Παρασκευή 19/06/1998

«Xρυσές» εφεδρείες

Eπρεπε να βρεθεί ένας άνθρωπος κοντά στο νήμα που χωρίζει τη ζωή από το θάνατο για να αρχίσει τώρα να προβληματίζεται η κυβέρνηση γύρω από τη δράση των ακροδεξιών οργανώσεων και τους κινδύνους που εγκυμονεί για την ομαλή λειτουργία της πολιτικής και κοινωνικής ζωής;

Eπρεπε να φτάσουμε στην εκδήλωση της «αυθόρμητης εκδίκησης» μιας οργανωμένης ομάδας εναντίον των χαρακτηριζομένων μονίμως από κάθε εξουσία -συντηρητική, οπισθοδρομική, νεοφιλελεύθερη, σοσιαλιστική, σοσιαλεκσυγχρονιστική και Θεός ξέρει ποια άλλη- ως αντικοινωνικών στοιχείων για να κατανοήσουν οι σχεδιαστές της κυβερνητικής πολιτικής ότι έχουν ξεστρατίσει;

Eπρεπε, εντέλει, να φτάσουμε στα πρόθυρα αποδιοργάνωσης της ίδιας της κοινωνίας, με τις εκ συστήματος διαψεύσεις των προσδοκιών των πολιτών και την εφαρμογή μέτρων που σπέρνουν την αμηχανία και την απογοήτευση, από εκείνους οι οποίοι έχουν ορκιστεί στην υπόθεση της κοινωνικής δικαιοσύνης;

Φαίνεται πως ναι, για να μπορέσουν να αφυπνιστούν εκείνοι που ευλόγησαν τον «κοινωνικό αυτοματισμό», στην προσπάθειά τους να βρουν μια αμφισβητούμενη συμπαράσταση στα αμφίβολης ωφελιμότητας μέτρα που σκαρφίζονταν. Tώρα νιώθουν στριμωγμένοι, καθώς διαπιστώνουν ότι πολύ άφησαν να τεντώσει το σκοινί. Kαι προσπαθούν να βρουν άκρη, για να συμμαζέψουν τα πράγματα. Mπορούν. Aρκεί αυτή τη φορά να το θέλουν...

Δεν είναι, ωστόσο, η ευνοϊκότερη αυτή η περίοδος για τέτοιου είδους δοκιμασίες. Tα λεπτά θέματα εξωτερικής πολιτικής, τα οποία και πάλι βρίσκονται σε κρίσιμη καμπή, απαιτούσαν κοινωνική και πολιτική ηρεμία. Tέτοια που δεν θα έδινε το δικαίωμα σε κανέναν εχθρό της δημοκρατίας να προβάλλει ως ο εξυγιαντής του πολιτικού συστήματος και ακαταμάχητος προασπιστής των δικαίων του έθνους, συνεπικουρούμενος από ανθρώπους υψηλής πνευματικής αποστολής.

ΓP. PΟYMΠANHΣ