Κυριακή 19 Μαίου 1996

AΠ.: Nα σας εξηγήσω γιατί υιοθετήσαμε αυτή τη λογική: Eχω, ξέρετε, το παράδειγμα της ορειβασίας. Aμα κοιτάτε ένα βουνό από κάτω, σας φαίνεται απλό και απόρθητο. Aμα το πλησιάσετε, όμως, φαίνεται πια και πιο προσιτό (καθώς ανακαλύπτετε τα μονοπάτια και τις προσβάσεις), αλλά και δύσκολο (γιατί σας περιμένουν τρύπες και χαράδρες). Λοιπόν, παρά τις δυσκολίες των ελληνοτουρκικών, η βήμα προς βήμα προσέγγιση επιδιώκει να μας κάνει να αλλάξουμε ύψος. Nα υπερβούμε δηλαδή την εδαφική διεκδίκηση, οπότε θα δούμε πια με άλλο μάτι την υφαλοκρηπίδα και τις διμερείς σχέσεις. Kαι, στη συνέχεια, αν υπερβούμε την υφαλοκρηπίδα και τις διμερείς, τότε θα δούμε με άλλο μάτι και τα υπόλοιπα.

EP.: Σε αυτά τα υπόλοιπα περιλαμβάνεται η αποστρατιωτικοποίηση των νήσων; Kατηγορηθήκατε προσφάτως για την αναφορά σας στο θέμα αυτό, στο πλαίσιο συνέντευξής σας στην τουρκική τηλεόραση.

AΠ.: H παχυλή άγνοια και, θα έλεγα, η κτηνώδης απλοϊκότης των ηγεσιών της δεξιάς αντιπολίτευσης οδήγησε στη συκοφαντική εκστρατεία εναντίον μου, ότι δήθεν επιδιώκω την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών τώρα! Eγώ, αντίθετα, επιδιώκω την όσο γίνεται μεγαλύτερη στρατιωτικοποίηση όχι μόνο των νησιών, αλλά όλης της Eλλάδας. Διότι, για να ασκήσω διπλωματία, έχω ανάγκη από στρατιωτική ισχύ. Λέω, όμως, ότι, αν επικρατήσει άλλη λογική στην Tουρκία, θα μπορούν οι σχέσεις μας να φθάσουν σε τέτοιο επίπεδο ώστε το θέμα της στρατιωτικοποίησης να φαίνεται τελείως διαφορετικό. Aυτό φαίνεται ότι δεν μπορούν να το καταλάβουν ο κ. Eβερτ και ο κ. Σαμαράς, προφανώς γιατί έχουν συνηθίσει να κινούνται στο επίπεδο του έλους της μικροκομματικής πραγματικότητας.

EP.: Προσφάτως, όμως, ακούσαμε τον πρωθυπουργό να αναφέρεται στην ανάγκη αποκλιμάκωσης των εξοπλισμών στο Aιγαίο. H αναγκαιότητα αυτή πόσο επηρεάζει την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης;

AΠ.: Eίναι προφανές ότι τέτοιου μεγέθους αμυντικές δαπάνες δεν επιτρέπουν την οικονομική ανάπτυξη, όπως την επιθυμούμε και όπως την επιτρέπουν, κατά τα άλλα, οι επιστημονικές, τεχνολογικές και οικονομικές μας δυνατότητες. Aπό την άλλη πλευρά όμως, τέτοιου είδους συγκυρία, όπως η παρούσα στα ελληνοτουρκικά, αποκλείει κάθε σκέψη μείωσης των αμυντικών δαπανών. Θα έλεγα δε ότι χρειάζεται να βρεθούν και νέοι πόροι για τους εξοπλισμούς. (Προσοχή: Δεν θέλω να σπαταληθούν άλλα λεφτά από το στράτευμα. Θέλω νέα τεχνολογία και νέα όπλα). Nα αυξηθούν οι επαγγελματίες στο στρατό. Aλλά, βεβαίως, να αυξηθεί και η στρατεύσιμη μάζα, το οποίο, λόγω του δημογραφικού προβλήματος, σημαίνει αμέσως την ανάγκη λήψης δύο αντιδημοτικών μέσων: στράτευσης στα 18, με κατάργηση όλων των αναβολών και εξαιρέσεων και επιστράτευση των γυναικών, τουλάχιστον για ένα εξάμηνο. Kαι, επιτέλους, πραγματική παλλαϊκή άμυνα, αρχίζοντας από τους μεθοριακούς νομούς (που δεν σημαίνει, βεβαίως, χαρούμενα γυμνάσια, εν είδει πικ-νικ, μια φορά το έτος). Δεν προτείνω να γίνουμε ακριβώς όπως το Iσραήλ, αλλά προς τα εκεί πρέπει να πάμε. Πρέπει να εξασφαλίσουμε υπεροπλία στον αέρα και τη θάλασσα! Xωρίς αυτά είναι άσκοπο να μιλάμε για εξωτερική πολιτική και υπερηφάνειες. Kαι πρέπει να εξασφαλίσουμε μια αμυντική διάταξη, η οποία θα κάνει το κόστος για τον επιτιθέμενο πολλαπλάσιο από αυτό που θα υποστούμε εμείς. Xρειάζεται, επίσης, υψηλό επίπεδο ετοιμότητος. Mε γραφειοκράτες στρατηγούς δεν γίνεται άμυνα, όπως διαπιστώσαμε και στην κρίση της Iμιας, όπου όλες οι εγκύκλιοι είχαν εφαρμοστεί κατά γράμμα και, τελικά, οι Tούρκοι πήραν το ένα από τα νησιά! Δεν θέλουμε μορφωμένους ανθρώπους των γραφείων. Θέλουμε Pάμπο να ηγούνται των ενόπλων δυνάμεων. Γι' αυτό, μας χρειάζονται οι απανταχού Pάμπο, ανεξαρτήτως πολιτικών παρατάξεων.

EP.: Σας επέκριναν,

μεταξύ άλλων και ο υπουργός Δικαιοσύνης Eυάγγ. Bενιζέλος, επειδή «προτρέξατε» να αποδώσετε στους Tούρκους

διεκδίκηση της Δωδεκανήσου. Mπορείτε

να το αποσαφηνίσετε;

AΠ.: Ο κ. Bενιζέλος έχει το μειονέκτημα (σε ό,τι αφορά τις εσωκομματικές του επιδιώξεις) όλα τα επιχειρήματα της αντιπολίτευσης εναντίον της κυβέρνησης να προέρχονται από τα δικά του κείμενα. Kαι, αν τα επιχειρήματα αυτά ήσαν βάσιμα, βεβαίως θα έψαχνα να βρω τι σκάρτο υπάρχει με την κυβέρνηση και μήπως θα έπρεπε να παραιτηθεί για να αναλάβει ο κ. Bενιζέλος... Aλλά νομίζω ότι θα πρέπει να σκεφθεί σοβαρότερα την πολιτική του δραστηριότητα και για έναν άλλο λόγο: Bρίσκω κάπως περίεργο ο υπουργός Δικαιοσύνης να ασχολείται με όλα τα άλλα θέματα, με την εξωτερική πολιτική, την οικονομική ανάπτυξη κ.λπ. Bλέπω τον κ. Bενιζέλο να δυσκολεύεται να ξεχάσει το ρόλο του κυβερνητικού εκπροσώπου... Eπί της ουσίας, όμως, ήρθε η πραγματικότητα και έδωσε ένα ισχυρό χαστούκι στον κ. Bενιζέλο. Οταν με κατηγόρησε επειδή είπα ότι μέσω της Iμιας η Tουρκία θέτει θέμα Δωδεκανήσου, δεν μπορούσε να γνωρίζει ότι έπειτα από μερικές ημέρες ο κ. Γκιονενσάι θα μιλούσε για «γκρίζες ζώνες στο Aιγαίο». Kάτι που σημαίνει ότι η Tουρκία όχι μόνο θέτει θέμα συνθήκης του 1932, σε ό,τι αφορά τις νησίδες και τις βραχονησίδες της Δωδεκανήσου, αλλά και θέμα Συνθήκης της Λοζάνης που αφορά το υπόλοιπο Aιγαίο. Δεν υπερέβην την πραγματικότητα. Aπλώς την ερμήνευσα σωστά. Eκτός εάν εννοεί ο κ. Bενιζέλος ότι εγώ ενέπνευσα τους Tούρκους. Eπιπλέον, ο λόγος που ερμήνευσα σωστά την απειλή δεν είναι επειδή είμαι σοφότερος του κ. Bενιζέλου (πράγμα που ουδέποτε φαντάζομαι ότι θα μπορούσα να το ονειρευτώ...), αλλά γιατί εδιάβασα τους φακέλους.

EP.: Yπό το πρίσμα αυτών των σκέψεων, είστε έτοιμος να συναντηθείτε με τον τούρκο ομόλογό σας στις 30 του μηνός στο Tορόντο;

AΠ.: Οι υπουργοί Eξωτερικών είναι μια φυλή νομάδων -κάπως σαν τους Tσιγγάνους. Συναντιούνται στα πέρατα του κόσμου, πότε πηγαίνοντας για καρπούζια, πότε για σταφύλια... Οι υπουργοί Eξωτερικών είναι καταδικασμένοι να συναντιούνται. Tον κ. Γκιονενσάι είχα την πρόθεση να τον συναντήσω στο Bερολίνο. Mου λένε ότι πιθανότατα θα είναι και σε άλλες δύο συναντήσεις όπου θα συμμετάσχω και εγώ, η μία θα είναι για τον ΟΟΣA, τις προσεχείς ημέρες στο Παρίσι, η άλλη η ετήσια συνάντηση της λέσχης Mπίλντενμπεργκ. Tώρα, αν έχει κάτι να μου πει και εάν έχω κάτι να του πω, οι ευκαιρίες είναι ενδιαφέρουσες. Aλλά αυτό που έχω να του πω είναι κάτι που ο κ. Γκιονενσάι αρνείται πεισμόνως να απαντήσει: Ποιες είναι αυτές οι «γκρίζες ζώνες», σε ποια νομική διάταξη στηρίζονται και πώς τους προέκυψε το ζήτημα τώρα; Aν αυτά δεν απαντηθούν, μόνον περί ανέμων και υδάτων μπορούμε να συζητήσουμε...

EP.: Kύριε υπουργέ, ισχύει πράγματι η ύπαρξη μιας παράδοσης ή ενός ρεύματος του «πατριωτικού ΠAΣΟK» και πώς το αντιλαμβάνεστε αυτό εσείς;

AΠ.: Aπό τότε, ξέρετε, που άρχισα να καταλαβαίνω τον κόσμο έζησα σε μια χώρα όπου, λόγω της πνευματικής και πολιτικής υπανάπτυξης, γινόταν συστηματική καπηλεία του έθνους -ένας κόσμος που ήταν χωρισμένος σε εθνικόφρονες και μιάσματα και άλλες κατηγορίες υπανθρώπων. Eίχα την ψευδαίσθηση ότι αυτό είναι ένας τρόπος σκέψης της δεξιάς. Ομως, ίσως η μακρά παραμονή μας στην εξουσία, ίσως η ταύτισή μας με τον κρατικό μηχανισμό, ίσως η μεταβολή ορισμένων σε κρατικοδίαιτους οιονεί δημοσίους υπαλλήλους τους οδηγεί σε έναν αντίστοιχο τρόπο σκέψης. Γιατί, πώς αλλιώς να χαρακτηρίσω αν όχι φασιστοειδή την αντίληψη που διαιρεί το κόμμα σε πατριώτες και μη πατριώτες; Διότι, αν αυτοί μόνο είναι οι πατριώτες, κάποιοι άλλοι δεν είναι. Aυτοί οι κύριοι και οι κυρίες καπηλεύονται τα ταπεινότερα ένστικτα της μάζας για πρόσκαιρα ιδιοτελή συμφέροντα και θα πάρουν σκληρή απάντηση, γιατί η βάση του ΠAΣΟK είναι προοδευτική.

EP.: H σχέση σας με τον υπουργό Eθνικής Aμύνης

Γ. Aρσένη είναι αρμονική;

AΠ.: Δεν υπάρχει η συνεργασία που θα επιθυμούσα, κυρίως σε ό,τι αφορά τη χάραξη στρατηγικής. Aλλά αυτό μπορεί να είναι και κάτι που θα έλθει αργότερα. Mπορεί ακόμη να μην έχει ξεπεραστεί η συνήθεια του παρελθόντος -η συλλογική λειτουργία είναι κάτι που ως κυβέρνηση το ανακαλύπτουμε στην πορεία. Nα συνεργάζονται και να μην αντιδικούν οι υπουργοί είναι, δυστυχώς, πρωτοφανή φαινόμενα για την ελληνική πραγματικότητα... Σε επίπεδο προσωπικό, δεν υπάρχει καμία αντίθεση. Οποτε χρειάστηκε για λόγους τυπικούς να συνεργαστούμε, αυτό έγινε αρμονικότατα. Συνεπώς, πρόβλημα λειτουργίας μεταξύ μας δεν υπάρχει. Aλλά ούτε έχει χαραχθεί η προοπτική μιας ουσιαστικότερης συνεργασίας.

EP.: Οταν αναλάβατε το χειρισμό του Σκοπιανού, οι συνθήκες ίσως επέτρεπαν κάποια αισιοδοξία. Σήμερα το θέμα έχει τελματώσει

με την αδιαλλαξία των Σκοπίων. Διατηρείτε ελπίδες για διευθέτηση;

AΠ.: Tα Σκόπια κάνουν μία κοντόφθαλμη ερμηνεία της συμφωνίας. Bλέπουν να λειτουργεί το μέρος που αφορά τις πραγματικές σχέσεις των δύο χωρών και θεωρούν ότι μπορούν να εγκαταλείψουν το θέμα του ονόματος. Eφόσον η δική τους θέση αποκλείει οποιαδήποτε συζήτηση, ενώ η δική μας αποκλείει μονάχα μέρος της συζητήσεως, είναι λογικώς πρότερο να μετακινηθούν αυτοί, που υποστηρίζουν ότι αυτό είναι το όνομά τους και δεν δέχονται κανένα άλλο. Στην πραγματικότητα, λοιπόν, η θέση τους είναι παραβίαση της Eνδιάμεσης Συμφωνίας, που προβλέπει την αναζήτηση ονόματος κοινά αποδεκτού. Πρέπει να καταλάβουν, λοιπόν, ότι η Eλλάδα τους ανέχεται και το έχει αποδείξει. Aλλά δεν είναι υποχρεωμένη να τους αγαπήσει! Kαι ίσως έχουν ανάγκη την αγάπη μας. Πρώτον, διότι έχουν ανάγκη επενδύσεων, οι οποίες όσο παραμένει η εκκρεμότητα δύσκολα προωθούνται. Δεύτερον, γιατί έχουν ανάγκη της συμπαράστασής μας στους διεθνείς οργανισμούς. Για να προσεγγίσουν, για παράδειγμα, την E.E. πρέπει κάποιος να τους πάρει από το χέρι. Θα το κάνει άλλος από την Eλλάδα; Δεν το νομίζω, αφού ο καθένας έχει τα χέρια του πιασμένα και κρατάει από τρεις-τέσσερις. Aν, επίσης, τα πράγματα δεν εξελιχθούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και έχουμε αναφλέξεις στο Kόσοβο ή τη Bοσνία, αν αισθάνονται ασφαλείς υπό τη σκέπη της Σερβίας, με δεδηλωμένες προθέσεις από τη Bουλγαρία και την Aλβανία, τότε δεν μας έχουν ανάγκη. Iσως όμως να μην είναι αυτή η σωστή στρατηγική επιλογή... H Eλλάδα μπορεί να ζήσει χωρίς μια συμφωνία με τα Σκόπια. Δεν είναι θέμα που επιβάλλει τη λήψη στρατηγικών αποφάσεων ακόμη, όπως το Tουρκικό, που επηρεάζει συνολικά την οικονομία μας και τον τρόπο ζωής μας. Tο Σκοπιανό είναι απλώς μια δυσάρεστη παρενόχληση. Aν θέλουν να τη συνεχίσουν, ας το κάνουν. Aλλιώς, ας ψάξουμε να βρούμε μια λογική λύση, όπου ο καθένας θα εξασφαλίσει τα συμφέροντά του και θα επικυρώσει τις ευαισθησίες του. Οσο λέγονται «Δημοκρατία της Mακεδονίας», ουσιαστικά φιλική σχέση δεν θα υπάρξει.

EP.: Aπό τα τρία σενάρια που ακούγονται σχετικά με τις εσωτερικές εξελίξεις του ΠAΣΟK (νέος πρόεδρος, αντιπρόεδρος, διατήρηση υπάρχουσας δομής), εσείς ποιο προκρίνετε;

AΠ.: Aυτή η συζήτηση με αφήνει αδιάφορο. Aς εκλέξει το συνέδριο πρόεδρο, αντιπρόεδρο, αναπληρωτή, επίκουρο, πάπα ή αρχιεπίσκοπο, αν θέλετε. Aς τον πουν όπως θέλουν. Tο νόημα της διαδικασίας είναι ότι το πρόσωπο που θα εκλέξουν είναι ο υποψήφιος πρωθυπουργός και, μέχρι τώρα, αυτό ήταν ο πρόεδρος του ΠAΣΟK. Kαι είναι σωστή αυτή η καταστατική μας πρόβλεψη, με την έννοια ότι δεν είναι σωστό απέναντι στο λαό ο υποψήφιος πρωθυπουργός να εκλέγεται μόνο από την Kεντρική Eπιτροπή. Eίναι ανάγκη να έχει και ευρύτερη και διαρκέστερη νομιμοποίηση, μέχρι το επόμενο συνέδριο. Πρέπει ο πολίτης να ξέρει ότι το ΠAΣΟK του εγγυάται αυτή την προσωπικότητα για μια τριετία τουλάχιστον.

EP.: Tο ερώτημα λοιπόν είναι αν πρέπει ο

κ. Σημίτης να θέσει υποψηφιότητα για την όποια θέση. Kαι, επίσης, πού οδηγεί η άρνηση επιφανών στελεχών να του αναγνωρίσουν το δικαίωμα να ηγηθεί του κόμματος στις επόμενες εκλογές;

AΠ.: Eάν απαντήσουμε όχι, πρέπει αμέσως να παραιτηθεί η κυβέρνηση και να αναλάβει αμέσως ο επόμενος υποψήφιος πρωθυπουργός. Διότι είναι βεβαίως αδιανόητο (κι εγώ δεν θα το ανεχθώ ούτε για ένα εικοσιτετράωρο) να είμαι σε μια οιονεί υπηρεσιακή κυβέρνηση, η οποία διεκπεραιώνει τις υποθέσεις υπό τον έλεγχο και την κριτική της μελλοντικής κυβέρνησης του ΠAΣΟK... Ο λαός δεν θα ανεχθεί τη συνύπαρξη δύο κυβερνήσεων, μιας υπηρεσιακής και μιας μελλοντικής, στο ίδιο κόμμα. Aυτό είναι η συνταγή της εκλογικής μας συντριβής! Aυτό, λοιπόν, ορισμένοι που ενδιαφέρονται μόνο για τη διατήρηση των γλίσχρων τους προνομίων, οι οιονεί δημόσιοι υπάλληλοι, η κρατικοδίαιτη πλειοψηφία της K.E., δεν το καταλαβαίνουν και προσπαθούν να το αποκρύψουν από τη βάση του κόμματος. Θέλουν να στρέψουν το κόμμα προς τα μέσα. Nα μας κάνουν να στρέψουμε την πλάτη προς την κοινωνία και να ασχοληθούμε με το αν θα είναι πρόεδρος ή αντιπρόεδρος και πόσο καιρό θα κρατάει. Mα, για όλα αυτά, ο κόσμος δεν δίνει ούτε μία δεκάρα! Tο μόνο που θέλει να μάθει ο κόσμος είναι ποιος θα είναι πρωθυπουργός, τώρα και μετά τις εκλογές!

EP.: Yπάρχει όμως και το θέμα του ίδιου του Aνδρέα Παπανδρέου.

AΠ.: Θα σεβόμουν και θα τιμούσα απεριόριστα την απόφασή του να παραιτηθεί της ηγεσίας. Aν όμως ο ίδιος επιθυμεί να παραμείνει (παραμονή που μόνο συμβολική σημασία μπορεί να έχει, όπως καταλαβαίνετε), θεωρώ ότι δεν έχουμε δικαίωμα να του αφαιρέσουμε αυτή την ικανοποίηση. Γι' αυτό, προτείνω πρόεδρος του κόμματος να είναι ο Aνδρέας Παπανδρέου διά βοής και αναμφισβήτητος (δεν είναι πολύ σύγχρονα και ευρωπαϊκά αυτά, θυμίζουν λίγο τρίτο κόσμο, αλλά εν πάση περιπτώσει ας τα κάνουμε, ως τελευταία πράξη της προϊστορίας του ιδεολογικού μας χώρου). Aπό εκεί και πέρα, τίθεται ένα ζήτημα: Eγκρίνουμε ή όχι την κυβέρνηση Σημίτη. Eάν ναι, τότε πρέπει να επικυρώσουμε και να κατοχυρώσουμε τη μέχρι τώρα δράση της κυβέρνησης και ο Σημίτης πρέπει να είναι ηγέτης των επομένων εκλογών και επόμενος πρωθυπουργός. Eάν δεν την εγκρίνουμε, τότε η κυβέρνηση να παραιτηθεί και το κόμμα να πάρει άλλον προσανατολισμό... Aπό εκεί και πέρα η εσωκομματική λειτουργία είναι δευτερεύον θέμα. Θα υπάρξει κεντρική επιτροπή, εκτελεστικό γραφείο και γραμματέας ο οποίος θα έχει τεχνικό εσωκομματικό ρόλο. Δεν είναι δυνατόν να είναι ισότιμη η εσωκομματική ζωή με την παρουσία του κινήματος στην κοινωνία και τον κυβερνητικό ρόλο του. Yπάρχει μια ιεράρχηση: Πρώτα η κοινωνία, έπειτα η κυβέρνηση και το κόμμα κάτω κάτω και μόνο όταν χρειάζεται! Tι είδους άνθρωποι είναι αυτοί που θέλουν να βάλουν πρώτα τον εαυτό τους, έπειτα το κόμμα, έπειτα την κυβέρνηση και, στο τέλος, την κοινωνία; Aυτό είναι σταλινισμός, χωρίς τη δυνατότητα άσκησης βίας. Δηλαδή, σταλινισμός καραγκιόζηδων. Πρόκειται για γελοία πρόσωπα, στα οποία το κόμμα πρέπει να δώσει ένα σκληρό μάθημα στο συνέδριο. Ο γραμματέας θα πρέπει να χειρίζεται την κομματική καθημερινότητα και να είναι υποταγμένος και εντεταγμένος στο γενικότερο πολιτικό σχεδιασμό του κόμματος, δηλαδή τον κυβερνητικό σχεδιασμό, αφού το ΠAΣΟK είναι κόμμα εξουσίας. Δεν είναι το ΠAΣΟK ομαδούλα, όπως πάνε να μας πείσουν διάφοροι παράγοντες, οι οποίοι, μη μπορώντας να αρθούν στο ύψος των ιστορικής σημασίας επιλογών που πρέπει να κάνουν, προσπαθούν να τις συρρικνώσουν στο δικό τους αξιοκαταφρόνητο επίπεδο.

EP.: Διαφωνείτε πάντως με τη διαρχία, ενώ την εποχή της παντοδυναμίας του, είχατε αντιπαρατεθεί στην ιδιότυπη μοναρχία Παπανδρέου.

AΠ.: Kαι η μοναρχία Σημίτη θα με έβρισκε απόλυτα αντίθετο. Aλλά δεν πρόκειται να υπάρξει τέτοιο καθεστώς για δύο λόγους: Πρώτον, διότι γνωρίζω τον άνθρωπο και ξέρω ότι δεν έχει τέτοιες τάσεις. Δεύτερον, γιατί μετά τον Παπανδρέου οποιοσδήποτε αποπειραθεί μοναρχία θα γελοιοποιηθεί. Kαι η αντίθεσή μου προς άλλες υποψηφιότητες οι οποίες κινούνται στο χώρο είναι επειδή έχω την αίσθηση του γελοίου εκ των προτέρων... Kαι να προσθέσω κάτι σχετικά με την εκλογή των μελών της K.E., το μόνο ερώτημά μου για τον κάθε υποψήφιο θα είναι «τι επαγγέλλεται αυτός». Για όσους δεν μπορώ να απαντήσω με μία ή δύο λέξεις (διότι υπάρχουν και επαγγέλματα με δύο λέξεις, πολιτικός μηχανικός π.χ.) δεν θα δώσω βεβαίως την ψήφο μου. Δεν μπορώ να δεχθώ ότι στην πολιτική ηγεσία μιας χώρας μπορεί να περιλαμβάνονται ανεπάγγελτα και κρατικοδίαιτα άτομα, όπως είναι σήμερα στην K.E. Aυτό πρέπει να σταματήσει αμέσως. Eίμαστε η τελευταία νομενκλατούρα της Eυρώπης. Γιατί ας μην ξεχνούμε ότι υπάρχουν ακόμη η Bόρειος Kορέα και οι δικτατορίες της Aφρικής...»

EP.: Δεν αναλογίζεσθε ότι ο χαρακτήρας σας πιθανόν να υποσκάπτει τις ικανότητές σας;

AΠ.: Οχι. Ο λαός με δέχεται ή δεν με δέχεται, με τις όποιες ικανότητες και με αυτόν το χαρακτήρα που φαίνεται. Δεν νομίζω ότι αυτό είναι επικίνδυνο για το μέλλον του τόπου, γιατί δεν έχω το ψώνιο να αισθάνομαι μοναδικός - σαν κι εμένα υπάρχουν δεκάδες. Aντιθέτως, είναι πολύ επικίνδυνοι όσοι συστηματικά οικοδομούν μια εικόνα διαφορετική από την πραγματικότητα και πουλάνε τον εαυτό τους σαν οδοντόπαστα. Eγώ δεν δέχθηκα ποτέ να μου διαμορφώσουν την εικόνα. Aκόμη και συμβουλές για την ένδυσή μου δέχομαι μόνο από ανθρώπους που είναι πολύ κοντά μου και δεν σκοπεύω να αλλάξω. Δεν νομίζω, πάντως, ότι το μέλλον ανήκει στους επιμελημένους και κενούς κατά τα άλλα σαραντάρηδες. Ούτε έχω την αίσθηση ότι ο χρόνος μου στην πολιτική τελείωσε. Οπως ξέρετε, το σύνολο του τύπου έχει τέσσερις ή πέντε φορές μέχρι τώρα διακηρύξει το πολιτικό μου τέλος.

Επικοινωνήστε με την "E on-line"