Και δεν σκέφτεται, ίσως, πως την ίδια στιγμή το γεγονός ότι ένας υπουργός, μέσα στο κατακαλόκαιρο και ενώ κάνει διακοπές, όχι μόνον επενέβη υπέρ της παραχώρησης του ρωμαϊκού ωδείου για μία εκδήλωση, η οποία βρίσκεται μέχρι στιγμής στα σκαριά (το επιβεβαίωσε προχθές σε τηλεοπτικό κανάλι και εκπρόσωπος της εταιρείας «Κάλβιν Κλάιν Τζινς», όταν δήλωνε ότι το πολιτιστικό πλαίσιο της εκδήλωσης είναι υπό διαμόρφωση), αλλά και επανήλθε τρεις συνεχείς ημέρες στο θέμα, είναι η καλύτερη διαφήμιση. Αντίθετα μάλιστα, ο υπουργός εκφράζει τη θλίψη του, γιατί «διάφοροι διαμορφωτές της κοινής γνώμης ή άνθρωποι που εργάζονται σε διάφορες μορφές σύγχρονης τέχνης ασχολήθηκαν με τον Κάλβιν Κλάιν πολύ περισσότερο από ό,τι με την Πολιτιστική Ολυμπιάδα, τα Εκπαιδευτικά Πολιτιστικά Δίκτυα του ΥΠΠΟ, τα νέα ή ανακαινισμένα Μουσεία της Λέρου, της Αστυπάλαιας, της Δράμας κ.ο.κ.». Πράγματι, με την Πολιτιστική Ολυμπιάδα για παράδειγμα, δεν έχουν ασχοληθεί με την ίδια ζέση όλοι, αλλά μάλλον δεν θα μπορούσε να τους κατηγορήσει κανείς, αφού ο σχεδιασμός της είναι ίσως πιο πρωτόλειος και από το σχεδιασμό των επιμέρους πολιτιστικών εκδηλώσεων που θα συνοδεύσουν τα «Κάλβιν Κλάιν Τζινς» στο Ηρώδειο.

Να και κάτι που δεν σχολιάζει ο υπουργός: την έλλειψη σαφούς ενημέρωσης για το πολιτιστικό πλαίσιο, αλλά και το χρόνο της εκδήλωσης. Κι εκείνος, άλλωστε, ενέκρινε ουσιαστικά την αρχική ιδέα της πρότασης. Αυτήν γνωρίζουμε κι εμείς. Αλλά ο υπουργός είναι -φαίνεται- σίγουρος για την υψηλή ποιότητα της εκδήλωσης. Τόσο σίγουρος μάλιστα, ώστε τονίζοντας πως «ένα μνημείο μπορεί να υποδεχθεί πολλές μορφές τέχνης εφ' όσον αυτή εκδηλώνεται σε ένα επαρκές ποιοτικό επίπεδο και με διάθεση σεβασμού στο χώρο», να παραλληλίζει την τωρινή αντίδραση όσων δεν συμφωνούν με τη φιλοξενία του Κλάιν στο Ηρώδειο με την αντίδραση ορισμένων, κατά το παρελθόν, «στην ιδέα παρουσίασης στο Ηρώδειο σύγχρονης όπερας ή εμφάνισης νεανικών χορευτικών συγκροτημάτων ή γνωστών λαϊκών τραγουδιστών». Κι ακόμη στην αντίδραση έναντι «νεωτεριστικών παρουσιάσεων του Αριστοφάνη...». Ούτε λίγο ούτε πολύ, όποιος αντιδρά δηλαδή, τώρα είναι μικρονοϊκός και τόσο οπισθοδρομικός όσο κι εκείνοι που γιουχάρανε κάποτε τον Κουν! Μάλιστα. Γιατί όλοι αυτοί «απλώς δεν αντιλαμβάνονται τι σημαίνει διαχρονία της πολιτιστικής δημιουργίας και συνέργια των επιμέρους μορφών τέχνης»! Επιπλέον, καθώς ο υπουργός παραλληλίζει τις αντιδράσεις τού τότε και τού τώρα και αποδέχεται ουσιαστικά την εκδήλωση ως μία «από τις πολλές μορφές Τέχνης», θέτει ουσιαστικά θέμα επαναπροσδιορισμού της χρήσης του Ηρωδείου. Και καθώς σαφής πολιτική, ως προς τις πολιτιστικές εκδηλώσεις και την «ταυτότητα» όσων φιλοξενούνται εκεί, ούτως ή άλλως δεν υπάρχει, τέτοιες επισημάνσεις και μάλιστα από υπουργικό στόμα ηχούν ιδιαιτέρως υπαινικτικές...

Τελειώνει εκεί ο υπουργός; Οχι, γιατί συνεχίζει, παρατηρώντας ότι «όσοι έσπευσαν βαρύγδουπα να διαπιστώσουν ότι η μόδα είναι βιομηχανία ή ότι ο Κάλβιν Κλάιν θέλει να προβάλει τα προϊόντα του κι αυτό είναι κακό, εύχομαι να πληροφορηθούν κάποτε ότι και ο κινηματογράφος και η τηλεόραση και η μουσική και οι εκδόσεις βιβλίων και περιοδικών είναι κι αυτά μεγάλες βιομηχανίες...». Ως υπουργός πολιτιστικής... βιομηχανίας, ο κ. Βενιζέλος κλείνει, τέλος, με μία παρατήρηση: «Οταν ο αρμόδιος υπουργός διατυπώνει μία σειρά από επιχειρήματα με ένα συγκεκριμένο ύφος, είναι, ελπίζω, εύλογη η αξίωση να βλέπει να καταγράφονται τα επιχειρήματα με ακρίβεια και οι απαντήσεις να κινούνται στο ίδιο υφολογικό επίπεδο»!