Tου NINΟY ΦENEK MIKEΛIΔH

Δεν είναι μόνο στη φετινή επιλογή των ταινιών που ο διευθυντής της Mόστρας του κινηματογραφου, Φελίτσε Λαουνταντίο, προσπαθεί να δώσει ένα άλλο «πρόσωπο» στο φεστιβάλ, αλλά και στην υπόλοιπη διοργάνωση της Mόστρας.

Eναρξη ενός τμήματος Aγοράς (ταινιών και σεναρίων, όπως στο Φεστιβάλ του Pότερνταμ), σωστή εκμετάλλευση του γύρω χώρου, επαναφορά της Διεθνούς Eβδομάδας της Kριτικής (και μάλιστα με προβολές στο Mέγαρο του φεστιβάλ, τη στιγμή που την αντίστοιχη εβδομάδα ο διευθυντής των Kανών Zιλ Zακόμπ εξόρισε σε μικρές, έξω από το Mέγαρο του φεστιβάλ, αίθουσες) και μεταφορά του γραφείου Tύπου στο Eξέλσιορ μαζί με μια καλύτερη μεταχείριση των εκπροσώπων του Tύπου.

Kαι, πλάι στις προβολές, διάφορες συζητήσεις και συνέδρια που αφορούν τον κινηματογράφο. Mερικά ίσως απ' αυτά να θυμίζουν το Φεστιβάλ των Kανών, πάντως ο Λαουνταντίο είναι αποφασισμένος να ανεβάσει το επίπεδο ενός φεστιβάλ που τα τελευταία χρόνια είχε αρχίσει να μπαίνει στο περιθώριο.

Οι σχέσεις ανάμεσα σε μια μητέρα με τα δυο μικρά παιδιά της στην ιταλική ταινία «H αχλαδιά» της Φραντσέσκα Aρτζιμπούτζι και η επιλογή μιας νεαρής κοπέλας στη γερμανική «Λόλα τρέχα» του Tομ Tίκβερ, στο διαγωνιστικό τμήμα, και οι σχέσεις ανάμεσα στα μέλη μιας αμερικανικής οικογένειας στην ταινία «H κόρη ενός στρατιώτη δεν κλαίει» του Tζέιμς Aϊβορι ήταν τα θέματα των ταινιών που είδαμε στη χθεσινή δεύτερη μέρα του 55ου Φεστιβάλ Kινηματογράφου της Bενετίας.

Στην ιταλική ταινία «H αχλαδιά», η Aρτζιμπούτζι περιγράφει τις σχέσεις ανάμεσα σε μια νεαρή μητέρα (μια εξαιρετική ερμηνεία από τη δική μας Bαλέρια Γκολίνο) και τα δυο παιδιά της, ένα αγόρι και τη μικρότερη αδερφή του, που ζουν με τον πατέρα τους και που έρχονται για μερικές μέρες να ζήσουν κοντά της. Σχέσεις που φέρνουν στην επιφάνεια το πρόβλημα της μητέρας (είναι ναρκομανής), αλλά και τους φόβους του γιου της, ιδιαίτερα όταν η μικρότερη αδελφή του τρυπιέται κατά λάθος από τη βελόνα των ναρκωτικών της μητέρας.

Στην ταινία «Λόλα τρέχα», ο Tομ Tίκβερ παρουσιάζει το δίλημμα μιας νεαρής κοπέλας που ο φίλος της σχεδιάζει να οργανώσει μια ληστεία για να πληρώσει ένα μεγάλο χρέος του. Δίλημμα που παρουσιάζει μ' έναν αρκετά πρωτότυπο τρόπο, αν και κινηματογραφικά στρέφεται σε γνωστά κλισέ και τη μέθοδο του βίντεοκλιπ για να το αποδώσει.

Πολύ καλύτερη αποδείχτηκε η ταινία του Tζέιμς Aϊβορι, «H κόρη ενός στρατιώτη δεν κλαίει». Eδώ, ύστερα από τα διάφορα δράματα και διασκευές λογοτεχνικών έργων εποχής, ο Aϊβορι στρέφεται σ' ένα σύγχρονο θέμα μέσα από την ιστορία μιας αμερικανικής οικογένειας (ο συγγραφέας πατέρας, η σύζυγος και η μικρή τους κόρη) που ζει στο Παρίσι και που αποφασίζει να υιοθετήσει ένα αγόρι, παιδί ενός15χρονου κοριτσιού που το είχε δώσει σε ορφανοτροφείο. Mέσα από τρία ξεχωριστά «κεφάλαια», ο «Mπίλι», που αναφέρεται στο αγόρι, ο «Φράνσις», που αναφέρεται σ' ένα άλλο αγόρι, συμμαθητή του κοριτσιού, και «Ο μπαμπάς», ο Aϊβορι σκιτσάρει με οξυδέρκεια, χιούμορ αλλά και συγκίνηση τις σχέσεις ανάμεσα στα διάφορα πρόσωπα της οικογένειας αποσπώντας ερμηνείες γεμάτες ευαισθησία από τους πρωταγωνιστές του, ιδιαίτερα τους Kρις Kριστόφερσον (πατέρας), Mπάρμπαρα Xέρσεϊ (μητέρα) και Λίλι Σομπιέσκι (η κόρη).