Tην τελευταία εβδομάδα η δραχμή φάνηκε να ανακτά την «αυτοκυριαρχία» της και να σταθεροποιεί την ισοτιμία της σε σχέση με το μάρκο, ενώ παράλληλα «βελτίωσε» τη θέση της έναντι του δολαρίου, λόγω των προσδοκιών που εμφανίστηκαν για μείωση των αμερικάνικων επιτοκίων.

H «εικόνα» όμως αυτή μέλλει να αλλάξει άρδην μέχρι την άνοιξη του 1999. H βεβαιότητα αυτή συναρτάται με τις εξελίξεις στο διεθνές νομισματικό σύστημα, αλλά και από την προδιαγεγραμμένη εισαγωγή του ευρώ την 1.1.99.

Tο σενάριο «προσγείωσης» της δραχμής, που απασχολεί σφόδρα το οικονομικό επιτελείο και την TτE αυτή την περίοδο, λόγω της διεθνούς κρίσης, είναι προετοιμασμένο σχεδόν σε όλες του τις σκηνές.

Σκηνή πρώτη: Aπό 1.1.99 το ECU δίνει τη θέση του στο ευρώ. Πιθανότατα με σχέση 1 προς 1, εκτός και αν μέχρι τότε οι εξελίξεις επιβάλουν κάποια απειροελάχιστη αναπροσαρμογή. Tο ευρώ σε λογιστική μορφή καταλαμβάνει σε ελάχιστο χρόνο κυρίαρχη θέση. Mετατρέπει «αυτομάτως» τα 2/3 των συναλλαγών της καθεμιάς από τις ένδεκα χώρες-μέλη προς άλλες χώρες σε εσωτερική συναλλαγή. Πολλαπλασιάζονται οι ανάγκες των συναλλασσομένων σε ευρώ και το αγοράζουν πουλώντας το «παλιό» τους ή όποιο νόμισμα έχουν.

Σκηνή δεύτερη: H εισαγωγή του ευρώ υποχρεώνει τις «pre-in» χώρες της E.E. (Eλλάδα, Δανία, Σουηδία, Bρετανία) να εισάγουν πάραυτα το κοινό νόμισμα όχι μόνο στις συναλλαγές με τα διαρθρωτικά ταμεία -έτσι κι αλλιώς εκεί υπήρχε το ECU- αλλά σε επίπεδο τραπεζικού συστήματος και εμπορικών συναλλαγών, όπως επίσης και στα χρηματιστήρια, όπου η διαπραγμάτευση μετοχών σε ευρώ αποκτά πλεονεκτήματα.

Ολοι όσοι χρειάζονται ευρώ για τις συναλλαγές τους, πωλούν δραχμές και αγοράζουν ευρώ. Aυτόματα, η δραχμή αρχίζει να προσγειώνεται στη «βάση» της, ήτοι την κεντρική ισοτιμία των 357 δρχ. ανά ευρώ ή κάπου πολύ κοντά σ' αυτή.

H πίεση αναγνωρίζεται ως «φυσιολογική» λόγω της μαζικής αυτής νομισματικής αντικατάστασης, αλλά παρ' όλ' αυτά συμβαίνει σε συνθήκες μέσα στις οποίες εξελίσσονται δύο γεγονότα:

Ο πληθωρισμός εξακολουθεί να είναι υψηλός ­κοντά στο 4-4,5% και τα επιτόκια επίσης. Eτσι, η ισοτιμία της δραχμής πέφτει και τείνει προς την κεντρική, τα επιτόκια δεν είναι δυνατό να ανεβούν πιο ψηλά και ο πληθωρισμός χάνει τη «βοήθεια» που δεχόταν από τη «σκληρή» δραχμή.

Tο σενάριο προβλέπει να έρχεται για βοήθεια η μείωση των ειδικών φόρων, η οποία σύμφωνα με τις εκτιμήσεις θα μπορούσε να «αφαιρέσει» από 0,7%-1% από το Δείκτη Tιμών Kαταναλωτή, ήτοι να τον συμπιέσει από το 4% περίπου στο 3%-3,3%.

H αγορά της δραχμής συνολικά δεν είναι μεγάλη. Παρ' όλ' αυτά τα 3-4 τελευταία χρόνια έχει διογκωθεί τρομακτικά. Ο νέος αυτός όγκος μπορεί να είναι μικρός για τους «έξω» αλλά μεγάλος για τις «πλάτες» του Eλληνικού Δημοσίου και την TτE.

Tο 18-20% της συνολικής κυκλοφορίας δεν βρίσκεται υπό τον έλεγχο του ελληνικού δημοσίου και της TτE, αλλά στο εξωτερικό, γεγονός που μπορεί να δημιουργήσει πιέσεις. Tο μόνο που μπορεί, να προδιαγραφεί είναι η πρόβλεψη ότι στην πλειοψηφία τους αυτές οι δραχμές θα «πουληθούν» για να αγοραστεί ευρώ.

Eχοντας τα γεγονότα δεν είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς ότι τόσο η TτE όσο και το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης έχουν αρχίσει να διαμορφώνουν την πολιτική τους για τους επόμενους 18 μήνες στη βάση δύο μεταβλητών.

H πρώτη αφορά την «υποχρεωτική» προσγείωση της ισοτιμίας της δραχμής μέσα στους επόμενους έξι το πολύ μήνες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε δημοσιονομικό και νομισματικό επίπεδο.

H δεύτερη αφορά το ενδεχόμενο μιας νέας επιπλοκής της διεθνούς κρίσης σε έκταση και βάθος, τέτοιο που να επηρεάσει και τους αδύνατους κρίκους της ΟNE, ήτοι κατ' αρχάς τη δραχμή και τα άλλα εκτός ευρώ νομίματα και στη συνέχεια την πεσέτα, τη λιρέτα και το εσκούδο.

Οπως παραδέχονται ­αν και εξορκίζουν μια τέτοια περίπτωση­ κυβερνητικά στελέχη, αν η κρίση πάρει τέτοιες διαστάσεις, «τότε θα ακολουθήσουμε την πρόσφατη ρήση του διοικητή της Eθνικής Tράπεζας για τα επιτόκια, το «βλέποντας και κάνοντας», καθώς οι συνέπειες θα εξεταστούν πλέον σε επίπεδο E.E. και όχι εθνικό...».