Του ΔΗΜ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ

Οταν λέγαμε ότι κάθε πολυάριθμη αποστολή (όπως η ελληνική δηλαδή) κρύβει σίγουρα κάποια μεγάλη έκπληξη, δεν είχαμε ακριβώς αυτή στο μυαλό μας... Η Μιρέλα Τζελίλη-Μανιάνι (χάριν συντομίας, το δεύτερο τείνει να εξαφανιστεί) μπορεί να μην έχει προβληθεί όσο πρέπει ίσως, αλλά ήταν πάντα μέσα στις -κρυφές- ελπίδες μας για κάτι καλό. Χθες ήταν η δεύτερη φορά που δικαιολόγησε τις προσδοκίες και τα πράγματα δείχνουν πολύ καλύτερα. Το 65, 14 που σημείωσε στον προκριματικό του ακοντισμού μπορεί να είναι ατομικό της ρεκόρ, αλλά δεν είναι η «οροφή» των δυνατοτήτων της. Αλίμονο! Η πρωταθλήτριά μας ήρθε στη Βουδαπέστη με 63, 60 (επίσης ατομικό ρεκόρ), αλλά, για όσους παρακολούθησαν απο κοντά την προετοιμασία της και μάθαιναν νέα για τις επιδόσεις της εκεί, ήταν σαφές ότι η καλή βολή ήταν απλά θέμα χρόνου. Οταν ρίχνεις 67-68 μέτρα στην προπόνηση μπορεί να μη σημαίνει ότι, ντε και καλά, θα ρίξεις το ίδιο και σε επίσημο αγώνα (εκεί τα πράγματα δυσκολεύουν), σημαίνει όμως ότι μπορείς να το κάνεις. Το αν θα γίνει τελικά είναι θέμα σωστού προγραμματισμού, ημέρας και καλής ψυχολογίας. Στην περίπτωση της Μιρέλας φαίνεται πως το «κοκτέιλ» φτιάχθηκε σωστά, αυτή τη φορά...

H BΟΛH

Αυτό έγινε φανερό από τη στιγμή που πάτησε το πόδι της στο «Νεπ Στάντιον». Στην προθέρμανση έριχνε 66 μ. και έδειχνε σε εξαιρετική κατάσταση. Οταν άρχισε ο αγώνας η πρώτη βολή καρφώθηκε στα 60.53, μόλις 47 εκατοστά μακριά απο το όριο πρόκρισης (61 μ.). Θα περνούσε ούτως ή άλλως στον τελικό (όπως αποδείχθηκε αργότερα), αλλά η ίδια ήθελε περισσότερα. Η δεύτερη βολή ήταν η αποκάλυψη του μεγάλου ταλέντου της. Εύκολα και άνετα το ακόντιο έφθασε στα 65, 14 και η Μιρέλα πέρασε στον τελικό με τη δεύτερη καλύτερη επίδοση των προκριματικών, πίσω από τη Στέφι Νέριους (66, 04) και μπροστά από μεγάλα ονόματα, όπως η Νταμάσκε, η Σικολένκο, η Χάτεσταντ και η Τιλέα. Μπορεί αυτό να μη σημαίνει και πολλά πράγματα, αφού οι περισσότερες από τις «μεγάλες» έριξαν απλά μια βολή και μετά πήγαν να ξεκουραστούν. Εχει σημασία όμως το γεγονός πως η πρωταθλήτριά μας δεν έμεινε ευχαριστημένη ούτε από τη δεύτερη βολή της! Γιατί στην πρώτη πραγματικά θορυβήθηκε... «Ηθελα να ξεμπερδεύω με την πρώτη και, όταν είδα πώς έριξα, δεν μου άρεσε καθόλου. Η δεύτερη πραγματικά δεν περίμενα να πάει τόσο μακριά. Μάλιστα δεν έριξα όπως ήθελα τεχνικά, πήγα λίγο στραβά στο τέλος και έμεινα έκπληκτη που βγήκε αυτή η βολή. Αλλά, τελικά, ήταν πολύ εύκολο...» Η Μιρέλα πραγματικά το χάρηκε αυτό που έγινε χθες. Και ακόμα περισσότερο την ικανοποίησε η αντίδραση του κόσμου. Με το που ανέβηκε στην εξέδρα, περικυκλώθηκε απο Ούγγρους φιλάθλους για αυτόγραφα (βλέπετε οι άνθρωποι ξέρουν τι σημαίνει στίβος), ενώ τα συγχαρητήρια έπεφταν «βροχή». Τι μένει τώρα; Ασφαλώς η πολύ μεγάλη προσπάθεια του τελικού. Πέρυσι στο «Αθήνα '97» η Μιρέλα προκρίθηκε στη δωδεκάδα με ατομικό ρεκόρ (63, 50), αλλά στη συνέχεια σχετικοί και άσχετοι (κυρίως) έπεσαν επάνω της φορτώνοντάς τη με άγχος. Με μόλις ένα χρόνο παρουσίας στον ελληνικό αθλητισμό κλήθηκε να κάνει το θαύμα απέναντι σε αθλήτριες με φοβερή εμπειρία. Το αποτέλεσμα ήταν στον τελικό να τρέμουν τα πόδια της και να πάρει την 11η θέση.

XAMΟΓEΛA

Χθες όμως έμοιαζε τελείως διαφορετική από την περσινή Μιρέλα. Με το χαμόγελο στα χείλη, δεν ήθελε να πει τίποτα για τον τελικό, πέρα από το ότι δεν θ' αφήσει ούτε το άγχος να τη νικήσει. Γι' αυτό υποσχέθηκε (σ' έναν κοινό τους φίλο) να μιλήσει ελάχιστα -τηλεφωνικά- στο σύζυγό της, τον αρσιβαρίστα μας Γιώργο Τζελίλη, που συνηθίζει ν' αγχώνεται περισσότερο από αυτή πριν τον αγώνα. Αυτό που μένει να δούμε τώρα είναι αν το 22χρονο κορίτσι από το Δυρράχιο, που ήρθε πριν από δύο χρόνια στην Ελλάδα... λόγω έρωτα και με τη σφραγίδα του μεγαλου ταλέντου, θα κάνει σήμερα το απόγευμα την έκπληξη. Και -ακόμα- αν 16 χρόνια μετά το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Aθήνας ο Βασίλης Κοκόλης θα καταφέρει, μετά την Αννα Βερούλη, ν' ανεβάσει μια ακόμα αθλήτρια στο βάθρο. Εστω και εξ αποστάσεως (έμεινε στην Αθήνα), έστω και όχι στο πρώτο σκαλί.