Τετάρτη 16/09/1998

Η δεκαετία του '60 διατηρεί ακόμα μια περίεργη γοητεία. Κι όχι άδικα. Ηταν μια εποχή με πολύ πάθος, πολλές ιδέες, με μπόλικη επαναστατική διάθεση σε όλα τα επίπεδα. Ηταν μια εποχή που γέννησε κινήματα, που δημιούργησε πολλά είδωλα, που έφερε έναν άνεμο δημιουργίας ιδιαίτερα στο χώρο της τέχνης και του πολιτισμού. Από τη δημιουργική αυτή δεκαετία έμεινε μεν η γεύση νοσταλγίας, αλλά πολύ λίγα πράγματα και πρόσωπα επιβίωσαν. Μπορεί κάποιοι ν' άφησαν τη σφραγίδα τους, μπορεί να επηρέασαν καθοριστικά τις επόμενες γενιές, αλλά δεν κατάφεραν να αντέξουν στο προσκήνιο μέχρι σήμερα.

– Αυτό -μεταξύ άλλων- είναι που κάνει τη διαφορά με τους Ρόλινγκ Στόοουνς. Υπάρχουν κι άλλοι μουσικοί από τη δεκαετία του '60 που «αντέχουν» ακόμα. Ομως κανείς - και ιδιαίτερα κανένα συγκρότημα - δεν κατάφερε να βρίσκεται συνεχώς στην κορυφή για 35 και πλέον χρόνια... Χώρες και ιδεολογίες κατέρρευσαν, πολιτικοί εξαφανίστηκαν, κόμματα διαλύθηκαν, κινήματα χάθηκαν, όμως τα γεροντοφρικιά του ροκ είναι εδώ... και μπορούν να συγκεντρώνουν σε κάθε τους εμφάνιση δεκάδες χιλιάδες, μπορούν ακόμα να δημιουργούν, μπορούν να έχουν φανατικούς «οπαδούς» κάθε ηλικίας...

–Κατάφεραν αυτοί οι «μαραμένοι» 50άρηδες να μην έχουν ηλικία, να κατακτούν και να παθιάζουν το κοινό τους σε κάθε γωνιά του πλανήτη... Αλλά ίσως το μεγαλύτερο κατόρθωμά τους είναι ότι κατάφεραν να είναι μαζί για τόσες δεκαετίες, κατάφεραν ν' αντέξουν στις προκλήσεις, τους ανταγωνισμούς, τα βεντετιλίκια και να μη διαλυθούν. Ισως και γι' αυτό μόνο τους ανήκει ο τίτλος του καλύτερου συγκροτήματος του πλανήτη. Κι είναι ίσως τυχερή η γενιά μας που κατάφερε να συνυπάρξει με τη μουσική τους για τόσο πολύ καιρό, αν και -είναι αλήθεια- δεν ταυτίστηκε πάντοτε μαζί της...

ΣΗΦΗΣ ΠΟΛΥΜΙΛΗΣ