπως ήδη έδειξαν τα αποτελέσματα, θέση στο μποξ-όφις.

Το ότι η ταινία, σε Αθήνα-Πειραιά, προβάλλεται σε 29 αίθουσες σην Αθήνα είναι ενδεικτικό των προσδοκιών και των εδώ διανομέων.

ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ

ΑΜΥ.

Αυστραλία, 1998.

Σκηνοθεσία: Νάντια Τας.

Σενάριο: Ντέιβιντ Πάρκερ. Παίζουν: Ρέιτσελ Γκρίφιθς, Μπεν Μέντελσον, Νικ Μπάρκερ, Αλάνα Ντε Ρόμα. Διάρκεια: 104 λεπτά. Προβολή: Ααβόρα, Ιλιον.

Η ιστορία της Amy, ενός οχτάχρονου κοριτσιού που το σοκ του βίαιου θανάτου του πατέρα της, αστέρα της ροκ, την έχει μετατρέψει σ' ένα μουγκό κοριτσάκι, ώσπου ένας νεαρός γείτονας τραγουδιστής ανακαλύπτει ότι αν και δεν μιλά, η Am yμπορεί να συνεννοηθεί τραγουδιστά, πράγμα που ούτε η ίδια η μητέρα της το γνώριζε. Οι υπηρεσίες όμως της Κοινωνικής Πρόνοιας πιστεύουν ότι η μητέρα της Amy δεν είναι κατάλληλη για την ανατροφή του παιδιού της και προσπαθούν να της πάρουν την Amy...

Εύκολη, μελοδραματική ταινία, με πολλές αδυναμίες στο σενάριο, αλλά και στη σκηνοθεσία - που περιορίζεται σε μιαν απλή περιγραφή, με τυποποιημένες καταστάσεις.

ΓΚΡIΖ (Grease).

ΗΠΑ, 1978.

Σκηνοθεσία: Ράνταλ Κλάιζερ. Σενάριο: Μπροντ Γούνταρντ.

Παίζουν: Τζον Τραβόλτα, Ολίβια Νιούτον-Τζον, Στόκαρντ Τσάνινγκ, Ιβ Αρντεν.

Διάρκεια: 110 λεπτά.

Προβολή: Αελλώ, Αθήναιον, Ετουάλ, Κηφισιά, Νανά.

Με ανανεωμένα χρώματα και ψηφιακό ήχο παρουσιάζεται η επανέκδοση του μιούζικαλ του 1978, που στάθηκε απαρχή της επανεμφάνισης του μιούζικαλ, έστω και με διαφορετική μορφή, χωρίς την αίγλη και την ομορφιά του κλασικού μιούζικαλ.

Με αφορμή τον έρωτα ενός γυμνασιόπαιδου (ένας νεαρός, ελκυστικός Τραβόλτα) για μιαν Aυστραλέζα συμμαθήτριά του (Ολίβια Νιούτον-Τζον) και τις παρεξηγήσεις που δημιουργούνται πριν από το αναμενόμενο «χάπι-εντινγκ», ο Κλάιζερ στήνει μια ταινία αφιερωμένη στο ροκ-εν-ρολ με ωραία τραγούδια και γεμάτα ρυθμό μουσικοχορευτικά. Που η νεότερη γενιά μπορεί τώρα να απολαύσει στη μεγάλη οθόνη.